nie zapomnij o mnie! ja też muszę tutaj być!

Hahah, zwariowanym. Fajnie napisane

Kurcze, myślałam, że będzie więcej! CHCĘ WIĘCEJ!!!

Rozdział 4 Nowa praca i lęk
Tym razem nie było kolejki. Weszłyśmy do jasnego, przestronnego i kolorowego pomieszczenia. Za biurkiem siedziała szczupła i młoda kobieta. To pomieszczenie wiele różniło się od Biura Nieruchomości. Było w nim czysto. Ściany były pomarańczowe, a podłoga ciemno brązowa. Z chęcią usiadłam na czarnym fotelu. Dostałam formularz do wypełnienia. Coś takiego jak CV tylko trochę inne. Po wypełnieniu, dostałam nową pracę. Dostarczam teraz gazety. Praca mało męcząca. Skąd wiem? Rose mi powiedziała że gazety rzadko się ukazują. Jest ich też mało. Wreszcie mogłyśmy odpocząć. Poszłyśmy od razu na miejsce gdzie miał być mój dom. Otworzyłam aż usta ze zdumienia. Na mojej działce stał dom. Był żółty. Rzuciłam złowieszcze spojrzenie na Rose. Była lekko zaczerwieniona. Wiedziałam co zrobiła. Nie miałam siły jej o to pytać. Po prostu pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Był ładnie urządzony. Po zwiedzeniu, miałam zamiar trochę pochodzić po ścieżkach ale okazało się że zrobiło się późno. Od razu więc poszłyśmy pod dziurę.
-Jak mam się tam dostać? - Dziura była wysoko, nie doskoczyłabym nawet na trampolinie.
-Wespnij się po ścianie skalnej. - Dopiero teraz zauważyłam ścianę złożoną z kamieni. Powoli podeszłam do niej i delikatnie złapałam za wystające kamieni. Spojrzałam wystraszona na Rose która uśmiechała się wesoło. Powoli wspinałam się wyżej i wyżej. Nie powiedziałam jej że mam lęk wysokości. Tylko nie patrzeć w dół. Powtarzałam sobie w myślach. W końcu weszłam do dziury. Spojrzałam na Rose. Wtedy strach mnie opętał. Biegłam korytarzem i biegłam. Wreszcie dotarłam pod orzech.

Rozdział 6 Znalezisko
Byłam bliska załamania; nie mogłam ruszyć się ani w tą, ani w drugą. Rozglądałam się zdenerwowana. W błotnistej kałuży leżał jakiś zabrudzony przedmiot. Moja ciekawość była wielka, chyba odziedziczyłam ją po mamie. Podeszłam wolno do kałuży i podniosłam grudkę ziemi. Nagle wiatr przestał dąć. Szczęśliwa włożyłam znalezisko do kieszeni i pognałam do domu.
       
                                                                                                                     ***

Brązowe drzwi skrzypnęły i stanęły otworem. Weszłam przez nie i szybko zamknęłam je. Potem poszłam na górę; do swojego pokoju. Tam zrzuciłam plecak i przebrałam się w podarte dżinsy i dziurawą w (niektórych miejscach) bluzkę. Rzuciłam się na łóżko. Chciałam pomyśleć o tym co dziś się zdarzyło. Z rozmyśleń wyrwał mnie głos mamy.
-Ginny! Obiad!
Niechętnie zeszłam na dół i usiadłam przy stole. Pogryzłam trochę pierogi i wstałam.
-Gdzie się wybierasz? - Zapytała mama
-Idę na spacer - odpowiedziałam. Zabrałam torbę, do której wrzuciłam książki i zeszyty oraz piórnik. Dołożyłam jeszcze kilka niepotrzebnych rzeczy i zeszłam do przedpokoju. Otworzyłam drzwi. Moim oczom ukazał się okrutny widok. Wiało strasznie i do tego lało jak z cebra. Wciągnęłam kalosze, zarzuciłam kurtkę i założyłam czapkę na głowę. Złapałam za parasol i już miałam iść, gdy coś wypadło mi z kieszeni. Uklękłam i podniosłam małą rzecz. Okazało się że to ta grudka ziemi. Wstałam i wybiegłam z domu. Wiatr szarpał się ze mną, a spodnie przylegały do ciała, ale szłam dalej.
                                                                                                                       ***
Mokra i zmęczona, dotarłam pod dom babci. Zadzwoniłam dzwonkiem, przywitałam się, a potem zniknęłam na podwórku. Podeszłam do orzecha i rozgarniałam liście, w końcu zobaczyłam dziurę. Wskoczyłam do niej i poczołgałam się do następnej dziury. Wskoczyłam do niej. Leciałam w ciemnościach. Z jękiem stwierdziłam że tu też lało. Szybko pobiegłam przed siebie. Na szczęście pobiegłam drogą do jakiegoś domu. Byłam uratowana! Zapukałam.

Ostatnio edytowany przez Ginny (2010-11-05 18:40:15)

Rozdział 8 Wypadek
Gdy rano obudziłam się w miękkim łóżku przykrytym kolorową kołdrą, w pokoju panowała dziwna jasność. Niechętnie wstałam, b. Niechętnie wstałam, by wyjrzeć przez okno. Musiałam sprawdzić co jest źródłem tego światła. Ale okna, wyglądały jak pokryte grubą warstwą śniegu. Zdziwiona zeszłam na dół.
-Przecież wczoraj była deszczowa i ponura jesień. – Mamrotałam. – Wczoraj panował listopad, a dziś jakby rozpoczął się mroźny i śnieżny grudzień.
Zaciekawiona poszłam do przedpokoju. Mój wzrok od razu padł na kalendarz wiszący na środku drzwi. Kartka wyraźnie wskazywała 1 grudnia.  Prychnęłam tylko i zaczęłam próby otwarcia wyjścia. Ale drzwi jakby przymarzły, jakby coś blokowało je od zewnątrz. Zła, wbiegłam na drzwi, uderzając je całym ciałem. Coś wydało delikatny odgłos tłuczonego szkła, a ja wypadłam w kusej koszuli (niestety to była jedyna czysta piżama Alex) na zimny, puszysty śnieg.
-Oooo… Już wstałaś? – zaświergotała Alex.
-Skąd ten śnieg?! – Wykrzyknęłam zirytowana.
-Nie mówiłam Ci, że po ostatniej burzy jesiennej spada śnieg? Że ogólnie zmienia się nastrój na dworze? – Zapytała.
Milczałam. W końcu wydusiłam z siebie kilka słów
-W tamtym roku nie było żadnej burzy! – Po chwili dodałam – Chyba że jest ona tylko tu… Na Kaa.
-O nie! Nie zawsze jest. W tamtym roku zima zaspała i przyszła dość późno. Poza tym jedynie po burzy która przeszła na Ziemie, przychodzi inna pora roku.
-Aha, rozumiem – powiedziałam, lecz było to kłamstwo bo dalej nie łapałam tych dziwnych zasad pogodowych panujących na Kaa. Szybko ubrałam się i zjadłam śniadanie. Na szczęście miałam wszystkie, potrzebne dziś podręczniki. No… Może oprócz angielskiego oraz matmy…. I historii.
Gdy byłam już na podwórku u babci, (stałam pod orzechem) zauważyłam moją mamę. Moja babunia stała przy oknie i gdy zobaczyła że coś się święci od razu wyszła mnie obronić. Moja mama nawet mnie nie zobaczyła, a ja już stałam na schodach.
-GINNY!!! – Zawołała – GDZIEŚ TY BYŁA?!
-Eeeeee…. – Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Nie mogłam przecież, powiedzieć jej o  Kaa!
-Nocowała u mnie. Była taka straszna burza. Strach puścić ją samą do domu. – Wyratowała mnie babcia.
                                                                                                                  ***

Szłam właśnie z moją najlepszą przyjaciółką Kate na lekcję historii (mams przyniosła mi wszystkie książki). Gadałyśmy w najlepsze. Nagle potknęłam się o coś, straciłam równowagę i runęłam w dół schodów. Ostatnim moi słowem, a raczej dźwiękiem, był cichy jęk wywołany przez niesamowity ból w nodze. Później była ciemność.
                                                                                                                 ***
Gdy zobaczyłam co się stało, od razu pobiegłam do sali j. angielskiego. Po drodze natrafiłam na panią dyrektor, która zrobiła mi wykład o wypadkach spowodowanych bieganiem. Zręcznie ją wyminęłam i szłam powoli dopóki nie straciła mnie z oczu. Po chwili  dotarłam pod drzwi sali od j. angielskiego. Na każdej przerwie siedziała w niej pani Laura. Była wysoką szatynką , z falowanymi włosami. Miała miłe brązowe oczy. Opowiedziałam jej caaałą historię w streszczeniu.
-Nie ma czasu do stracenia! – Odpowiedziała mi i pobiegłyśmy do Ginny.
Pani Laura zadzwoniła po pogotowie, a później po mamę Ginny.
Chwilę później siedziałyśmy w trójkę wokół noszy na których leżała nieruchomo Ginny. Straciła dużo krwi.

                                                                                                                          ***
Otworzyłam powoli oczy. Byłam w sali z białymi ścianami. Przede mną stali mężczyźni w fartuchach i…. Blee…. Nie miałam zamiaru na to patrzeć więc zakryłam sobie rękami oczy. Ale gdy poruszyłam prawą ręką zapiekło mnie przy łokciu. Opuściłam ją i zacisnęłam powieki. ,,Chyba jeszcze sobie pośpię” pomyślałam. Jak zaplanowałam, tak zrobiłam. Chciałam choć na chwilę zapomnieć o tym strasznym wypadku. Nim jednak usnęłam, spojrzałam na szyby w drewnianych drzwiach. W poczekalni siedziała moja mama. Obok niej Kate, a przy rządku krzeseł maszerowała pani Laura. Z uśmiechem na ustach usnęłam.
                                                                                                           
                                                                                                      ***
Obudziłam się gdzie indziej. Za oknami było ciemno, a na lewej nodze miałam ciężki gips, a rana na bolącej ręce była dokładnie zabandażowana. Obok mnie siedziała jedynie mama. Nie zauważyła że się obudziłam. Zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. 2 brązowe fotele stały przy szklanym stoliku do kawy. Łóżka oddzielone były brązowymi zasłonami. Obok każdego łóżka stała szafeczka, a we wgłębieniu ściany stała wieeelka brązowa szafa. Drzwiczki były uchylone i widziałam w środku mniejsze szafy na ubrania. Każda była na kluczyk i należała do innego pacjenta.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kołdra u Alex:

Rozdział 10 Strachy na lachy i opakowa szkoła

Codziennie rano znajdywałam na szafce nocnej coraz więcej prezentów. W większości były to czekoladki i inne słodkości, jak i soczyste owoce. Jednak co jakiś czas widziałam wśród przysmaków książkę, pluszowego misia. Nawet znajdywały się gry komputerowe lub filmy. Raz w koszu z prezentami znalazłam nawet sukienkę, która spodobała mi się odkąd pierwszy raz zobaczyłam ją na wystawie sklepu. Trochę denerwowało mnie to ,,żerowanie” na ludziach, ale w końcu to ich decyzja. Wydawało mi się nawet że mnie rozpieszczają jak nikogo. Ale pewnego wieczora, kilka dni przed wyjściem z tego ponurego miejsca, usłyszałam rozmowę mojej mamy z lekarzem. Pewnie myśleli że śpię. Owszem, miałam zamknięte oczy, ale moje uszy wyłapywały każdy szmer z końca korytarza. Gdy weszli zamarłam, ale po chwili przypomniałam sobie że to nie naturalne, więc zaczęłam się wiercić i zmieniać pozycje. Nie słyszałam wszystkiego, bo byłam już porządnie śpiąca i uszy zasypiały razem z całym ciałem, ale usłyszałam coś w stylu ,,Możliwe że ta noga nigdy nie będzie do końca (…) kiedyś. Może nawet w połowie” Te słowa sprawiły że od razu straciłam całą radość z sobotniego powrotu do domu. Jednak od razu w piątkowy ranek zdjęto mi gips gdyż moja kość zrosła się bardzo szybko. Już w poniedziałek udałam się do szkoły, ale… Ale wszystko było na opak. Zaczęło się od tego że pomylono mój prezent Mikołajkowy z paczką najgorszego ucznia w klasie. Zamiast płyty z piosenkami Seleny Gomez dostałam jakąś głupią mini deskorolkę i jakiś komix. Tomek chętnie się ze mną zamienił bo coś mu się nie podobało w tym, że jego najlepszy kolega (losowaliśmy i mieliśmy zachować dla siebie, ale oczywiście sobie poopowiadali) dał mu płytę piosenkarki której wprost nie cierpiał i do tego owiniętą w papier w serduszka.
Na przerwie moja psiapsióła  gadała z naszym największym wrogiem. Vanessa której nie cierpiałyśmy od przedszkola stała tam i gawędziła w najlepsze z Kate. Zawrzało we mnie, a gdy na jej przegubie zobaczyłam bransoletkę przyjaźni z V, zamiast G (miałam wzrok jak orzeł)  wściekłość eksplodowała ze mnie. W postaci łez wypłynęła przez moje oczy, i po zrzuceniu z ręki biżuterii z K, zauważyła mnie. A może usłyszała? Nie ważne. Wtedy nie miałam ochoty widzieć jej z bliska, a co bardziej rozmawiać z nią. Uciekłam kuśtykając. Pobiegła za mną, ale najwyraźniej zatrzymała się gdy zobaczyła bransoletkę na podłodze. Zerkałam na nią zza ściany. Nie mogłam dłużej wytrzymać. Skierowałam swój powolny chód do biblioteki by ochłonąć. Przeczekałam tam przerwę, a gdy zabrzmiał dzwonek, z trudem przeszłam na dół, do klasy przyrody. Kate chciała ze mną pogadać, ale wykonałam gest w stylu – Cii, jest po dzwonku. I odwróciłam się od niej tyłem. Po tym ciężkim dniu, z chęcią poszłam do domu.

Rozdział 12 ,,Oddaj mi to!"

Szłyśmy chwilę w milczeniu. W pewnej chwili Rose zabrała mi kule i zaczęła biec. Wiedziałam że to nie jest wszystko na co ją stać. Mimo to trudno było mi ją dogonić. Moja noga uginała się tylko troszkę, małą odrobinkę. Było mi ciężko biec. Co jakiś czas zatrzymywałam się żeby odetchnąć. Widziałam wtedy że Rose też zwalnia i zatrzymuje się w bezpiecznej odległości. Gdy ja truchtałam do niej, ona truchtała naprzód i nie mogłam jej złapać.
-Oddaj mi to! - krzyczałam do niej co jakiś czas, ale nie zwracała na to uwagi. Właściwie nie chodziło mi o to że słabo chodziłam. Z każdą chwilą biegu było mi łatwiej i łatwiej, chodziło mi o mamę. Gdyby dowiedziała się że ,,zgubiłam" kule, byłaby zła.
W pewnej chwili zaobserwowałam że Rose się męczy. Długo nie robiłam przerwy, ale biegłam wolno, natomiast ona spodziewała się podstępu i biegła nieco szybciej niż wcześniej. Powoli ją doganiałam i gdy stanęła na chwilę, dopadłam ją, zabrałam kule i udałam się do Alex. Tam przywitano mnie serdecznie. Zostałam pocieszona i zaproszona na obiad. Ucieszyłam się i chętnie przyjęłam zaproszenie. Porozmawiałam chwilę z Elizą i już po kilku minutach moja przyjaciółka zawołała nas do kuchni. Podana została zupa pomidorowa, a gdy nadeszła pora na drugie danie, na stole znalazły się pieczone udka kurczaka z ziemniakami i surówką z kiszonej kapusty. Palce lizać! A po krótkim odpoczynku i zabawie z dziewczynkami Alex przygotowała deser; galaretkę z bitą śmietaną, a do picia oranżadę. Po skończonym posiłku wszystkie wyszłyśmy na dwór. Zrobiłam z Elizą dwa igloo i pomogłam jej lepić bałwana. Świetnie się bawiłyśmy. Gdy zrobił się wieczór rozpaliłyśmy w kominku i popijając gorącą czekoladę czytałyśmy na zmianę bajki Zuzi i Elizie. Zadzwoniłam do mamy i powiedziałam jej że dziś zostaję do babci. Jutro mieliśmy mieć wolne, sama nie wiem czemu. Gdy dziewczynki usnęły położyłyśmy je do łóżek i przebrałyśmy się w piżamy. Ja po raz kolejny spałam w pokoju gościnnym. Co będzie jutro? To była moja ostatnia myśl. Później usnęłam.

Rozdział 14 1 próba   

Codziennie była ta sama śpiewka. Wstawałam, jadłam śniadanie, myłam się i przebierałam. Mało czasu spędzałam z Alex. Chyba się tym nie przejmowała. Eliza pytała ją często o coś, ale nigdy nie słyszałam o co. Słyszałam tylko odpowiedź jej mamy:
-Nie. Na pewno nie.
Nie miałam pojęcia co to może znaczyć. Ale nie miałam czasu się zastanawiać, bo albo byłam na treningu Rose, albo wykończona padałam na łóżko w pokoju gościnnym u Alex. Po 4 dniach* nadszedł czas na wielki test. Rose uczyła mnie idiotycznych rzeczy, ale nie myślałam że zrobi test. Miałam zdobyć 10 rubinów, przechodząc przez 10 różnych… no sama nie wiem. 10 różnych pokoi. Rubiny były oczywiście sztuczne. Ale żaden jej robot nie mógł mnie zauważyć. Ani żadna kamera nie mogła mnie nagrać. Dostałam jedynie paczkę gumy. Na szczęście Rose poukrywała różne rzeczy, których mogłam użyć.  Poszłam na miejsce i czekałam na sygnał. Moja trenerka była już dawno na miejscu i przygotowywała wszystko. Sprawdziłam czy w kieszeni mam paczkę gum i odgarnęłam włosy. Chciałam żeby dobrze mi poszło, żeby Rose myślała że uważałam na jej durnych zajęciach. Zastanawiałam się co tam wymyśliła, gdy usłyszałam dźwięczny głos płynący z głośników.
-Witam na teście. Dzisiejsza ocena będzie ¾ waszej końcowej oceny – to co powiedziała wprost mnie zamurowało. My tu mamy oceny?!
-Gotowi? Dobrze. 3, 2, 1. GO! – Krzyknęła.
Kawałek podłogi na której stałam uniósł się w górę. Byłam zdenerwowana. Nie oceną, ale po prostu. Stres złapał mnie w swoje sidła. Już chciałam się wycofać, gdy spostrzegłam się że nie ma jak uciec. Platforma zatrzymała się w jakimś nieznanym mi domu. Szłam powoli rozglądając się. ,,Co robić?” Zastanawiałam się. Wtedy przypomniałam sobie, że gdy byłam mała skakałam po szafkach. Może to mi się przyda? Najpierw rozejrzałam się czy w pomieszczeniu są jakieś kamery. Uff… Na szczęście było czysto.
Drzwi były zamknięte, a pokój ładny. Miał morelowe ściany i jasnobrązową podłogę. Obok mnie stały dwa biurka, a nieco dalej kilka szaf i regałów oraz łóżko piętrowe. Na dole położona była czerwona poduszka z różowymi serduszkami. Leżała na błękitnej narzucie. Na górze było tak samo tylko inna paleta barw; poduszka była fioletowa w pomarańczowe w serca, a narzuta  żółciutka. Na regałach stały książki i różne inne rzeczy. Czym prędzej zaczęłam grzebać w szufladach. Znalazłam długi naszyjnik i gumki do włosów. Wcisnęłam znaleziska do torebeczki przyczepianej do pasa, którą pożyczyła mi Alex. W biurkach były same nieprzydatne śmieci. Wtem usłyszałam że ktoś się zbliża. Rozejrzałam się w poszukiwaniu kryjówki. Na myśl przyszła mi tylko szafa. Szybko otworzyłam niebieskie drzwi i wcisnęłam się między ubrania. ,,Żeby tylko nie otworzył szafy” myślałam gorączkowo i na wypadek zagłębiałam się w ubrania. Jednak przechodząca osoba nie miała zamiaru wyjmować nic z mojej  kryjówki.
Po chwili wyczekiwania przecisnęłam się do drzwi i wyjrzałam. Przy jednym z biurek siedziała dziewczynka. Miała czarne włosy zaplecione w zgrabne warkoczyki. Ubrana była w czerwoną sukienkę i białą bluzkę. Od razu się domyśliłam że to jeden z wystylizowanych robotów Rose. Nie sądziłam że szybko wyjdzie z pokoju. Musiałam wymyślić jakiś plan, bo nie miałam zamiaru czekać aż wszyscy zasną.  Rozglądałam się po szafie z myślą że znajdę w ciemności coś pożytecznego. W pewnej chwili poczułam że mam coś pod stopą. Było to śliskie i dość dużo. Pochyliłam się i wzięłam to do ręki. Po chwili zorientowałam się że to torba. Po omacku szukałam suwaka. Jest! Prawie wydałam z siebie triumfalny okrzyk, ale  w ostatniej chwili opamiętałam się. Zaczęłam grzebać w środku. Miałam głęboką nadzieję że jej właściciel nie rozpakował jej po ostatnim użytku. ,,Oho, coś mam” pomyślałam natrafiając na coś. Powoli wyciągnęłam znalezisko. Było okrągłe i trochę miękkie. Uchyliłam drzwi i obejrzałam to pod smugą światła.
    Zawiodłam się. Myślałam o czymś innym, o czymś co mogłabym wykorzystać. Co mam niby zrobić z piłeczką kauczukową? Zaczęłam gorączkowo myśleć i nagle… Spadł na mnie wieszak razem z wiszącą na nim niebieską spódnicą w bordowe kwiaty. Co jak co, ale te roboty nie miały za grosz stylu. Pocierając bolącą głowę zaczęłam myśleć. I myśleć, i myśleć. Aż w końcu wymyśliłam że…. Pakowanie się do tej szafy to był mój najgorszy pomysł.
   Chciałam się pozbyć tej głupiej piłeczki, wychyliłam się trochę z szafy, zamachnęłam i… rzuciłam. Poleciała do dużego pokoju i zadudniła o panele. Dziewczynka robot obejrzała się i wstała. Szybko schowałam się w szafie. Gdy przeszła wyjrzałam gdzie jest. ,,Dobra, jest dość daleko.” Pomyślałam  i wyślizgnęłam się z szafy. Czym prędzej złapałam torbę i udałam się dalej.  Podkradłam się do łazienki i schowałam. Zamknęłam drzwi i opadłam na kafelki. Były zimne, ale nie miałam siły by wstać. Najchętniej położyłabym się i leżała tak już zawsze. Ale miałam zadanie do wykonania. Powoli wstałam i zaczęłam grzebać w szafkach. Powyjmowałam kremy i balsamy, perfumy, szminki, lakiery do paznokci i inne drobiazgi. Przyglądałam się im chwilę.
W pewnej chwili zauważyłam kamerę ukrytą za wiszącym grzejnikiem. Zdesperowana otworzyłam tubkę z kremem (ogórkowym, jeśli ktoś chce wiedzieć) i wystrzeliłam pocisk w jej stronę. Nie chybiłam.
Błękitne oczko kamerki pokryło się zieloną mazią. Kamera nie mogła nic nagrać, ale na wypadek wspięłam się na wannę i wyłączyłam ją.
    ,,Tak będzie bezpieczniej” myślałam i zaczęłam przeglądać kosmetyki. Podniosłam kilka kremów w tubkach i wsadziłam do torby. 
    Zainteresowała mnie błękitna gąbka. Obejrzałam ją dokładnie i wpakowałam do torebki. Kto wie, może jeszcze mi się przyda. Po cichu wyszłam z łazienki.
,,Hm… A co by było gdyby roboty wyszły z domu?”. Odpowiedź była prosta. Będzie mi łatwiej. Wyciągnęłam kremy i wystrzeliłam ich zawartość na kafelki w przedpokoju. Poczekałam chwilę, a gdy przechodziła dziewczynka robot wypatrywałam czy mój plan się sprawdzi.
  Właściwie to ona nie szła, tylko biegła. Była tym tak zajęta że nie zauważyła niebezpieczeństwa. Poślizgnęła się na grubej warstwie kremów i upadła.
   Chwilę płakała, co spowodowało przyjście reszty rodziny.
   W przedpokoju były teraz 4 roboty. 2 duże, średni i najmniejszy. Najmniejszym była właśnie dziewczynka leżąca na podłodze. Średni był – jak podejrzewam – jej starszą siostrą.  Nastolatka robot miała rozpuszczone włosy koloru węgla. Ubrana była w morelową tunikę i dżinsy. Na jej metalowym przegubie widniała złota bransoletka.
   Jeden z większych robotów miał na sobie czarne spodnie, brązowe buty które zupełnie nie pasowały do reszty stroju i zgniło-zieloną koszulę. Jego włosy także były czarne, ale krótsze od tych które posiadały dziewczynki. Zgaduję że był to tata.
   Ostatni robot miał na sobie wiśniową sukienkę oraz długie połyskujące na różowo kolczyki. Zapewne była to mama.
   Roboty chwilę stały nad miejscem wypadku, mamrotały coś po swoim nieznanym języku, aż w końcu zaczęły się ubierać i wyszły. W domu została tylko nastolatka. Miałam nadzieję że ona też musi odrobić lekcje, ale ta poszła do salonu. Trochę psuło to mój plan, ale nie zniszczyło go do końca.
    Udałam się do kuchni. Meble były ciemne, a ściany szare. Pachniało tu czymś smakowitym, ale sama nie wiem czym.
    Rozejrzałam się w poszukiwaniu kamer.
-Czysto – mruknęłam i zaczęłam przeszukiwać szafki.
-Zapałki, świeczki, naczynia, tłuczek, nóż – wymieniałam znalezione przedmioty. W końcu zapakowałam do torebki śrubokręt, zapałki oraz nożyczki.
   Wyszłam prędko z kuchni. Teraz miałam więcej czasu na przeszukanie pokoju dziecinnego. Otworzyłam szafkę w jednym z biurek. Była tu masa podręczników, kilka piórników, farby, plastelina i inne przybory szkolne.
   Pociągnęłam za suwak w jednym piórniku – nie było w nim nic, oprócz kredek. W kolejnych piórnikach także nie było nic ciekawego. Zerknęłam na dolną półkę. Było tu mnóstwo śmieci, karteczek i innego badziewia. W drugiej szafce też nie znalazłam nic przydatnego. Z westchnieniem zamknęłam szafkę.
   Wtem, zauważyłam kątem oka 2 kolorowe, materiałowe kosze stojące na szafie. Powoli wdrapałam się na biurko i sięgnęłam do koszy. Niestety, były za daleko. Drżąc, wyciągnęłam ręce i złapałam krawędź szafy. Oddychając głęboko, powoli zeskoczyłam z biurka, nadal trzymając się drewna.
   Wisiałam chwilę w powietrzu z zamkniętymi oczami. Po chwili zdobyłam się na odwagę i wciągnęłam się powoli na szafę. Musiałam przykucnąć, żeby nie uderzyć głową w sufit.
    Zajrzałam do koszy. W jednym były tylko kolorowe klocki, a w drugim mnóstwo zabawek. Zaczęłam w nich grzebać. Wyciągnęłam nakręcaną kaczuszkę i ześlizgnęłam się z szafy. Powoli weszłam do przedpokoju i rozejrzałam się za kamerami. Żadnych nie było.
  Po cichu przeszłam do dużego pokoju, kuląc się za sofą. Przyglądałam się z ukrycia mojemu celowi – robotowi nastolatce. Powoli nakręciłam kaczuszkę, postawiłam ją, niedaleko od swojej kryjówki i puściłam.
  Wcisnęłam się za drzwi i obserwowałam przez dziurkę od klucza. Kaczuszka, kwacząc wesoło zbliżała się do mnie.
   Dziewczyna wstała z krzesła i podeszła do kaczuszki. Modliłam się żeby mnie nie zauważyła, ale ona tylko podążyła za zabawką do przedpokoju.
  Omiotłam wzrokiem pomieszczenie. Żadnych kamer, rubinów, diamentów, ani przydatnych rzeczy.
  Skoczyłam na środek pokoju i podeszłam do drzwi balkonowych. Zamknęłam je za sobą, jak najlepiej umiałam i popatrzyłam na widoki.
  Z hipnotycznego działania pięknych krajobrazów wyzwoliło mnie przenikliwe zimno. Szczękając zębami, zaczęłam przeszukiwać balkon;  zerwałam z leżaka koc, szukałam w doniczkach, workach itd. W końcu zaczęłam znalezioną łopatką wywalać ziemię z doniczek.
  Jaka była moja radość gdy plastik uderzył w coś twardego, a na pewno nie było to dno doniczki. Rzuciłam łopatkę na ziemię i cała drżąc (z zimna i ekscytacji) wyciągnęłam z ziemi czerwony rubin. Był nieco zabrudzony, więc szybko oczyściłam go o bluzkę. Teraz lśnił pięknie. Wpatrywałam się w jego blask łapczywie, jakby za chwilę miał zniknąć.
  Trzymałam go już dłuższą chwilę, gdy nagle zaczął promieniować na czerwono. Chciałam go odrzucić, ale byłam sparaliżowana ze strachu. Wtedy kamień zniknął, a ja…. A ja razem z nim.


*Trochę się zgubiłam, więc zakładamy że jest 17 grudzień.