Każdy kto tu przyjdzie ma zawsze dobry humor :)
Przychodzi
Wchodzi na most
Patrzy na jezioro
Zauważa zamek
Podziwia zamek
Idzie do swojego pokoju
Przychodzi
- Kraina radości, ech? To dlaczego mi smutno?
Ciężko jest chodzić tak samemu.
Myśli o Anaście.
Wraca do domu.
To jak sie tu dostałeś? -.- tu można wejść jak ma się dobry humor xD
Przychodzi z córeczkami
Tańczą wesoło na polanie
Wracają szczęśliwe
Przychodzi
Łazi chwilę
Wychodzi
Przychodzi z Lolą i Amaryl.
Lola zajęła się Amaryl, a Anasta oparła się o balustradę mostu.
Rozmyśla i myśli.
Cieszy się, że miasto rozkwita.
Wraca z dziewczynkami do domu.
Przychodzą
Bawią się wesoło
Idą dalej
Przychodzą
Uśmiecha się szeroko
-Sakura! <3
Zrywa kilka gałązek
<33
Idą dalej
Przyjeżdżają konno
Zsiada z Iskierki
Zrywa kwiatek
Siada na trawie
Wyobraża sobie że jest tu z Danielem
Potrząsa głową
Odgania od siebie te myśli
Wstaje
Dosiada konia
Jadą dalej
Mimo smutnego wyobrażenia ma dobry humor
Przychodzą
Dziewczynki wkładają ręce do wody
-Ej... Nie mogę włożyć ręki! - Użala się Daria
Zauważa że taflę wody pokrywa cienka warstwa lodu
Wcale nie jest tu wesoło
Kwiatki opadły i uschły, drzewa są nagie, a trawa całkowicie brązowa
Wchodzi na most
Jest bardzo ślisko
Przechodzi do zamku
Dzieci biegną za nim
Michał przewrócił się
Chłopiec wstaje i idzie dalej
Przy zamku jest pełno mgły
Jest szaro i ponuro
Wzdycha
Zabiera dzieci dalej
Przychodzi
Zuzia się budzi
Mała rozgląda się na boki
Idą dalej
Przyszła tu szukając miejsca, w którym mogłaby porozmyślać. Spełniało też kolejny jej warunek - była tu woda, a jej zawsze najlepiej myślało się w wodzie. Kiedy tylko poczuła na sobie drobinę odsyreniacza poczuła się bezpieczna. Usiadła na mostku i zsunęła nogi do wody. Mimo zapewnienia na tabliczce przy wejściu, że ,,każdy ma tu zawsze dobry humor", wcale nie czuła się lepiej. Martwiła się, że jej przyjaciółce coś się stało, mimo że nie zawsze miały doskonałe relacje, dużo razem przeszły i nie chciałaby, aby niektóre z tych rzeczy powtórzyły się - pogrzeb Kiry, był jedną z nich. Zastanawiała się, gdzie ona tak naprawdę jest - bo przecież, nie rozpłynęła się w powietrzu! A może, znudziło jej się monotonne życie i postanowiła wyjechać... Rozmyślania, po dłuższej chwili sprowadziły na nią sen... Usnęła leżąc, na lekko wilgotnych deskach mostu. Nie przeszkadzało jej, że powierzchnię tego ,,łóżka" pokrywa kilku centymetrowa warstwa śniegu, a temperatura coraz bardziej zbliżała się do przepowiedzianych ,,-17". Nie odczuwała tego, a w jej snach, pełno było zaginionej dziewczyny. Szkoda, że nie było jej tyle w rzeczywistości.
To co ją obudziło, to wcale nie był panujący dookoła mróz, mokre od śniegu jeansy przylepiające się do jej nóg, ani nawet płatki śniegu opadające jej na twarz. Obudziły ją natarczywe wibracje telefonu. Otworzyła oczy, i dopiero wtedy uświadomiła sobie czynniki, które powinny ją obudzić. Wyciszony telefon wibrował coraz bardziej, i nie dało się go dłużej ignorować. Wyciągnęła go z kieszeni i zerknęła na ekran. ,,Daniel dzwoni. 14 nieodebranych połączeń, 29 nieprzeczytanych smsów''. I z czego od razu taka afera, nie można sobie pospać na śniegu, kiedy obiecało się, że za chwilę będzie w domu? Najwyraźniej nie. Nacisnęła przycisk odbierania i z telefonu od razu usłyszała:
-GDZIE TY SIĘ PODZIEWASZ?! NIE WIDZISZ JAK JA SIĘ MARTWIĘ?! DLACZEGO NIE ODBIERAŁAŚ?!
Ojej, no. Przysnęło jej się, a tu od razu taki krzyk.
-Ojej no... Poszłam nad jezioro i się trochę zdrzemnęłam.
-GDZIE?! NA ŚNIEGU?!
-No... tak jakby. Ale już wracam! - powiedziała i rozłączyła się, zanim jej małżonek zdążył znowu dramatyzować. Zebrała więc się, wstała i poszła do domu - tym razem prosto na ulicę Kolorowych Snów.