Jest to najbardziej zimne morze, nie da się po nim przejść, gdyż nigdy nie zamarza i jest za zimny żeby pływać. Dlatego nad nim są specjalne platformy do przechodzenia, jednak ich nie polecam bo będziecie długo iść.

Ląduje na Domino
Szukam miejsca które mnie zauroczy i uwoli wewnętrzną moc
To miejsce jest piękne ale to nie to
Idę dalej

Ląduje tu
Rozgląda się
Szuka miejsca, które ją zauroczy
To chyba nie tu
Idzie dalej

Szukam miejsca które mnie zauroczy i....to miejsce jest cudne! ILUZJA SZYBKIEGO WIATRU

Przychodzi
Szuka miejsca które ją zauroczy
Jest piękne no i to morze, ale to nie to
Idzie dalej

Przylatuje tu
Ląduje na 3 platformie
-Co ja zrobiłam za głupotę!
Wali głową w następną platformę
Nagle otwiera się w niej przejście
Bez zastanowienia wskakuje w nie
Leci w ciemnościach

Rika przespacerowała się do morza.
Zobaczyła zimowe duszki.
- Duszki...
- Kim jesteś...? - zapytał jeden z duszków. - I co tu robisz...?
- Nie martwcie się, nic wam nie zrobię, jestem Rika, dyrektorka szkoły dla czarodziejek.
- Rika... Rika... Może coś słyszałyśmy...
- Wyglądacie na niespokojne.
- Hmm... - duszek jakby się zastanawiał nad odpowiedzią. - Nasz król, ciemny i zimny pan zgubił swój naszyjnik. Wszędzie go szukamy...
- Naszyjnik?
- Tak ze wzorem ognia...
Zimowe duszki i ogień? -  myśli Rika.
- Może taki? - Rika pokazała naszyjnik.
- TAK...!
Duszki wzleciały w powietrze i zerwał się wiatr. Zaczęła się śniegowa burza spowodowana przez duszki.
Rika straciła przytomność.

Przybiega
Zdejmuje buty
Siada na platformie
Wkłada nogi do lodowatej wody
Podwija spodnie i wskakuje do wody
Moczy ręce
Obmywa sobie twarz
Lodowata twarz pomaga jej przestać myśleć o tym co się stało na schodach
Wdrapuje się na platformę
Wchodzi po platformach jak po schodach
Idzie, idzie i idzie
Zmęczona przysiada
Spuszcza nogi do wody
Nagle obok  niej wynurza się elf

-Czego tu szukasz?
-Przyszłam na spacer -odpowiada z miną niewiniątka
Elf nie wygląda miło
Ma złe przeczucia
Wyjmuje nogi z wody i wstaje
Elf wzlatuje do góry
Platformy zaczynają się kręcić, coraz szybciej i szybciej
Nagle czuje że wznosi się do góry i płynie po niebie bardzo szybko
Zamyka oczy
W pewnej chwili platformy zatrzymują się dziko
Spada z platformy na lód
Nie jest w miejscu w którym zaczęła wędrówkę
Znajduje się na jakimś lodowym pół-wyspie
Wstaje
Rozgląda się
Kątem oka zauważa że platformy oddalają się
-Nie!!!
Skacze na najbliższą platformę
Ląduje w lodowatej wodzie
Paraliżujące zimno przenika przez nią
Nie ma siły żeby się ruszyć
W pewnej chwili coś lub ktoś wyławia ją i kładzie na platformie
Zauważa tylko niebieską czuprynę
Zamyka oczy
Platforma oddala się od półwyspu
Usypia
Budzi ją lekki wstrząs
Otwiera oczy
Wstaje
Jest jej zimno
Zeskakuje z platform
Biegnie

Przychodzi
Wdrapuje się na platformy
,,Życie nie ma sensu" myśli
Skacze do wody
Leeu skacze za nią
Traci przytomność
Budzi się na śniegu
Przed oczami miga jej niebieska czupryna, nad nią zwiesza głowę Leeu zmieniony w lwa
-Nic Ci nie jest?
-Nie, znowu uratował mnie ten niebiesko włosy chłopak
-On już kiedyś Cię uratował?
-Tak, spotkałam elfa który przeniósł mnie na 2 brzeg, ale platformy odleciały i wpadłam do wody, a on mnie uratował - opowiada szybko - Wiesz kto to?
-Nie. Widziałem go po raz 1 i nie widziałem nic innego. Tylko to co ty - niebieskie włosy
-On... On nie chce żebym umarła. Ma do tego jakiś cel. Tylko ja mogę to wypełnić. To ważne. Dzięki temu można uratować świat magiczny jak za równo zwykły - ludzki.
-Tylko ty? To nie możliwe.
-Możliwe. Tylko ja... Mam dość dużo wiadomości żeby zrobić to, co dla innych nie możliwe.
Ma wizję
Po przemówieniu pada na śnieg
Czuje że Leeu bierze ją na swój grzbiet
Leeu niesie-wiezie ją do szkoły

Przylatuje
Laduje
Rzuca sie do wody
Ktos wyciaga ja z wody i kladzie na sniegu
Lapie osobe za noge
Widzi przed soba chlopaka

-Czemu mnie ratowales?
-To moje życie. Musze ratowac osoby które mogą pomoc nam w ratowaniu świata. Jestem przydzielony akurat tobie.
-To niedorzeczność! - Mówi oburzona i wstaje - ja nigdy nie pomoge uratowac swiata
-A jednak
-Musisz isc ze mna
-Po co?
-Tu nie da sie rozmawiac. Polecmy do szkoly magii. Bedziesz moim gosciem
-No dobra...
Transformuje sie
Lapie chlopaka za reke
Leca do szkoly

Przylatuje
Rozgląda się
Odlatuje

Przychodzi mimo śnieżycy
Wchodzi na platformy
Wspomina
Łzy spływają jej po twarzy
Łzy kapią na platformę
Platforma rozpada się
-Aaaaaaa!!!!!!
Wpada do wody
Ktoś ją wyciąga
Otwiera oczy
Wstaje
Zziębnięta leci do szkoły

Przychodzi z potworkami
Skaczą po platformach
W ostatniej chwili łapie ześlizgującego się potworka
Wtedy jego pokrywa lodowa pęka
Przez potworka przechodzi czerwone światło
Wzdycha
Idą dalej

Przylatują
Ląduje na jednej z platform
Auxilium ląduje obok niej
- Anabella mówiła, że tu spotkała po raz pierwszy duszki - mówi sama od siebie - Może i nam się dzisiaj poszczęści
Podlatuje w górę
Rozgląda się
Nagle słyszy jakiś szmer
Widzi...

Wychodzi z cienia.
-Witaj, nędzna czarodziejko. Dzisiaj zginiesz. Ostatnie słowo?

- Ja pier*ole - mówi
Wyciąga różdżkę
Walczą
- Pomógłbyś, Auxilium! Masz chyba nieść pomoc! - wrzeszczy na Anioła
- Ale ja nie walczę - odpowiada Auxilium
Robi facepallm

Walka była wyjątkowo zacięta. Wydawało się, że ta walka nigdy się nie zakończy. Nagle coś uderzyło w Jess i przykleiło do ściany. Była to Natasha. Stała z boku w stroju pokojówki i spuszczoną głową. Jej oczy były puste i świeciły na fioletowo. Była opętana. W ręce trzymała łuk z zatrutymi strzałami, które wbiły się w ciało Jess przyczepiając do jej ciała. Trucizna nie zabijała jej, tylko osłabiała. Madoka wyciągnęła sztylet i przyłożyła do gardła Jess, która poczuła na szyi dotyk chłodnego ostrza i swoją gorącą krew.
-A więc?- zapytała Madoka - Przyłączysz się do naszej strony, czy też wolisz zginąć?

- Nigdy nie stanę po stronie zła! - woła - Wolę zginąć
I gdy myśli, że umrze, nasz kochany Auxilium który brzydzi się przemocy, postanowił pomóc Jess i odepchnął Madoke
Rozpoczęła się walka między aniołem a wiedźmą
Jess widzi jak ktoś powala Natashę, a po chwili wyjmuje z niej strzały
- Idziemy, chyba że chcesz zginąć - słyszy cichy, niemiły głos
Rzuca zaklęcie na Madokę, którą wyrzuca w powietrze
Łapie Auxiliuma za rękę i razem wskakują do morza za duszkiem
Płyną w lodowatej wodzie, ale nie czuje zimna
Wpływają do lodowego pałacu, w którym nie ma wody
- Adrian! Dziękuję za ratunek - mówi do duszka, który jest królem ognia
- Nie ma za co - odpowiada ponuro duszek - Wiem po co przybywasz i wiedz, że ci nie pomogę. Moi lekarze uleczą Cię i to tyle. Musisz na przyszłość bardziej uważać, a nie paradować jak na wybiegu będąc wtedy na celu wroga.
- Dobrze - odpowiada
Idzie gdzieś
Lekarze-duszki leczą ją
- Musisz tu zostać z dzień. Jutro dopiero wyruszysz w dalszą drogę
Rozmawia z aniołem o tym, co się stało