28.04
Dzisiaj zaczęłam pisać pamiętnik. Nie umiem zaczynać, a więc przejdę dalej. Przedwczoraj mój pokój ktoś sprzątnął. Weszłam, żeby wziąć potrzebny mi dokument i nabałaganiłam w szufladzie. Rzuciłam zaklęcie sprzątające i wyszłam z pokoju. Znowu zostawiłam to zaklęcie bez opieki. Dzisiaj wróciłam do pokoju i zastałam ogromny bałagan. Mam pecha do sprzątania mojego pokoju. Rzuciłam jeszcze raz to samo zaklęcie i usiadłam na łóżku. Głupia magia zrzuciła mnie przy ścieleniu łóżka. Kiedy podnosiłam się z podłogi ktoś zapukał do mojego pokoju. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam przystojnego chłopaka.  Te jego oczy! A włosy! Chciał się zapisać jako nauczyciel i przedstawił się - Kaname... Nie podał nazwiska, ale ja nie mogłam nic mu odpowiedzieć. Stałam jak sparaliżowana. Niestety zobaczył mój bałagan... Magia sprzątnęła, ale zaraz potem zaczęła się nudzić i znowu nabałaganiła. Odwróciłam się do środka pokoju. Zatrzymałam zaklęcie. Kiedy odwróciłam się do Kaname już go nie było. Szepnęłam do otwartych drzwi jego imię - Kaname. Wyglądał na miłego i opiekuńczego. Zamknęłam drzwi. I usiadłam na łóżku, co się potem okazało nie zlikwidowałam do końca zaklęcia, gdyż jeszcze trochę magii bawiło się na moim łóżku i znowu mnie zrzuciło. Rzuciłam jeszcze raz zaklęcie sprzątające. Magia wysprzątała cały pokój, a ja cofnęłam zaklęcie. Teraz pokój lśni, a ja piszę ten pamiętnik. Muszę wyjść  z pokoju. Może coś jeszcze się trafi ciekawego, to napiszę. Drogi pamiętniku kończę.

Nigdy nie myślałam, że tyle się wydarzy. Okazuje się, że już 3 osoby były w moim pokoju. Przyszłam nad strumyk, mimo ostatnich wydarzeń i ostrzeżeń elfika. Usłyszałam szelest między krzakami. Wyciągnęłam ze swojej kieszeni krótką różdżkę. Rozłożyłam ją - teraz była naprawdę długa. Iskrzyła się na końcu płomieniami smoka. Zapytałam kto tam?, ale nikt nie odpowiedział. Nasłuchiwałam dalej. Wreszcie ktoś wyszedł zza krzaków. Kim jesteś? - powiedział skrzeczącym głosem. Odwróciłam się i zobaczyłam krasnoluda. Odsuń się! - krzyknęłam. Krasnolud zauważył moją różdżkę i rysunki na niej. Dyrektorka szkoły czarodziejek i strażniczka płomienia smoka. Tu jest niebezpiecznie. - powiedział
?? - zdziwiłam się , krasnoludy nie mają w zwyczaju ostrzegać.
Potwory z kłami węszą. Złapią każdą słabą istotę.
Potwory z kłami? - zapytałam
No, nie mów że nie słyszałaś o wampirach. Tu nie jest już bezpiecznie. Powinnaś zabronić swoim czarodziejkom wychodzić poza teren szkoły.
Nie mogę tego zrobić.
Fakt, są silne. Jedna zaatakowała nas trzech i pokonała nas, musieliśmy uciekać.
Jak wyglądała?
Miała blond włosy, spięte w kok...
Bella.
Widzę, że dobrze znasz swoje podopieczne.
O tak. Czy wiesz może, czy niekończące schody też są niebezpieczne?
I to bardzo. Byłaś tam? Podobno ktoś poślizgnął się tańcząc i ktoś ją uratował.
Oh! To byłam ja! Wiesz może kto mnie uratował?
Nie, coś ty. Nikt go chyba nie widział. Poruszał się bardzo szybko, jak wampir.
Znasz Kaname?
Nowy czarnoksiężnik, bardzo utalentowany, silny. Ma dziewczynę, ale jeszcze nikt jej nie widział.
Aha. - Bloomi podłamała się. - Będę wracać do szkoły... muszę coś ogłosić.
Tak i powiedz swoim podopiecznym, żeby nie walczyły z nami w ten sposób. Jeszcze do teraz mam ból ramienia.
hehe, jasne... dzięki za informację.
Szłam w stronę szkoły, ale nie poszłam tam. Skierowałam swoje kroki do lodowego pałacu. Zobaczyłam piękną tęczę. Nie rozumiem, dlaczego czarnoksiężnicy są niebezpieczni. Przeszłam po tafli wody, nie mocząc się. To zaczarowana tafla. Pamiętałam, żeby przy łabędziach zrobić duży krok, żeby nie wpaść do lodowatej wody.
Musiałam spotkać się z dyrektorem lodowego pałacu. Przeszłam przez bramę zamku i zobaczyłam chłopców rozmawiających ze sobą. Ich rozmowy ucichły i zaczęli szeptać.
Usłyszała - To ta, która poślizgnęła się na stopniu.
To dyrektorka szkoły czarodziejek.
Całkiem ładna...
Weszłam na górę. Przeszłam korytarzami, podeszłam do drzwi pokoju dyrektora. Usłyszałam, że dyrektor z kimś rozmawia. Oparłam się o przeciwną ścianę i czekałam.
Po chwili drzwi się otworzyły. Jak to zwykle bywa z losem z pokoju wychodził Kaname, a za nim dyrektor. Kaname nie spojrzał na mnie.
- A Bloomi, proszę wejdź!
Dopiero teraz zerknął na mnie. Jego oczy były inne niż rano. Były takie mocne, złe. Bił od nich chłód. Aż zatrzęsłam się.
- Miałem, sam cię odwiedzić. Wszyscy wiedzą co się stało na niekończących się schodach. Zresztą, znasz Kaname?
- Cóż, właśnie przyszłam tu w jego sprawie.
- Taak... chce zapisać się jako nauczyciel twojej szkoły. Jest bardzo dobrym uczniem. Możesz go przyjąć.
- Dziękuję. W sumie to jeszcze jedna sprawa. Wiesz coś o wampirach? Podobno wszędzie węszą.
- O tak. Byli na niekończących się schodach i nad strumykiem. Próbowali też tutaj wejść, ale nic z tego.
- Całe szczęście, jednak wydaje mi się, że ktoś był w moim pokoju...
Dyrektor zaczął robić się czerwony.
- Hmm... Dobra rozgryzłaś mnie, kazałem Kaname tam pójść i wziąć jeden z tych egzemplarzy... Ale jak się dowiedziałaś? Był porządek jak wychodziliśmy.
- Ah! Więc nie tylko wy tam byliście. Kiedy wróciłam wszystkie szuflady były po wyciągane z szafek. Muszę wracać do szkoły, czuję że ten ktoś jeszcze tam jest.
Nie tracąc czasu wróciłam do szkoły, teleportując się. Kiedy przyszłam do szkoły, poczułam ten słodki zapach. Co się stało potem nie pamiętam. Ostatnia rzecz jaką zapamiętałam to ten zapach i ból. Piekący ból na szyi. Potem obudziłam się w swoim pokoju. Był tam porządek. Dotknęłam swojej szyi. Nie poczułam żadnej rany, ani nic. Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Na szyi miałam 2 wgłębienia, jak po kłach wampira. Zobaczyłam cień w lustrze za mną. Odwróciłam się i chciałam wyciągnąć różdżkę. Nie było jej w kieszeni. Musiała zostać na łóżku. Przeszłam transformację. Wyszłam z łazienki. Poczułam silną woń słodkiego zapachu. Podleciałam do mojego łóżka i wzięłam różdżkę. Rozprostowałam ją i w tym samym momencie coś uderzyłam. Odwróciłam się. Zobaczyłam wampira na własne oczy. Leżał nie przytomny po uderzeniu płomienia smoka, z krwią na brodzie. Moją krwią! Nie wiarygodne było to, że udało mi się tak łatwo go pokonać. Zamknęłam go w klatce płomienia smoka. Wyprowadziłam go na zewnątrz. Z przodu szedł Kaname. Tym razem kiedy zobaczył ślad na mojej szyi jego oczy zaczęły robić się czerwone. cofnęłam się. Wiedziałam, że nie jest zwykłym chłopakiem...

Widziałam, że ten dzień nie skończy się na tamtym. Kaname zabrał tamtego wampira i w tym samym momencie przyjęłam go jako nauczyciel. Weszłam do swojego pokoju, zastałam tam Rose. Zapytałam co się stało? Zauważyłam, że Rose trzyma w rękach księgę, bez tytułu i autora. Z książki wydobywał się bardzo słodki zapach, zupełnie jak zapach Kaname. Kaname... Kaname jest wampirem... ale tym dorbym. Zdecydowałam, że bezpieczniej będzie kiedy wezmę księgę i zakażę wychodzenia uczennicom poza teren szkoły bez opieki mojej lub Kaname. Poleciłam Rose, aby poinformowała o tym resztę uczennic. Rose wyszła, a ja zostałam sama z dziwną księgą. Przewertowałam księgę, była pusta. Dotknęłam dłonią jednej z kartek. Z księgi wydobyło się jasne światło. Wtedy ujrzałam przeszłość Kaname...i swoją. Kaname urodził się w rodzinie wampirzej, był czysto-krwistym. Co oznacza, że jest jednym z najsilniejszych wampirów, włada nad naturą - wodą, ziemią, powietrzem i ogniem. Ja urodziłam się w rodzinie czarodziejek i jestem jedną z najsilniejszych czarodziejek. Jestem strażniczką płomienia smoka... życia. Światło zniknęło, a księga opadła na podłogę. Własnym oczom nie wierzyłam, na księdze pojawił się tytuł. "Przeszłość najpotężniejszych" co to oznacza? Podniosłam księgę i miałam zamiar wyjść z pokoju. Pociągnęłam za klamkę. Drzwi były zamknięte. Pewnie się zatrzasnęły - pomyślałam. Spróbowałam użyć zaklęcia. Daremnie. Odłożyłam księgę na łóżko. Użyłam obu rąk do rzucenia zaklęcia. Drzwi otworzyły się z hukiem uderzając w ścianę. To tak jakby nie zatrzasnęły się. Wzięłam księgę, drzwi zamknęły się z trzaskiem. Nie wiedziałam co się dzieje. Odłożyłam księgę jeszcze raz i pociągnęłam za klamkę, drzwi były otwarte. Wzięłam księgę do rąk, drzwi zamknęły się. Schowałam księgę do poszewki od poduszki. Wyszłam z pokoju, zamykając na klucz. Poszłam po Kaname...

Drogi pamiętniku!
Wybacz, że nie pisałam długi czas. Tyle się dzieje. Wampiry napadły na Alfee, były już bliskie zdobycia szkoły, ale na szczęście jedna z nowych uczennic - Sara zawiadomiła mnie o dziurze w barierze, teraz jest wszystko okej. Wampiry odeszły. Księga bez tytułu pokazała przyszłość jednej z uczennic to była (tusz się rozmazał). Staje się coraz silniejsza, ale jeżeli nie będzie mogła utrzymać swojej mocy, kto wie co się wtedy stanie. Fakt, że księga pokazała ją silną i pewną swoich mocy, ale czy ta przyszłość się nie zmieni? Byłam na niekończących się schodach. Spotkałam łowcę wampirów. Był młody jak na łowcę, ale ja też jestem młoda i mam szkołę. Wampiry to stamtąd wydostają się. Z moich ulubionych schodów! Księga nie chce pokazać więcej o naszej przyszłości, ile razy do niej już zaglądałam. Może nie będzie dalszego ciągu? Pamiętniku, nie powinnam się bać, a jednak. Chociaż jest przy mnie Kaname, Elfik i ten młody łowca. Chociaż jestem jedną z najpotężniejszych i jestem dyrektorką szkoły. Potrzebuję jakiejś otuchy. Potrzebuję kogoś takiego. (tusz się znowu rozmazał) też jest jedną z najpotężniejszych, chociaż tego nie wie jeszcze, na pewno nie boi się tak jak ja. To ta wewnętrzna odwaga. Muszę zdobyć wkrótce enchantix i magiczny pył. Czuję, że nie będę mogła utrzymać swoich mocy. To jest ciężkie.  Muszę kończyć. Zapomniałam o czymś bardzo ważnym!