Neru spała w najlepsze kiedy budzik zaczął ją denerwująco budzić. Niechętnie podniosła rękę i walnęła w budzik, który spadł z małej brązowej komódki. Jej ręka opadła, a Neru zasnęła. Śniła o Nero. Nagle jej sen zmienił się w koszmar i krzyknęła podrywając się z łóżka. W tym momencie jej żółta komórka zaczęła dzwonić. A mianowicie miała dwie komórki czarną – zwykłą i żółtą – niezwykłą. Neru zdziwiła się, że żółta komórka zaczęła dzwonić. Wyciągnęła rękę zza zasłon łóżka. Nacisnęła odpowiednie numery wystukując rytm:  5, 5, 6, 3, 8, 2, 7, 1, 6. Przekręciła rękę z komórką, tak żeby wyświetlacz był skierowany w stronę okna. Nagle z komórki wydobyło się oślepiające światło i pojawił się chłopak. Był bardzo podobny do Neru, można by powiedzieć że był jej bliźniakiem.
- Neru, nic ci nie jest? Słyszałem jak krzyknęłaś.
- Nero, zastanów się przez chwilę. Jak bym cię tu ściągnęła, gdyby coś mi się stało.
Tak, to jest Nero. Odbicie lustrzane Neru, jak widać niezbyt mądry, ciągle się o coś martwi, jest dość pracowity i odpowiedzialny, grzeczny, dobrze się uczy i chodzi do szkoły razem z Neru. Jednak już jutro idą do innej szkoły – do liceum. Nietrudno domyślić się jaki jest charakter Neru, skoro Nero jest jej odbiciem lustrzanym. Zabawne jest to, że Nero ma po drugiej stronie serce, według niego prawa strona jest po lewej, a lewa po prawej. Wschód myli mu się z zachodem, ale z tym to chyba każdy ma problem.
- Nero! Idziemy. – zarządziła Neru, poczym szybko wyszła biorąc obie komórki.  Po drodze wskazała na swoją torbę. Nero ją podniósł i zarzucił na ramię i po chwili ruszył za Neru.
- Dokąd dzisiaj idziemy?
- Spotykamy się z Tonarine. Potem idziemy do kina, na pizze, może na lody i poplotkujemy, odprowadzimy ją do kwiaciarni, sprawdzimy do jakich klas będziemy chodzić i wrócimy tutaj. To wszystko zajmie nam nie więcej jak 5 godzin.
- Eh… Tonarine. I 5 godzin? To akurat się ściemni.
- Głupku, jest dopiero 7 rano.
Specjalnie dwa dni temu Neru i Tonarine (głównie Neru) rezerwowały trzy miejsca na 7.30 rano. Tonarine chodziła z nimi do podstawówki i okropnie zakochała się w Nero. Nero jednak był bezpieczny, bo ciągle chodził za swoją „siostrą”, która go broniła przed napadami Tonarine. Tonarine jest słodka, mądra i marzycielska. Zaprzyjaźniła się z Neru podczas pierwszej lekcji w pierwszej klasie. Od tamtej pory wszędzie chodzą razem i często się spotykają. Nero zgadza się na jej towarzystwo tylko dlatego, że Neru wreszcie znalazła sobie przyjaciółkę.
Neru otworzyła drzwi i stanęła jak wryta. Zamknęła drzwi i cofnęła się do środka domu.
- Neru, coś nie tak?
- Z… zi… mn… o… - powiedziała trzęsąc się.
W tym momencie zadzwoniła jej czarna komórka. Nero sięgnął do zlodowaciałej ręki Neru i odebrał telefon.
- Halo?
- Iiii!! Nero!!! Jak dobrze, że cię słyszę. Jest tam gdzieś Neru?
- Nie może w tej chwili odebrać.
- Hm… dobrze… powiedz jej, że nie mogę dzisiaj wyjść do kina. Muszę cały dzień zostać w kwiaciarni. Wiesz, zima nadciąga a ja muszę uporządkować wszystkie kwiaty, jak tego nie zrobię to mama się wścieknie. Przekażesz jej?
- Tak…
- Dzięki. Pa. Kocham cię. – Tonarine wykazała się tu szczerością. – Ucałuj ją ode mnie.
- Pa.
Nero zobaczył, że Neru ma jakąś dziwnie inną, mroczną twarz.
- Nero… ILE RAZY MÓWIŁAM CI, ŻEBYŚ NIE ODBIERAŁ MOICH TELEFONÓW!!!
- Tonarine powiedziała, że nie może dzisiaj iść z nami do kina.
- To dobrze, i tak jest strasznie zimno. – mimo tej zgody, Neru wyglądała na zawiedzioną.
Zawróciła i weszła na ogromne schody. Ah, tak. Nie powiedziałam wam jeszcze w jakim domu mieszka Neru. Rodzice Neru mają własną ogromną firmę, a na poprzednim miejscu zamieszkaniu wypłynęła ropa naftowa. Jej rodzina przeniosła się do ogromnej willi, z ogromnym ogrodem, ogromnym basenem, ogromnymi schodami, pokojami, łazienkami. Wyposażenie jest bardzo luksusowe. Neru i Nero jeżdżą do szkoły długimi samochodami. Mimo, że Nero jest tylko lustrzanym odbiciem Neru to ich rodzice przygarnęli go jako jej bliźniaka, bo urodził się w tym samym dniu i wygląda jak Neru. Jednak prawdziwa historia Nero dopiero tu się zaczyna. Nero nie jest jedynym odbiciem lustrzanym…

Pierwszy września, pierwszy dzień szkoły, nowej szkoły. Neru i Nero wstali dość wcześnie, tak żeby wyrobić się z toaletą i śniadaniem, a potem z dojazdem wielką limuzyną.
Neru wsiadła pierwsza. Była ubrana w swoją ulubioną czarną, skórzaną kurtkę i długie czarne kozaki.
Nero miał na sobie również czarną, skórzaną kurtkę, ale zamiast kozaków założył czarne adidasy.() Na obu ramionach miał dwie ciężkie torby, Neru się tym nie przejmowała, bo jej brat nosił zawsze za nią torby od podstawówki, był jej cieniem, odbiciem.
Pojazd podjechał pod samą bramę szkoły. Nie byli pierwsi, więc wszystkie oczy były zwrócone w ich stronę. Neru pierwsza wysiadła. Nero za nią, z dwiema torbami. Dziewczyna podeszła do tablicy z przydziałem klas. Szukała swojego nazwiska.
-Akita…, Akita…, Akita… Gdzie to do cholery jest?!
- Siostro, tu jestem ja. – wskazał Nero na klasę 1B.
- To i ja powinnam tu być… - Neru zaczęła przeszukiwać całą listę od góry do dołu. Nawet Nero się już zorientował i zaczął szukać na innych listach.
- Jest!
- Gdzie? 1D?? Nie, to musi być jakaś pomyłka… Klasa D to najgorsza klasa… Przecież miałam maksa na teście…
W szkole, do której chodzą Nero i Neru jest system poziomowy. Im lepsze wyniki tym wyższa i bardziej luksusowa klasa. Najlepszą klasą jest klasa A. Tam uczniom pozwala się jeść na lekcjach, siedzą w miękkich fotelach i mają same najlepsze oceny. Klasa D jest najgorszą klasą. Uczniowie siedzą tam na poduszkach, mają niskie stoliki i marne stopnie. Jeżeli uczeń chciałby przenieść się, to musiałby poprawić wyniki testów lub stoczyć walkę z innymi klasami o salę. Wtedy uczestniczy cała klasa.
- Pójdę to wyjaśnić, to na pewno jest nieporozumienie. Daj mi torbę.
Nero podał jej torbę, a ona ruszyła ku drzwiom wejściowym. Przemierzyła wszystkie korytarze w poszukiwaniu ukrytego pokoju dyrektora, co potem okazało się że jest naprzeciw drzwi wejściowych. Zapukała. Weszła. Zobaczyła. Zobaczyła przepiękne zdobienia i luksusowe wnętrze, czego nie można było powiedzieć o zewnętrzu szkoły.
- Zdziwiona? – zapytała dyrektorka
- Oczywiście, że nie.
- Więc, słucham, panno…
- Akita. Neru Akita.
- Ach.. tak…
- Chciałam zapytać, czy to jakieś nieporozumienie, że jestem w klasie D. Miałam najwyższe wyniki na teście.
- Masz go przy sobie?
- Nie… ale mogę go przynieść. Na jutro…
- Chciałabym go dostać dzisiaj.
- Dobrze, przyniosę go.
Neru podeszła do drzwi.
- Tylko, ty go przynieś.
- Oczywiście, że tak.
Wyszła z pokoju i ze szkoły. Podeszła do Nero.
- Muszę wrócić do domu i zabrać mój test.
- Ja pójdę…
- Nie… zresztą nasz szofer już odjechał, więc muszę iść na piechotę.
Neru przeszła obok bramy. Po drodze usłyszała głosy innych uczniów: O! Lady wraca na piechotę!
Neru nie zwróciła na to większej uwagi tylko pobiegła szybko do domu. W ciągu pół godziny była z powrotem. Akurat rozpoczęcie dobiegło końca i wszyscy wychodzili ze szkoły. Neru tak szybko jak mogła pobiegła do dyrektorki.
- Proszę, mój… test… - ledwo złapała oddech.
- Popatrzmy…- obejrzała dokładnie test i ilość punktów. - Tak, miałaś rację. Przeniosę cię do klasy A.
Dyrektorka już poszła, a Neru oparła się o ścianę i zsunęła na podłogę. Chciała odpocząć po długim biegu i stresie jaki wywarła na niej nowa klasa, której jeszcze nie widziała. Westchnęła i miała zamiar poszukać Nero. Zbierała się do wstania.
- Hej! Nic ci nie jest? -powiedział bardzo przystojny, wysoki ciemno-włosy chłopak, stojący dosłownie metr przed nią. Wyciągnął do niej rękę.
Neru złapała jego rękę i wstała.
- Nie, ale dzięki.
- Jesteś Akita Neru?
- Tak. Skąd…
- Jestem Kaito. Chodzimy do tej samej klasy.
- Nie sądzę, właśnie…
- Tak, wiem. Oboje chodzimy do klasy A.
- Skąd… - powiedziała cicho
- Poznałem już twojego brata. Nero prawda? Chyba cię szukał.
- Czekaj… - coraz głośniej.
- Więc poszedłem, żeby cię poszukać.
- Czy mogę… - jeszcze głośniej
- No i znalazłem cię. Pójdę po niego.
- Czekaj! Nie dałeś mi nic powiedzieć!! – krzyknęła Neru nie wytrzymując.
- A chciałaś?
- Strasznie dużo mówisz. Nie dajesz nikomu innemu dojść do głosu. Wiesz, to zawsze dziewczyny tyle mówią, a chłopcy słuchają, ale może ty się różnisz. Więc chodzisz razem ze mną do klasy? Wiesz może jakie będziemy mieć zajęcia? Przez całą tą sprawę z pomyłką nie było mnie na rozpoczęciu, więc nic nie wiem. Mam nadzieję, że będą lekcje muzyki. Uwielbiam muzykę, a w gimnazjum byłam w chórze. Byłam najlepsza w klasie ze śpiewu i jeszcze chodziłam na lekcje tańca…
Kaito zaczął się śmiać. Coraz bardziej i bardziej. Neru zobaczyła u niego słodkie dołeczki. W ogóle kiedy śmiał się wyglądał słodko.
- Z czego się śmiejesz? – powiedziała naburmuszona Neru.
- Rozgryzłaś mnie. – powiedział z trudem powstrzymując śmiech. – zawsze kiedy spotykam kogoś po raz pierwszy dużo mówię. Ale widzę, że u ciebie jest to samo.
- Nie. Zazwyczaj mało mówię.
- Ale to prawda, że byłaś w chórze?
- Nie… - zawahała się. – Ja tylko sobie żartowałam.
- A ja chodziłem na niego. I byłem najlepszy w klasie.
- Naprawdę?
- Tak. – po chwili. – O widzę Nero!
Nero wyłonił się zza korytarza. Lekko przygnębiony i skupiony na czymś.
- Neru! Kaito! Już się poznaliście?
- Tak, trochę pogadaliśmy. – powiedział Kaito.
- Trochę? – Neru uśmiechnęła się i uderzyła lekko Kaito w brzuch. Zerknęła przez okno – Ale chyba się rozstaniemy już. Samochód przyjechał.
- Mój też. – powiedział Kaito również patrząc przez okno.
Neru stwierdziła, że znalazł się zdecydowanie za blisko niej. Odsunęła się na pół metra.
Poczym wszyscy troje ruszyli do wyjścia na parking.
Neru zobaczyła swoją limuzynę, ale obok jej samochodu stała dłuższa limuzyna, do której podszedł Kaito.
- To twoja?
- Jasne, że tak.
- Jest długa. – skomentował Nero.
- Często podwożę swoich przyjaciół.
- Musisz mieć ich sporo.
-Od dzisiaj wy również do nich należycie, jak znudzi wam się wasza limuzyna to powiedzcie. Pojedziemy razem. – puścił oczko do Neru i wszedł do samochodu.
- Ta… pewnie. – wymamrotała Neru, po czym weszła do swojej limuzyny, a za nią Nero.
W limuzynie Kaito
Było ciemno, a przez okna nie wpadało światło. Można było jednak rozpoznać sylwetki czterech dziewcząt i dwóch chłopców. Jednym z nich był Kaito.
- Kim była ta dziewczyna? – spytała jedna z nich.
- Akita Neru. Świetna uczennica, ładna, doskonale śpiewa i tańczy. – powiedział drugi chłopak.
- Dzięki, Ted. Pytałam Kaito. – odpowiedziała ta sama dziewczyna. – Ona jest jedną z nas, prawda? A ten chłopak to jej odbicie lustrzane?
- Tak, bystra jak zwykle, Hatsune.
- Znowu mówisz do mnie po nazwisku.
- Sorry, Miku. Jednak Neru różni się od nas.
- Ha? Jak to?
- Jej odbicie lustrzane jest w klasie B. To strasznie wysoko, skoro ona jest w klasie A.
- To znaczy, że ma bardzo mądre drugie odbicie i sama jest najlepsza? – powiedziała druga dziewczyna.
- Tak, Rin. Zupełnie jak twój Len.
Miku Hatsune zaczęła się wiercić. Po czym wreszcie powiedziała.
- Kaito, co… czujesz do… Neru?
- Skąd to pytanie? – Kaito siedzący naprzeciw Miku usiadł obok niej i złapał ją za rękę. – Kocham tylko ciebie, pamiętasz?
- Um… tak…
Kaito pocałował ją w policzek.
- Przestalibyście się migdalić. – powiedziała trzecia dziewczyna.
- Zatsune nie bądź taka. Ja uważam, że to bardzo słodkie – powiedziała Rin.
- Meiko powiedz im coś! – powiedziała Miku Zatsune do czwartej dziewczyny.
- Przestańcie się migdalić. – powiedziała bez większego entuzjazmu Meiko.
- Meiko. Wyglądasz na zamyśloną. Ściągnij tu Meito.
- Po co?
- Wygląda na to, że się pokłócili.
- Jak można się pokłócić ze swoim odbiciem?
- Rin, ona go kocha, a jeżeli ona go kocha to on ją nienawidzi.
- Ale są parą.
- Przestalibyście plotkować o mnie za plecami, ja tu ciągle jestem.
- Serio? Myśleliśmy, że już odleciałaś.
- Ha ha ha, bardzo śmieszne.
- Zatsune, jesteśmy pod twoim domem. Idziesz?
- Jasne, im dalej od tych świrów tym lepiej. – Miku wyszła zgrabnie i pomachała im jeszcze na do widzenia.
- To Akita Neru dołączy do nas?
- Zobaczymy jak śpiewa. Jutro pierwsza lekcja muzyki. Kazali nam się przygotować. Ciekawe co wymyśli bez przygotowania.
- Nie myślisz, że to za okrutne nic jej nie mówić? – powiedział Ted.
- Nie. Sama jest okrutna. Ośmieszyła mnie.
- Sam jesteś śmieszny. – powiedziała Meiko i wyszła z limuzyny przed swój dom. Machnęła od niechcenia i ruszyła do swojego domu.
Limuzyna odjechała.
- Rin, jak tam Len? Słyszałam, że ostatnio nie najlepiej się czuł.
- Tak… chciał sobie poćwiczyć do pierwszej lekcji muzyki, więc nie przyszedł dzisiaj. Ma na tym obsesję. Ej, Ted… weźmiesz jutro Teto?
- Jasne, że…. Nie. – zaśmiał się i szybko wyszedł z samochodu.
- Jesteś okrutny! – zawołała za nim Rin.
Samochód odjechał.
Nagle limuzyną zaczęło trząść. Cała trójka złapała się za ręce.
- Co się dzieje? – zapytała Miku.
- Chwila… Słyszycie? Ktoś śpiewa. Ma strasznie dużą moc. – zauważyła Rin.
- Jesteśmy pod domem Akity. – stwierdził Kaito.
- To ona ma taką moc?
- Przekonamy się jutro.
Po trzech minutach.
- Uff… na szczęście się skończyło. Idę. – powiedziała Rin i wysiadła pod domem Neru i Nero. Przeszła przez ulicę do domu naprzeciwko.
- Zostaliśmy sami. – powiedział Kaito przesiadając się

Neru siedzi na swoim ulubionym fotelu pośrodku stołu w klasie A. Ma najlepsze miejsce, wybrane przez nauczyciela. Obok niej siedzą Len, a po drugiej stronie Kaito. Właśnie w tej chwili odbywa się spotkanie do spraw teatru. Na drugim końcu stołu siedziała nauczycielka.
- Chciałabym, żebyście poćwiczyli ten układ choreograficzny i zaśpiewali to. – nauczycielka pokazała im film. – To kto chce spróbować pierwszy?
- Ja.- powiedział Kaito.
-No, zobaczymy.

- To było całkiem niezłe, ale końcówkę zwaliłeś. – skomentowała Neru.
- Ciekawe jakbyś ty to zrobiła. – syknęła Miku Hatsune.
- Neru ma rację. – rozstrzygnęła to nauczycielka. – powinieneś popracować nad końcówką. To kto teraz?
- Może Neru? – podsunęła Miku.
- Chętnie.
- Dobrze.

- To było całkowicie… – zaczęła Miku
- To było świetne! – zawołał Len.
- Dzięki.
- Rzeczywiście, lepsze od mojego – potwierdził Kaito.
- To teraz ja. – zaoferowała Miku.
- Ok.

- Brawo! Nieźle ci poszło – powiedział Kaito.
- Tylko nieźle?
-Nie, wspaniale…
- Ale gorzej od Neru?
- No, ja tego nie powiedziałem.
- Właśnie, że powiedziałeś… - Miku zbierała się do płaczu.
- Świetnie idzie ci ta rola, Miku – powiedział Neru. – Ale płaczem u nas niczego nie wymusisz.
- Dobra, rozgryzłaś mnie. Chce zagrać rolę tej co cały czas płacze.
- Nie rozumiem dlaczego. Wydawało mi się, że Miku z Vocaloid jest zawsze radosna i przywódcą.
- Nie od kiedy ty dołączyłaś. Teraz ty jesteś przywódczynią.
- Niby dlaczego? Nie zrobiłam nic co by było bardziej wyjątkowe od ciebie.
- Nauczyłaś się Cantarelli i zatańczyłaś z Len’em.
- To co nikt nigdy z nim jeszcze nie tańczył? – zakpiła Neru.
- Właśnie o to chodzi, że jesteś pierwszą, która zmusiła go do publicznego tańca.
- Ha? To prawda, Len?
- No… mówiłem, że Cantarelli jeszcze nigdy nie tańczyłem publicznie…
- Ale tylko Cantarelli.
- Mówiłem, że zmieniasz ludzi.
- Dobra, to tu mi się udało.
- A skoro zmusiłaś członka do zrobienia czegoś takiego, to powinnaś zostać przywódcą. Tak, więc dzisiaj zostajesz na nią mianowana.
- Super, cieszę się. Więc co mam zrobić?
- Dlaczego miałabyś coś robić?
- Bo tak łatwo nie oddałabyś tak dużej posady.
- Masz rację. Dzisiaj musisz uporządkować bibliotekę razem z Yowane Haku.
- Dlaczego jest taka straszna?
- E… dobra… chodzi do klasy A, ale nikt jeszcze nie słyszał jak ona śpiewa…
- Więc… moim pierwszym zadaniem jest sprowokowanie ją do śpiewu. Banał.
- Jeszcze jej nie widziałaś.
- Zobaczysz co zdziała mój głos. Póki co możemy spotkanie uznać za zakończone, prawda pani profesor?
- Tak…
Neru wstała ze swojego wygodnego fotela i zebrała płyty z nagraniami choreografii. Odłożyła je na półkę pod telewizorem. Wzięła swoją torbę i poszła w stronę biblioteki. Jej wejście było dość wielkie, ale nikt się temu nie sprzeciwił. Na miejscu Haku już była, więc raczej wszystko szło dobrze.

Śpiewająco uprzątnęła całą bibliotekę, ale zeszło jej się do późna wieczorem. Haku nie wiele co robiła. Nagle Neru przerwała swój śpiew.
- Może trochę pomożesz?
- Ta… jasne…
- Powiedz, dlaczego nigdy nie śpiewałaś?
- Kazali cię na mnie nasłać?
- No, tak… Więc jak to z tym jest?
- Nie lubię śpiewać. Mam okropny głos, w podstawówce wszyscy się śmiali.
- W podstawówce miałaś inny głos, powinnaś teraz spróbować. Z resztą jakoś się tu musiałaś dostać.
- Miałam max punktów z testu pisemnego.
Neru wyglądała na przybitą.
- A może razem zaśpiewamy? Znasz jakąś piosenkę?
- Całe mnóstwo, ale moją ulubioną jest Rythm of the moon.
- Znam to! Widzisz? To przeznaczenie. Więc zacznij, czekaj nawet chyba mam w telefonie podkład muzyczny do tego.
Neru wyciągnęła szybko telefon ,przeszukała swoje listy i znalazła to. Muzyka poleciała, a Haku zaczęła śpiewać.

Neru była oszołomiona, że tak piękny głos był urywany przez tak długi czas. Zaczęły tańczyć, złapały wspólny rytm. Sprzątały bibliotekę śpiewająco. Pod koniec więcej tańczyły niż sprzątały bibliotekę.
- Twój głos jest niesamowity. – powiedziała Neru. – Słuchaj, jeżeli ja to mówię to znaczy, że naprawdę masz niezły głos.
Rozległy się zewsząd brawa.
- O co chodzi? – spytała Haku – To nie byłyśmy same?
- Nie mam pojęcia. Biblioteka o tej porze jest już zamknięta. Ale nie masz się czego wstydzić siedzimy w tym razem.
- Hm… dali mi to, jakbyś zaczęła śpiewać, więc masz. – Neru podała jej niebieskie słuchawki (te duże).
Haku przyjęła od niej słuchawki i założyła je.
- Zaśpiewaj jakąś nutę. – poprosiła Neru.
Haku coś zanuciła, a obok niej wyłoniło się jej odbicie lustrzane, które pokłoniło się Neru.
- To dzięki tobie Haku i ja teraz możemy spokojnie śpiewać. Dziękujemy.
- Ja nic nie zrobiłam, ja tylko śpiewałam.
- A śpiew daje wolność, poczułaś to?
- Szczerze? To nie. A teraz ludzie! BIBLIOTEKA ZAMKNIĘTA!! – ostatnie słowa skierowała do publiczności. Uczniowie wyszli zawiedzeni z biblioteki, ale została jeszcze nauczycielka.
- Yowane Haku, od dzisiaj należysz również do kółka teatralnego.
- Naprawdę?
- Tak.
- Gratuluję!- powiedziała Neru
Po jakimś czasie wyszła z biblioteki razem z Haku.
- Podwieźć cię do domu?
- Nie, mam tylko 5 minut drogi.
- Okej i pamiętaj, zawsze możesz śpiewać. Gdzie i kiedy chcesz, masz naprawdę śliczny głos.
Haku wyszła pierwsza z budynku szkoły i poszła w swoją stronę. Neru stała chwilkę w budynku i patrzyła jak Haku idzie. Poczym sama ruszyła. Było już strasznie ciemno, ale nie widziała nigdzie swojej limuzyny.
- Hej, Neru! – zawołał Kaito – Podwieźć cię do domu?
- Raczej nie. Szofer po mnie przyjechał.
- Jesteś pewna?
- Tak.
- Wiesz, ja widzę tylko swoją limuzynę. – powiedział do niej stojąc tuż za nią.
- Właśnie ja też, ale myślę, że przyjedzie. Tak sądzę…
Kaito złapał ją za rękę i poprowadził do swojego samochodu.
- No, dobra…
Neru wsiadła do samochodu i usiadła po środku jednej z kanap. Kaito usiadł obok niej. Dziewczyna ziewnęła.
- Uff… dzisiaj był bardzo męczący dzień.
- Ale z wszystkim sobie świetnie  poradziłaś.
Nagle Neru poczuła, że obraz tego co widziała zaczyna jej się rozmywać. Zakręciło jej się w głowie. Była naprawdę zmęczona, a od czterech godzin nic nie jadła. Niewiadomo kiedy głowa Neru opadła na kolana Kaito.
- Neru? Neru. Neru. – wołał ją Kaito.
Ale Neru już nic nie słyszała. Było jej ciepło i wygodnie, a była zmęczona. Nic dziwnego, że zasnęła. Kaito delikatnie wciągnął ją na kanapę i przesiadł się na drugą stronę samochodu. Zamyślony patrzył przez zaciemnione okno.
-Kaito… - mruknęła Neru przez sen wyrywając Kaito z zamyślenia. Spojrzał na śpiącą dziewczynę. W pewnym momencie coś przyszło mu do głowy. Zdjął swoją kurtkę i przykrył nią Neru.
-Wygląda bardzo słodko i tak niewinnie jak śpi. – pomyślał Kaito – zdecydowanie lepiej niż kiedy nie śpi. – zachichotał i w tym momencie Neru drgnęła.
- Nero… - wyszeptała smutnie. Kaito po chwili zauważył krystaliczne łzy na twarzy Neru.
- Tęskni za nim. Nie ważne jak bardzo byśmy się starali, aby o nim zapomniała. – pomyślał Kaito i pogłaskał ją po głowie.
Limuzyna zatrzymała się.
- Pewnie już jesteśmy pod jej domem. I co ja mam teraz z nią zrobić? – myślał Kaito.
Chłopak wziął Neru na ręce delikatnie, tak żeby jej nie obudzić. Wysiadł z samochodu i podszedł do bramy ogromnego domu. Zadzwonił w bramę i powiedział co się stało. Natychmiast z ciemności po drugiej stronie bramy wyłoniła się młoda kobieta.
- Nic panience się nie stało? – zapytała.
- Nie, tylko zasnęła. – odpowiedział Kaito.
- Proszę wejść.
Kaito ruszył w stronę ogromnej willi. Wszedł przez piękne, duże, ciemne drzwi. Pokojówka zaprowadziła go do pokoju Neru, gdzie on ją tam położył na dużym łóżku. Potem szybko pożegnał się, zostawił swoją kurtkę i wrócił do limuzyny.
Następnego dnia Neru przyszła również na piechotę cała w skowronkach, co rzadko jej się zdarzało. Zawsze chodziła naburmuszona i wściekła na cały świat. Pierwsza osoba jaką spotkała to była Miku Zatsune.
- Coś humor ci dopisuje. – zauważyła Miku.
- Tak?
- Słyszałam, że udało ci się namówić Haku do śpiewania.
- Tak… ma naprawdę ładny głos i dostała się do kółka teatralnego.
- To świetnie. A kiedy próba Vocaloid?
- Próba?
- Tak. Skoro teraz jesteś szefem, to ty wyznaczasz termin spotkania zespołu. A musimy trochę poćwiczyć, bo wszyscy chcą ciebie zobaczyć, a pierwszy występ mamy w następną sobotę.
- Gdzie występujemy?
- Przed całą szkołą.
- Zaraz… to będzie jakieś tysiąc osób.
- To normalka dla nas. Ale wszyscy chcą usłyszeć twoją nową piosenkę.
- Moją… nową piosenkę? Ja nie mam żadnej nowej piosenki.
- Niee, masz. Tylko musisz namówić Haku, żeby też przyszła.
- Chodzi ci o rhythm of the moon?
- No, chyba tak. Idę do łazienki, ściągnąć Mikuo – powiedziała dwa ostatnie słowa szeptem.
- Ah… dobra.
Neru poszła dalej. Przemierzając korytarz szkolny wszyscy się na nią patrzyli. Niektórzy wymieniali się szeptami nowymi plotkami o Neru inni wskazywali na nią palcem. Dziewczyna szybko przeszła i nie zwróciła na nich uwagi. Jednak zwolniła przy grupie bardzo popularnych dziewczyn. Przechodząc obok nich machnęła swoim kucem tak mocno, że uderzył tą najważniejszą w grupie. Ta tylko otworzyła usta zbulwersowana. Neru dalej poszła machając biodrami, a ręce trzymając na nich. Większość dziewczyn zazdrościła jej. Była bogata, piękna, piękny głos i została pierwszego dnia szkoły szefową Vocaloid – najlepszej grupy wokalnej w ich kraju. Neru przeszła szybko obok grupy popularnych chłopców, którzy byli otaczani przez inne dziewczyny. Jeden z nich gwizdnął, kiedy Neru przechodziła. Dziewczyna zatrzymała się, ale nadal stała do nich tyłem. Po woli się obróciła z gracją.
- Dziewczęta, nie radzę marnować na nich czasu. Flirtują z każdą dziewczyną, która jest chociaż trochę ładna.
- David, to prawda? – powiedziała jedna dziewczyna, która była najbliżej najbardziej popularnego chłopaka w szkole.
- Nie żartuj sobie. Ona nic o mnie nie wie.
- Czyżby? – zapytała Neru z uśmiechem. Wyjęła z kieszeni telefon. Poklikała na nim kilka razy, poczym odwróciła do nich ekran telefonu. – Patrzcie.
Na ekranie było zdjęcie Davida i Lily – najbardziej popularnej dziewczyny w szkole z trzeciej klasy. Oczywiście na zdjęciu obściskiwali się.
- Teraz wierzycie? – mówiła nadal z uśmiechem. Odwróciła się, zostawiając zamarłych trzecioklasistów i poszła w stronę swojej klasy – klasy A.  Weszła przez drzwi. Neru zdziwiła sekunda ciszy kiedy otworzyła drzwi, ale po tej sekundzie wszyscy rzucili się do Neru. Chcieli usłyszeć jej głos, dotknąć jej, dostać jej autograf, albo cokolwiek. Neru już nie mogła oddychać, tak była ściskana. Zamknęła oczy i czekała, aż tłum ją opuści. Nagle ktoś złapał ją za rękę i pociągnął. Neru otworzyła oczy i została wyciągnięta z tłumu, który również zamknął oczy tak jak ona. () Z tłumu wyciągnął ją Len.
- Uff… dzięki. Pewnie by mnie zgnietli, gdyby nie ty.
- Nie ma sprawy, ale Kaito cię szukał.
- Właściwie też go szukam, wiesz gdzie jest?
Len tak jak zwykle był radosny i słodki, tak teraz był lekko przygnębiony. Jednak Neru nie zdawała sobie z tego sprawy.
- Nie dawno kręcił się w okolicach studia.
- Dzięki. To zobaczymy się później! – zawołała już kawałek dalej.
Pobiegła do studia. Wbiegła do niego trzaskając drzwiami. Pierwszy raz była w tym pomieszczeniu, wydało jej się strasznie duże. Miało kilka pięter. Neru postanowiła je zwiedzić. Weszła na pierwsze piętro. Widziała stąd całe studio. Przeszła przez korytarz. Zwiedziła kilka sal, w każdej Sali było pomieszczenie na nagrywanie jednego instrumentu. Po półgodziny Neru stwierdziła, że powinna iść na lekcje muzyki i nie znalazła tutaj Kaito. Zeszła biegiem po schodach z trzeciego piętra na parter. Podeszła do drzwi. Pociągnęła za klamkę. Drzwi ani rusz. Spróbowała mocniej, ale to nic nie dało. Dopiero teraz zobaczyła kartkę obok drzwi.
„Uczniom bez nauczyciela wstęp wzbroniony”
- No to świetnie. Utknęłam tutaj i jeszcze moja pozycja w oczach nauczycieli pogorszy się. – pomyślała Neru. – Ale gdyby tak… nagrać jakąś piosenkę?
Neru pobiegła na drugie piętro. Weszła do jednego z pokoi z mikrofonem. Założyła szybko słuchawki, włączyła jakieś przyciski. Podeszła do mikrofonu. Zaczęła śpiewać to co jej przyszło do głowy. Zdjęła słuchawki i wysłuchała to co jej wyszło.
Śmiała się z 5 minut z tego co jej wyszło. Wzięła płytę z jej nagraniem i zeszła na dół. Spróbowała jeszcze raz otworzyć drzwi, ale jej się nie udało. Przyjrzała się szparze pomiędzy framugą drzwi a drzwiami.
- Tak jak myślałam, ktoś mnie tu zamknął. – myślała.
Otworzyła swoją torbę, schowała płytę i zaczęła czegoś szukać.
- Jest! – z małej kieszeni wyjęła wsuwkę do włosów. – Hm… teraz jak to się robiło…
Włożyła wsuwkę w dziurkę od klucza. Zaczęła przekręcać, wiercić, wszystko co jej przyszło na myśl. Zajrzała w końcu przez tą dziurkę.
- Klucz jest w środku zamka… - włożyła tam jeszcze raz wsuwkę, złapała za klucz, a przynajmniej tak jej się wydawało. Zaczęła przekręcać. Słyszała powolne przeskoki zamka, aż w końcu drzwi odskoczyły.
Wybiegła szybko ze studia. Teraz zaczął się wyścig z czasem. Z daleka słyszała piosenkę Rin. W rytm tej piosenki biegła w stronę Sali.

Zatrzymała się przed salą i otworzyła drzwi przerywając śpiew Rin. Jak się okazało ćwiczyli do przedstawienia.
- Akita! Wreszcie dotarłaś – powiedziała nauczycielka. – Rin, dziękujemy ci. Len, Neru zajmijcie swoje pozycje i pokażcie nam to co ćwiczyliśmy na ostatnich zajęciach.

Klasa pogratulowała im oklaskami.
- Neru, zaśpiewaj jeszcze z Haku, dobrze? – pytająco rozkazała Neru.
Haku podeszła do Neru, a Len usiadł na swoje miejsce.

- Świetnie wam poszło. Możecie już iść do domów.
Kiedy wszyscy się spakowali wychodzili, ale Neru ociągała się z pakowaniem i została sama z nauczycielką.
- Proszę panią. Może pani odsłuchać tego?
- Twoja piosenka?
- Tak.
- Teraz już wiem dlaczego się spóźniłaś.
Neru pobiegła w stronę wyjścia. Chciała spotkać Kaito.
Nauczycielka włączyła radio i włożyła do niego płytę Neru.

- To będzie nowym hitem. – powiedziała do siebie.
Neru złapała w ostatniej chwili Kaito.
- Kaito! Poczekaj chwilę!
- A Neru.
- Chciałam oddać twoją kurtkę i podziękować za wczoraj. Mina opowiedziała mi o wszystkim.
- Mina? To twoja służąca?
- Tak. Ale to ona mnie wychowała i uczyła śpiewać.
- Dobra nauczycielka. Bardzo szybko przejęłaś Vocaloid.
- Faktem jest to, że w gimnazjum byłam szefem Utauloid.
- Nie mów! Najlepszy zespół gimnazjalny w naszym kraju. Kim ty jesteś?
- Akita Neru.

Neru postanowiła dzisiaj przyjechać do szkoły limuzyną. Wyszła z niej i od razu weszła do szkoły. Korytarze szkolne były jeszcze puste, tylko pojedynczy uczniowie przechadzali się. Było bardzo wcześnie, ale chciała jeszcze coś zrobić.  Jednak przebieg wydarzeń nie pozwolił jej na to. Pierwszy błąd jaki zrobiła, to było przejście krótszą drogą obok łazienki chłopców. Na jej nieszczęście spotkała tam grupę już nie popularnych chłopców, którym zepsuła karierę. Chciała jak najszybciej obok nich przejść, ale jeden z nich zatrzymał ją łapiąc za rękę. Neru stała do nich tyłem.
- Hej, mała. Nie powinnaś nas tak ignorować.
- Teraz jesteście już nikim bez swojej popularności. –wyrwała swoją rękę z jego uścisku.
- To ty ją nam zepsułaś – syknął David stojący najdalej i  w cieniu.
- Sami się o to prosiliście. - nadal stała do nich tyłem.
- Nie, nic ci wtedy nie zrobiliśmy, ale to był nasz błąd. – David uśmiechnął się i wyszedł z cienia, a stanął tuż za nią. Neru nawet nie drgnęła. David powoli wyciągnął rękę w jej stronę. Nagle Neru odwróciła się i uderzyła go tak mocno, że odrzuciło go na innego chłopaka. Po chwili policzek Davida rozciął się i zaczęła z niego ciec krew.
- Oh! Przepraszam… - Neru powiedziała to z uśmiechem i lekkim sarkazmem. Po czym poszła w swoją stronę.
- Gdybym dłużej się z nimi bawiła nie zdążyłabym tego  zrobić. – pomyślała. Przeszła korytarz i weszła do sali klasy A. Nikogo jeszcze nie było, a przynajmniej tak jej się zdawało. Neru podeszła do telewizora, gdzie była półka z płytami choreografii. Chciała kilka wziąć, ale ni stąd ni zowąd pojawiła się Kaiko.
- Cześć Neru! – Kaiko zmusiła się do uśmiechu.
Neru zaskoczona wypuściła płyty z ręki.
- O hej, Kaiko… Przyszłaś dzisiaj bardzo wcześnie… - mówiła speszona lekko.
- Tak, ale Kaito jeszcze nie przyszedł.
- Nie pytałam się o niego… - pomyślała Neru. – To jaki jest powód, że przyszłaś tak wcześnie?
- Chciałam z tobą trochę porozmawiać.
- O świetnie, na pewno nie zdążę. – myślała cały czas. – Może potem porozmawiamy, teraz muszę coś bardzo ważnego zrobić.
Kaiko przybrała bardzo straszną minę, tak że nawet Neru się lekko wystraszyła.
- Ale to bardzo ważne. – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu i z uśmiechem szaleńca.
- He He He… dobrze, to o czym chciałaś porozmawiać?
Kaiko przybrała swoją maskę słodkiej, uśmiechającej się dziewczynki.
- O Kaito.
- Coś z nim nie tak?
- Nie, a właściwie to tak. – Kaiko cały czas opowiadała o tym jaki to Kaito jest biedny, a jednocześnie wyjątkowy. Zajęło jej to z 15 minut.
- Kaiko uwielbia oglądać filmy fantastyczne i romantyczne…
- Dobra, Kaiko przejdź do sedna sprawy.
- Eh… Chcę, żebyś chodziła z Kaito.
- CO!?
- No, tak…
- Ty możesz chcieć, ale Kaito musi sam to poczuć. Nie będę chodzić z nim tylko przez wzgląd na ciebie.
- Ale on się w tobie zakochał… - powiedziała to z oczkami słodkiego szczeniaczka.
- Więc niech to sam mi powie. – powiedziała to, wzięła płyty i poszła w stronę studia nagraniowego.
- Neru! – zawołała ją Rin.
- O niee…. – pomyślała, a powiedziała – O Rin, hej!
- Neru chcę z tobą porozmawiać.
- Ona też? Dlaczego wszyscy uwzięli się dzisiaj na mnie? – pomyślała zrozpaczona.  – Słuchaj, Rin…
- To bardzo ważne.
- Znowu? – pomyślała Neru.
- Dobra, to o co chodzi, tylko szybko.
- Słuchaj, Len chce z tobą chodzić. – Rin w przeciwieństwie do Kaiko powiedziała to wprost.
- Więc niech mi to powie sam.
- Ale on się trochę ciebie boi. – skłamała Rin.
- Nic na to nie poradzę, naprawdę się spieszę! – powiedziała z rozpaczą w głosie.
- Oh, no dobra, ale przemyśl to, dobra?
- Tak! Dzięki Rin! – zawołała już w połowie drogi.
Pobiegła w stronę studia nagraniowego. Rozejrzała się czy nikt nie patrzy. Weszła tam ukradkiem. Zamknęła za sobą drzwi. Oparła się o nie i westchnęła z ulgą, wreszcie tu dotarła i nikt jej nie przeszkodzi.
- Witaj, Neru… - powiedziała z przerażającym uśmiechem Meiko.
- Meiko… - powiedziała z udawanym uśmiechem, który jej nie wyszedł. Spróbowała pociągnąć za klamkę drzwi. Okazało się, że są zamknięte.
- Wiesz, chciałam z tobą porozmawiać… O twoim głosie.
- Coś z nim nie tak?
Meiko zaczęła swoją długą wypowiedź o tym jak ważny jest głos Neru i jaką ma moc i w ogóle, jednak Neru już nie słuchała. Próbowała coś wymyślić, żeby zrobić to co chciała.
- Słuchaj, Meiko. Znasz się na sprzęcie tutaj, prawda?
- Tak, a co?
- Mogłabyś mi włączyć… - zaczęła wymieniać odpowiedni sprzęt. W tym czasie kiedy Meiko włączała sprzęty, Neru próbowała otworzyć drzwi. W końcu ostatni raz pyknęło.
- Skończyłam, ale po co…?
- Dzięki, Mei. – Neru wypchnęła Meiko przez otwarte drzwi i sama je zamknęła swoją wsuwką.
- Uff… nareszcie mogę to skończyć…
Neru wzięła się do roboty. Po pół godzinie skończyła swoje dzieło. Miała świadomość, że nie zdążyła na pierwszą lekcję, ale w tej chwili jej to zwisało. Otworzyła drzwi i wybiegła na lekcje. Otworzyła drzwi przerywając śpiew Miku Zatsune.

- O Neru! Znowu się spóźniłaś.
- Tak, ale chciałabym coś pokazać wam. – wskazała na swoich przyjaciół. – Stwierdziłam, że nie wyszło nam to najgorzej. – uśmiechnęła się do nich. Włożyła płytę do odtwarzacza. Włączyła telewizor i puściła to co złożyła.

- To… było fantastyczne! – zawołała Rin. – A wcale tego nie tańczyłam.
- Zrobiłabym więcej, gdyby pewne osoby mi nie przeszkodziły.
- Neru, my chcielibyśmy ci coś pokazać… - zaczął Mikuo Zatsune.
- Możesz już do nas dołączyć! – zawołała Miku Z. z uśmiechem.
Neru widziała to w zwolnionym tempie. Drzwi do Sali otworzyły się, a w nich stanął… nie kto inny jak…
- NERO!! – krzyknęła Neru rzucając mu się na szyję. Ścisnęła go tak mocno, że prawie nie mógł oddychać.
- Neru…
- Miku, Mikuo jak wam się to udało?
- Mikuo wpadł na pomysł, że mogłaś go zostawić w studiu nagraniowym. A dzięki kaprysowi Kaiko, Rin i Meiko zdobyliśmy trochę czasu.
- Kaprysowi? Czyli to jednak było specjalnie. – Neru nie uwierzyła słowom Kaiko, Rin i Meiko.
- Nie… - powiedzieli jednocześnie Meito, Kaito i Len. Poczym spojrzeli na siebie.
- Heh. – Neru zaśmiała się i w tym momencie zadzwonił dzwonek. Wychodzili w tej kolejności: Rin, Mikuo Z, Meiko, Meito, Miku Z, Miku H, Mikuo H, Teto, Ted, reszta została jeszcze z Neru i Nero.
Ktoś poboczny, ale bardzo ważny w tej historii potknął się i popchnął Teda, który popchnął Teto, która popchnęła Mikuo H i Miku H, oboje popchnęli Miku Z, która wpadła na Meito i Meiko, którzy wpadli na Mikuo Z, który wywrócił się na Rin. Ich ogólne pozycje wyglądały tak:
Wszyscy wylądowali na czworaka, tylko Rin upadła na plecy,  a Mikuo Z upadł nad nią na czworaka, przyciskając jej dłonie do podłogi. Rin mogła poczuć jego ładny zapach i lodowate ręce. Oboje byli tak speszeni swoją sytuacją, że zarumienili się.
- Nic ci nie jest? – w końcu zapytał ciągle nad nią.
Rin owiało jego ciepłe, słodkie powietrze. Ten zapach pomieszał jej w głowie, ale udało jej się odpowiedzieć.
- N-nie… A-a tobie?
- Nie. – on jakoś szybciej wyszedł z tej sytuacji. Podniósł się i wyciągnął rękę w jej stronę. Rin z lekkim opóźnieniem złapała jego zimną dłoń. Mikuo był tak silny, że Rin nie musiała użyć żadnej siły, aby z powrotem stanąć. Oboje po chwili dopiero zorientowali się, że wszyscy się na nich patrzą. Naturalną było ich reakcją, że zarumienili się i odsunęli od siebie.

Neru właśnie skończyła swoje lekcje muzyki. Jeszcze siedziała na chwiejącym się krzesełku. Rozejrzała się po starej sali. Westchnęła i ostrożnie wstała z twardego krzesełka. Spakowała swoją torbę i założyła ją na ramię.
- Nero, jedziemy do domu? – zapytała się Neru swoje odbicie. Nero jednak nie odpowiadał. Po chwili Neru usłyszała pęknięcia, a Nero rozleciał się na kawałki.
- Aaaaaaa!!  - krzyknęła Neru wypuszczając z ręki torbę. Była zszokowana. Na podłodze była biała jakby woda. Neru domyśliła się, że to krew odbić lustrzanych. Zrobiła krok do tyłu z szeroko otwartymi oczami. Zasłoniła sobie dłonią rozwarte z przerażenia usta. Poczuła na twarzy, że coś na policzku miała mokrego. Przejechała tam palcem i zobaczyła, że na całą jej twarz rozprysła się krew Nero. Cała drżała. Na podłodze nadal leżały kawałki po Nero. W tym momencie Kaito wszedł do Sali i zapytał.
- Neru, co się stało?
Neru cała drżała i nie mogła wydobyć z siebie głosu, poruszała tylko ustami jak złota rybka. Kaito złapał ją za ramiona i poczuł jak mocno Neru drży. Przytulił ją do siebie. Dziewczyna coraz mniej i mniej drżała i uspakajała się.
- Więc, co się stało? Skaleczyłaś się? – zapytał Kaito.  – W tej sali jest wszystko możliwe.
- N-nie widzisz? N-nero… się… rozpadł.
- Co ty mówisz? Nic tutaj nie… więc to szkło… to Nero? A ta woda… to… jego krew?
- T-t-tak… - Neru znowu zaczęła się trząść. Kaito przycisnął ją do siebie mocniej.
- Już wszystko w porządku… Ci… spokojnie… - uspakajał ją, a przynajmniej próbował.
Len, który również usłyszał krzyk Neru przyszedł sprawdzić co się stało. Wtedy zobaczył jak Kaito przytulał do siebie Neru.
- Co się stało? – zapytał Len, wierzył że Neru nie przytuliła by się do Kaito bez szczególnego powodu.
- L-len… - wyjąkała Neru, poczym przeszła z objęć Kaito w objęcia Lena.
- Co się stało? – zapytał jeszcze raz.
- Nero… rozpadł się na kawałki… - odpowiedział również zszokowany Kaito, ale bardziej tym że Neru wolała być w objęciach Len’a.
- Meiko… nie ma już sensu udawać… - powiedział Len.
- Eh… skąd wiedziałeś? – zapytała Meiko w ciele Neru.
- Bo Neru nie trzęsłaby się na widok takiej krwi, albo tego że Nero się rozpadł. Ona jest inna.
Meiko zmieniła ciało Neru w swoje ciało.
- Dlaczego zamieniłaś się w Neru?
- Bo ona musiała coś zrobić, a Nero o tym wiedział.
- Poszła do Rin… – zapytał Len.
- … Tak mi się zdaje. Przez tego Mikuo Neru zrywa się z jej ulubionych lekcji, a Rin ma złamaną nogę. Lekarz powiedział, że nie wiadomo czy będzie mogła jeszcze tańczyć…
Kaito nie odzywał się podwójnie oszołomiony, a raczej potrójnie.
- Właśnie się do nich wybierałam, kiedy Nero się rozpadł. Myślę, że Neru ma z tym bardzo dużo związanego.
- Na pewno, ale powinniśmy o tym jej jak najszybciej powiedzieć.
Cała trójka pojechała do szpitala, gdzie leżała Rin podłączona do kroplówki. Neru siedziała cały ten czas od 7 rano obok Rin i rozmawiała z nią, bawiła się itp., itd. Pierwsza do pokoju weszła Meiko.
- Hej, Rin, Neru.
- Hej.
- Hej.
- Jak się czujesz Rin?
- Całkiem nieźle. Ale słyszałam, że przez ten wypadek cała klasa A musiała przenieść się do gorszej klasy.
- Nie tylko… - zaczęła Neru. – dowiedzieli się, że potajemnie wchodziłam do studia nagraniowego, co spowodowało, że spadliśmy do poziomu klasy D.
- Łał… - skomentowała Rin.
- Kiedy wrócisz… - zaczął Kaito.
- Ja już nie wrócę… - powiedziała smutnie i ze spuszczoną głową Rin. Potem uśmiechnęła się smutnie. – Razem z rodzicami wyprowadzamy się stąd. Mama powiedziała tylko, żeby jak najdalej stąd od całego Vocaloid. Jedyne uznanie ma dla ciebie, dlatego że najszybciej zareagowałaś rozsądnie.
- To jest… okrutne.
- Wiem i teraz będę musiała się uczyć matematyki. TT Koniec ze śpiewem i tańcem.
- CO!? – wszyscy obecni to wykrzyknęli oprócz Len’a, który stał z boku.
- Biedna Rin… - powiedziała Meiko.
- Słuchajcie, muszę na chwilę gdzieś wyjść. – powiedziała Neru.
- Jeżeli masz zamiar droczyć się z moimi rodzicami, to tylko stracisz całe ich zaufanie…
- Jest jeszcze Len. I musimy ich tu przyprowadzić. Wszystkich. Len, pójdziesz po waszych rodziców, a ty Kaito i Meiko pójdziecie po wszystkich z Vocaloid.
Po pięciu minutach Kaito i Meiko byli z powrotem z całym Vocaloid. Oczywiście, pielęgniarka nie zgodziła się wszystkich wpuścić do pokoju, więc Neru znalazła nieco szalony pomysł. Chłopcy wyjechali z łóżkiem Rin na korytarz. Po kolejnych 5 minutach Len dotarł z rodzicami.
- Byli naprawdę wkurzeni, że muszę ich tu ściągać. – szepnął do Neru.
- Świetnie. – odszepnęła.
- Dzień dobry, panie Kagamine, pani Kagamine.
- Ah, Neru! Witam cię. – przywitała się mama Rin i Len’a.
- Chciałabym prosić, o zrezygnowanie z decyzji przeprowadzki.
- Eh… to jest nie możliwe. Rin się tutaj nie podoba i…
- A pani chociaż raz ją spytała? – przerwała jej Meiko.
- Jak możesz…
- Właśnie. – Teraz wstawił się za nimi Kaito.
- Ty…
- Mamo, tato, nie pytaliście nas o zdanie... – powiedziała Rin.
- Rin! Co ty tu…
- Sama kazała się tu przywieźć. – przerwała Neru.
- To nie możliwe, Rin nie…
- To prawda, mamo. – mówiła Rin. – Nie chcę wyjeżdżać, ani opuszczać moich przyjaciół.
- I ty ich nazywasz przyjaciółmi? Tę zgraję…
- My przynajmniej szanujemy innych… A kiedy jedno z nas źle zrobi to wszyscy z niego odpowiadamy!
Wszyscy ustawili się za Rin i Mikuo, którzy trzymali się za ręce.
- Nie wyjadę stąd nawet gdybyś chciała mnie wydziedziczyć. – powiedziała Rin.
- I nadal chcesz śpiewać? Słyszałam o was, Vocaloid. Podobno całkiem nieźli jesteście.
- Jesteśmy…
- nie całkiem…
- ale…
- bardzo…
-całkiem…
- i…
- idealni….
- najlepsi…
- na całym…
- świecie…
- ale zawsze…
- przyjaciele! – to wszyscy wykrzyknęli. Nie zwracali uwagi na przypadkowych przechodniów, lekarzy czy pielęgniarki.
- Miku, Kaito, Len do dzieła. Cantarella – zarządziła Neru.


- to mi przypominało balet.
- Ale mamo… to jest… bardzo trudny taniec…
- Nic nie szkodzi, Rin. – powiedziała Meiko. – mamy przecież kilka innych, specjalnych na takie okazje.
Meiko:

Państwo Kagamine byli zszokowani, ale podobało im się.
Len:

Miku Hatsune:

Neru:

- Brawo! To było świetne! – rodzice Rin i Len bili brawo.
- To jak, zostaniecie tutaj?
- Pokażcie nam jeszcze jeden wspólny taniec, a zostaniemy.
- Doskonale.

Len w połowie kroku znieruchomiał. Zauważył łapczywe spojrzenie Mikuo. Od razu mu się nie spodobał, ale stwierdził że to wybór Rin. Cofnął się tak cicho jak mógł, żeby nie zwrócić na siebie uwagi.
W tym czasie Mikuo położył delikatnie Rin na łóżku (wcześniej była w pozycji siedzącej). Dziewczyna nie opierała się jemu, przeciwnie tak było jej nawet wygodniej. Mikuo ze swojego doświadczenia starał się być jak najbardziej delikatny i nie narzucać się zbytnio. Kiedy chciał, żeby Rin wzięła oddech, ta tylko przycisnęła go mocniej do siebie. Chłopak zdecydowanie, ale delikatnie odsunął się od Rin.
- Uspokój się, bo znów coś ci zrobię. – powiedział z lekkim uśmiechem.
Rin szybko oddychała i miała zamknięte oczy, ale również uśmiechała się. Nagle poczuła, że Mikuo zbliżył się do niej. Pocałował ją w czoło. Dziewczyna otworzyła oczy i przestała się uśmiechać.
- Pora na mnie…
- Już?
- Niestety…
Rin zrobiła bardzo smutną minę, jakby zaraz miała się rozpłakać. Mikuo przytulił ją ostatni raz, pożegnał się i wyszedł.
Vocaloid na zmianę przychodzili odwiedzać codziennie Rin. Po miesiącu Rin została wypuszczona ze szpitala. Jej rodzice upierali się, żeby została w domu, jednak ta za nic nie chciała tam zostać. Pierwszego dnia grudnia przyjechała do szkoły razem z Lenem ich własną limuzyną. Albowiem Rin i Len również byli bardzo bogaci. Pierwszy z samochodu wyszedł Len, pomógł dziewczynie wyjść. Niestety Rin musiała chodzić z kulami, bo inaczej nie dałaby rady. Oboje doszli powoli, ale doszli do klasy D. Wszyscy byli zaskoczeni pojawieniem się Rin, ale strasznie się z tego powodu ucieszyli. Najbardziej Mikuo i Neru. Neru zauważyła, że krzesło Rin dość mocno się chwieje, a ona miała już naprawione krzesło. Zaproponowała Rin, żeby ona tam usiadła. Po chwili do sali wszedł nauczyciel. Spostrzegł, że Neru siedzi na nieswoim miejscu.
- Akita, wróć na swoje miejsce.
- Tam siedzi Rin.  – odpowiedziała Neru.
- Kagamine, przesiądź się.
- Jak pan tak może, Rin ma jeszcze niesprawną nogę. – wypaliła zbulwersowana Miku H.
- To nie moja wina i problem.
- Rin się nie przesiądzie. – zaprzeczyła Neru.
- Neru… - zaczęła Rin już przygotowując się do zmiany miejsca.
- Odmawiasz wykonywania polecenia nauczyciela?
- Tak.
- Doskonale, więc zadzwonię do twojej matki i powiem jej o tym.
Neru wstała z chwiejącego się krzesełka i podeszła do młodego nauczyciela.
- Nie radziłabym, moi rodzice są bardzo wpływowi… - Neru nie skończyła zdania.
- Akita, natychmiast wróć na swoje miejsce!
Neru wróciła do chwiejącego się krzesełka.
- Posiedzisz dzisiaj trochę dłużej w szkole. – oznajmił nauczyciel.
- Świetnie.
- Straciłaś już swoją pozycję, Akita. Powinnaś się z tym pogodzić.
Neru już nic nie odpowiedziała, ale nauczyciel zostawił już Rin w spokoju.
- Cały czas byliście za bardzo rozpieszczani w klasie A. Dobrze, że tak się stało.
Wszyscy byli wściekli na ich nowego nauczyciela. Był bardzo młody, a dużo wiedział, to niektórym uczniom się spodobało. Na lekcjach prawie w ogóle nie śpiewali, uczyli się tylko historii muzyki, czasem nut. Okazało się, że wybitna klasa A ma dość spore braki. Po skończonych lekcjach Neru została jeszcze w klasie.
- Zaczekać na ciebie? – zapytał Kaito.
- Nie. Coś mi się zdaje, że ten facet chce nas po kolei wytępić. Tylko, że zaczął od złej osoby.
- To tylko twoja teoria. Jest wredny, ale nie aż tak.
Kaito poszedł w stronę wyjścia. Neru chwilę jeszcze czekała na nauczyciela.
- Hagane colleague… schodzi już na psy. – powiedział wchodząc do sali.
- Zgadzam się. – dopowiedziała Neru.
- Nikt cię nie pytał o zdanie…
- Więc co mam zrobić? – zadała ignorując poprzednią wypowiedź nauczyciela.
Pan Higurashi () – tak się nazywał – wyjął coś ze swojego biurka. Neru zobaczyła tylko sznureczek… potem już nic nie pamiętała…
Neru wyglądała po tych zajęciach, jakby stała się zombie. W jej oczach brakowało blasku, mina była bardzo poważna. Wychodząc z sali spotkała chłopców, w których znajdował się David.
- O patrzcie kogo spotkaliśmy. – zakpił David.
Neru zatrzymała się i spojrzała na nich. Miała lekko przymknięte oczy. Chłopak podszedł do niej. Neru w żaden sposób nie zareagowała, była jakby nieobecna. David położył dłoń na jej ramieniu, gdzie znajdowało się ramiączko jej bluzki. Chłopak przejechał palcem po jej ramiączku.
- Co tu się dzieje? – spytał stojący za nimi pan Higurashi.
David i grupa chłopców zaczęli się wycofywać.
- Nie… nic się nie dzieje.
Neru spojrzała przez ramię na nauczyciela. W jej oczach można było zauważyć jakim uwielbieniem darzyła nauczyciela. Pan Higurashi zaprowadził ją do pustej, nowszej sali. Dziewczyna usiadła na wysokim biurku. Nauczyciel podał jej srebrny sztylet, ale znalazł się bardzo blisko niej. Ich twarze dzieliła mała przerwa 20 centymetrowa. Higurashi-san zaczął wyjaśniać jej co ma zrobić ze sztyletem, kiedy nagle drzwi się otworzyły w połowie planu. W drzwiach stali Kaiko, Meiko, Mikuo, Rin, a z tyłu w głębi stał Len, ale Neru go nie widziała. Nauczyciel odsunął się od swojej zabaweczki i stanął z boku z uśmiechem. Wszyscy z Vocaloid byli zaskoczeni, że zobaczyli ich w takiej pozycji. Potem zauważyli sztylet w ręku Neru i jej półprzymknięte oczy. W tym momencie wszyscy zrozumieli.
Neru podeszła powoli ze sztyletem w ręku do Kaito. Już zamachnęła się na niego, gdy w ten spostrzegła Lena stojącego w cieniu. Wyglądał jakby było mu wszystko obojętne. Stał oparty o ścianę, jedną nogę miał opartą również o ścianę, ręce miał założone, a oczy zamknięte.
Neru znieruchomiała, Kaito zauważył pojawiający się błysk w jej oczach. Dziewczyna wypuściła sztylet z ręki.
- C-co się stało? – zapytała, spostrzegając ich miny i sztylet na podłodze.
- Nic nie pamiętasz? – odpowiedział pytaniem Kaito.
- Nie…
- To może i lepiej…
Neru obróciła się i zobaczyła nauczyciela.
- Hm… pamiętam tylko początek kozy… co się potem stało?
- Pan Higurashi cię wykorzystał. Chciał, żebyś nas zabiła. – odpowiedział wreszcie Len.
Neru stała oszołomiona.
- A co powinniśmy z nim zrobić? – zapytał Mikuo już rozgrzewając sobie dłonie.
- Zrób z nim co zechcesz. – odpowiedział Len.
- Świetnie – powiedział Mikuo z uśmiechem.
- Chodźmy stąd już. – powiedział Len.
Wszyscy oprócz Mikuo i Rin poszli.
- To co z nim zrobimy? – zapytał.
- Na początek proponuję 1000 razy przepisać wszystkie nuty. – odpowiedziała Rin z uśmiechem.
Zmusili nauczyciela do pisania nut. Rin usiadła na ławce. Mikuo jeszcze patrzył jak nauczyciel męczy się z nutami, poczym podszedł do Rin. Usiadł obok niej. Siedział tak z 10 minut, poczym nie wytrzymał i wręcz rzucił się na Rin. Przycisnął ją do ławki. Rin próbowała się wyrwać, przypomniało jej to scenę przez, którą ma złamaną nogę. W końcu poddała się Mikuo nie chcąc mieć drugiej nogi złamanej. Czuła nacisk, które wywierało na nią ciało Mikuo. Jednak odczuła, że chłopak jest delikatniejszy w stosunku do poprzedniego razu. W końcu oderwał się od niej, ale tylko po to, żeby złapać oddech, poczym wrócił do całowania jej. Nauczyciel próbował odchrząknąć, bo już mu się to nie podobało. Mikuo przerwał na chwilę i spojrzał na nauczyciela z wyrzutem, poczym znowu wrócił do obściskiwania się z Rin.

ROZDZIAŁ VIII
Ktoś z daleka patrzył na czerwone zasłony. Mógł zobaczyć tańcząca parę. Jednak twarzy nie rozpoznał. Widział tylko dziewczynę w sukience i chłopaka.
- Wszystko się zmieni z nadejściem ukochanego brata. – powiedział kobiecy, tajemniczy głos.
- Ukochany brat zmieni wszystko. W tej chwili wszystko jest tylko odbiciem tego co kiedyś było. Pewnego dnia wszystko wróci do poprzedniego stanu, zostaną tylko wspomnienia… Nieliczne, lecz cudowne wspomnienia. Nigdy więcej nie zaznasz takich chwil… Wszystko zależy od tego, co ty postanowisz. Ukochany brat wróci przed nowym dniem…
Neru nagle się obudziła.
- To był tylko zły sen… - pomyślała. Dziewczyna wstała i szybko się ubrała, poczym zbiegła po schodach do jadalni na śniadanie. Rodzice nadal się pytali Neru co się stało z Nero, ale ona nic im wtedy nie odpowiadali. Dziwnie rodzice nie zadawali dalszych pytań. Neru zdała sobie sprawę, że dzisiaj jest ostatni dzień szkoły przed świętami.
Po skończonych lekcjach widziała chłopców szykujących się na dziewczyny, żeby stanąć z nimi pod jemiołą. Większość dziewczyn zdawała sobie z tego sprawę i wybierała te dłuższe drogi. Jedną z tych, które nie wiedziały o tym była Rin, a że jeszcze chodziła o kulach to nie miała jak uciec.
Właśnie Neru zauważyła Davida kryjącego się za drzwiami klasy i idącą z drugiej strony Rin. Chciała ją zatrzymać, ale Rin jej nie usłyszała. Neru zamknęła oczy, żeby tego nie widzieć, ale na miejscu była odpowiednia osoba. Kiedy Rin już była pół metra od jemioły ktoś czyt. Mikuo obrócił ją w swoją stronę, wskazał na jemiołę nad nimi poczym pocałował ją. Reszta chłopców była zawiedziona. Neru zaśmiała się i nie zdała sobie sprawy, że również stoi pod jemiołą. David jednak zauważył to i podszedł do niej. Neru niezbyt zaskoczona, tym że David do niej podszedł odsunęła się na krok do tyłu i spostrzegła jemiołę. W tym momencie odeszła jeszcze kilka kroków od tego miejsca, ale złapała Davida za ramię i szepnęła mu do ucha:
- Słyszałam, że Jessica czeka na ciebie, abyś ją pocałował.
Odeszła, zostawiając Davida jakby osłupiałego. Przeszła obok kolejnej całującej się pary. Stanęła na chwilę i cofnęła się, aby przyjrzeć się parze. Aż jej szczęka opadła. Całowali się Kaito i Meiko.

Ruszyła dalej. Widziała kolejne pary w tym swoich znajomych. Coraz bardziej szczęka jej opadała. Kolejną parą raczej obściskującą się pod jemiołą była Kaiko i Meito! Potem zobaczyła Teto z Mikuo H. Neru wróciła do domu bez żadnego pocałunku. W sumie na żaden nie liczyła. Spojrzała na swoją żółtą komórkę. Rzuciła się na swoje łóżko i po chwili zasnęła.
Prawdopodobnie godzinę później obudziła się. Nie otworzyła jeszcze oczu. Leżała na boku. Poczuła przed sobą coś ciepłego. W końcu otworzyła oczy. Gapiła się przed siebie jakąś dobrą minutę.

- NERO!!!
- Cześć.
Neru jak najszybciej próbowała się wydostać z łóżka, ale tylko zaplątała się jeszcze bardziej w kołdrę. Nero  powstrzymał ją i przekręcił się, tak że teraz wisiał nad nią na czworaka. Znalazł jej ręce i przeciągnął je tak, że znaleźli się w mniej więcej takiej pozycji (ale do pocałunku jeszcze nie doszło ):

- N-Nero? – szepnęła lekko przestraszona Neru.
Nero jednak nie reagował, zamknął swoje oczy i zbliżał swoje usta do jej ust.
- N…nero! – Neru zaczęła się wyrywać, ale Nero był wyjątkowo silny. Zacisnęła oczy i spróbowała popchnąć go jak najmocniej się dało, to jednak nic nie dało. Nero tylko zaczął napierać mocniej swoim ciałem, tak żeby Neru nie mogła się ruszyć. Dziewczyna poddała się, a po chwili napłynęły jej łzy do oczu, ale nie wyciekły. Nero zatrzymał się i lekko otworzył oczy. Omiótł ją spojrzeniem i spostrzegł wilgotne rzęsy.

Neru również otworzyła oczy. Chłopak zaczął się wycofywać.
- Przepraszam… poniosło mnie.
Neru była oszołomiona, miała nadal rozwarte usta. Łzy, które nagromadziły się wypłynęły. Nero, który siedział na brzegu łóżka otarł jej łzy. Neru lekko drgnęła, więc chłopak cofnął dłoń.
- Przepraszam… - powtórzył szeptem.

W tym samym czasie w pokoju Rin.
Rin siedziała na brzegu swojego łóżka.
- Uf… jestem sama w domu  - pomyślała, poczym zobaczyła w lustrze Len’a. Wzięła do ręki kule i podeszła do dużego lustra, dotknęła jego powierzchni. Len jakoś potknął się o ramę lustra i popchnął Rin. Widział to w zwolnionym tempie. Bardzo szybko z nadludzką szybkością zamienił się miejscami z Rin, która już po chwili wpadła w jego objęcia.
- Rin, nic ci nie jest?
- Nie, ale kto to widział, żeby odbicie się przewracało.
- Wiesz, jakoś lewą nogę mam mniej sprawną.
Rin spojrzała na swoją prawą w gipsie, a potem na Len’a i uśmiechnęła się.
- W końcu jesteś odbiciem
Nagle Len popchnął Rin na ścianę.
- Len…! – chciała coś więcej powiedzieć, ale w tym momencie Len zbliżył swoje usta do jej ust.

Rin nie powiedziałaby, że to jej się nie spodobało, wręcz przeciwnie bardzo jej się to spodobało. Położyła swoje dłonie na policzkach Len’a. Za to Len objął Rin w pasie.

W tym samym czasie w domu Miku Zatsune
Miku właśnie pracowała nad swoją nową piosenką, grała i śpiewała na raz siedząc na czerwonej kanapie w swoim pokoju. Akurat grała solówkę na gitarze. Poczuła jak struny zaczynają drżeć, coraz bardziej i bardziej. Miku przestała grać, bo gitara sama grała. Po chwili obok stanął Mikuo.
- Przerwałeś moją najlepszą solówkę.
Mikuo skrzywił się. – Znowu karze mi coś robić. – pomyślał.
- Skoro już tu jesteś, to weź przynieś mi herbatę. Bez cukru.
- O, właśnie. – myślał, ale wyszedł z pokoju po herbatę. Miku powróciła do swojej solówki, która rzeczywiście nie wychodziła jej tak jak wcześniej. Zagrała sobie jakiś przypadkowy kawałek. Nagle usłyszała brzdęk tłuczonego szkła. Miku odtworzyła to co zagrała w myślach i zorientowała się, że to był kod powrotu dla Mikuo. Zagrała kod przyjścia.
- Mikuo idź posprzątaj to co zepsułeś. Masz farta, że matki nie ma.
- To była twoja wina!
Miku spojrzała na niego swoim groźnym wzrokiem.
- Idź posprzątać.
- Nie.
- Co powiedziałeś? – Miku udała, że nie dosłyszała, bo to pierwszy raz był kiedy Mikuo zaprzeczył jej rozkazom.
- Nie pójdę tego sprzątać i nigdy więcej nie zrobię ci herbaty!
- Ta Kagamine pomieszała ci w głowie! Od dzisiaj masz zakaz spotykania się z nią.
- Ciekawe jak mnie zmusisz.
Miku zagrała pierwsze dwie nuty kodu powrotu.
- Dobra, dobra… - Mikuo poszedł sprzątnąć to co stłukło się.
Przyniósł dwie szklanki herbaty. Usiadł obok Miku i zaczął pić.  Dziewczyna odłożyła gitarę i wzięła jeden łyk herbaty.
- Tfu! – wypluła herbatę. – Co to jest!?
- Herbata.
Miku podniosła szklankę do lampy i zobaczyła bardzo jasną ciecz.
- To nie jest herbata! To jest sama woda! Już nie powiem jak to wygląda!
- Jakby co, ja tego nie sprzątnę – wskazał na wyplutą herbatę przez Miku.
- Świetnie. – Miku wstała i poszła po coś do wytarcia. Wróciła z jakąś szmatką. Uklękła przed rozlaną herbatą i… i tak siedziała.
- Na co czekasz? – zapytał Mikuo.
- A co mam robić?! – Miku była wściekła.
Mikuo zorientował się, że Miku nigdy wcześniej niczego nie sprzątała. Odłożył szklankę z herbatą i uklęknął obok Miku.
- I co? – Miku była naburmuszona, ale już nie krzyczała. Mikuo złapał rękę Miku, w której trzymała szmatkę. I powoli zaczęli oboje wycierać rozlaną herbatę. Miku trzymała szmatkę, a Mikuo posuwał jej ręką. Dziewczynie spodobało się to. Nigdy wcześniej nikt jej tak nie pomagał. Nagle wazon stojący na komodzie spadł, potem z drugiej strony szklanka herbaty Mikuo wybuchła. Miku krzyknęła przerażona i wpadła w objęcia Mikuo.
- Co się dzieje?
- To pewnie te twoje laleczki Voo doo zaczęły chodzić.
Mikuo nie zdawał sobie sprawy z tego jak Miku zaczęła się bać. Po chwili coś na dole najprawdopodobniej w kuchni stuknęło, jakby ktoś tam był. Miku natychmiast wtuliła się w tors Mikuo.
- Miku?
- N-nic mi n-nie jest… - zająknęła się kilka razy. Chłopak objął dziewczynę. Oboje słyszeli jak ktoś wchodzi po schodach. Mikuo zaproponował, żeby usiadła na kanapie, a on sprawdzi co się dzieje. Jednak Miku natychmiast zaprzeczyła.
- Nie… zostań… tutaj…
Mikuo zdał sobie wreszcie sprawę z tego jak Miku jest przerażona. Zaczął się śmiać.
- Z czego się śmiejesz?
- Z niczego.
Mikuo wstał i pomógł wstać Miku, poczym posadził ją na kanapie, a sam usiadł obok. Miku złapała go za rękę. Nadal słyszeli odgłos chodzenia. Nagle coś walnęło w ich drzwi i Miku tak podskoczyła, że znowu wylądowała w ramionach Mikuo.
- Rozluźnij się trochę, jesteś spięta jak nigdy. – powiedział Mikuo.
Miku oparła się plecami o tors Mikuo i położyła nogi na kanapie. Chłopak poczuł nie przepartą ochotę pocałować ją. W tym celu oparł swoją głowę o jej ramię, a ona odwróciła swoją głowę w jego stronę. Mikuo wykorzystał ten moment i dał jej całusa prosto w usta, obejmując ją. Miku chciała się wyrwać, ale nie mogła. Miała szeroko otwarte oczy, kiedy Mikuo miał zamknięte. Cały czas ją całował. Wreszcie popchnęła Mikuo do tyłu i wyrwała się z jego objęć. Przesunęła się na sam koniec kanapy.
- Co ty wyprawiasz!?
Mikuo nie odpowiedział.

Neru, Rin i Miku obudziły się jednocześnie ze swoich snów- koszmarów. Chociaż dla Rin to raczej nie był koszmar. Były w klasie. Musiały zasnąć podczas jednej z lekcji muzyki. Spojrzały po sobie, poczym wzruszyły ramionami i wyszły z klasy. Neru weszła jeszcze na chwilę do łazienki. Te łazienki nie miały drzwi, tylko do kabin miały. Odkręciła kran i opłukała sobie twarz. Wzięła papierowy ręcznik i wytarła się nim. Zerknęła jeszcze w lustro i już miała zamiar wyjść z łazienki, kiedy zdawało jej się, że zobaczyła coś czerwonego na umywalce. Odwróciła się zobaczyć co to było. Zobaczyła całą łazienkę w krwi. Poczuła przeszywający ból w okolicach skroni. Złapała się za głowę zamykając oczy i skuliła.
- Akita, wszystko w porządku? – zapytał przechodzący obok chłopak, który chodził razem z nią do klasy. Jeżeli dobrze pamiętała imię, to nazywa się Akaito.
Neru nie ruszyła się, cały czas przeszywał ją mocny ból w skroni. Otworzyła oczy i zobaczyła całą łazienkę we krwi, której nikt inny nie widział. Natychmiast zamknęła oczy z powrotem.
Akaito nie wstydząc się wszedł do damskiej łazienki i w ostatnim momencie złapał mdlejącą Neru.
- Akita! – zawołał i to były ostatnie słowa, które usłyszała.
Chłopak wziął ją na ręce i wyniósł do pielęgniarki. Wszyscy, którzy byli jeszcze w szkole wskazywali na nich palcem i byli lekko zaskoczeni, może nawet przerażeni. Akaito wszedł do pokoju pielęgniarki, ale jej tam nie było, więc położył Neru na jednym z łóżek. Poczekał, aż pielęgniarka wróci. Wyjaśnił jej wszystko i już go nie było. Po jakimś czasie Neru znów odzyskała przytomność. Pielęgniarka jeszcze zapytała, czy wszystko w porządku. Neru po stokrotnym powtarzaniu, że nic jej nie będzie wreszcie mogła opuścić pokój pielęgniarki. Wyszła przez drzwi i wchodziła na korytarz, kiedy ktoś złapał ją za rękę i pociągnął do tyłu.
- Akaito! – rozpoznała Neru swojego kolegę z klasy. – Gdzie idziemy?
Akaito nie odezwał się. Weszli do szatni i kazał się ubrać Neru. Dziewczyna szybko założyła na siebie kurtkę.
- Nie będzie ci tak zimno? – zapytał widząc, że Neru nie ma ani szalika, ani czapki czy czegoś takiego.
- Nie, tak przyszłam… - Neru nie zdążyła dokończyć zdania, a Akaito już założył jej swój szalik.
- Ee… dzięki… - Neru już się krótko mówiąc zamknęła. Akaito znowu pociągnął ją za sobą. Trochę dalej na parkingu szkolnym. W sektorze A stało kilka limuzyn. Jedna należała do Akaito.
- Ty też… - Neru nie chciała dokańczać zdania.
Akaito pociągnął za sobą Neru w stronę swojej limuzyny – była o wiele większa i ładniejsza. Neru spojrzała na markę samochodu. Dziewczyna zemdlała by jeszcze raz widząc tak drogą, dobrą markę, ale w tym momencie Akaito wepchnął ją do środka, poczym sam wszedł. Przez całą drogę nikt z nich się nie odzywał. Jechali pół godziny, poczym limuzyna zatrzymała się. Szofer wyszedł z samochodu i otworzył drzwi. Akaito wyszedł pierwszy, bo był bliżej wyjścia – tak pomyślała Neru. Jednak kiedy przesunęła się do drzwi ujrzała wyciągniętą rękę Akaito z uśmiechem.

Neru ujęła delikatnie jego rękę i po chwili poczuła mocniejszy jego uścisk. Z gracją pierwszej damy wyszła z limuzyny. Chwilę potem znieruchomiała widząc budynek przed sobą. To nie był nawet dom, na pewno nie zwykły. To był ogromny ciemny pałac, zamek.
- Wow – szepnęła.
Akaito ukrył swój uśmiech i złapał rękę Neru ciągnąc ją za sobą. Neru w sumie nie wiedziała, dlaczego pozwala mu się prowadzić. Weszli przez dużą srebrną bramę potem przeszli po ścieżce. Po bokach ścieżki było mnóstwo kwiatów. Zauroczona Neru weszła do zamku. Coś Akaito do niej powiedział, a ona tylko potwierdziła, że zrozumiała, była tak zajęta wyglądem zamku, a byli dopiero na korytarzu z wielkimi schodami. Od tego korytarza były trzy wejścia: jedno prowadzące po schodach, drugie po prawej stronie korytarzu i trzecie po lewej stronie. Żadne z przejść nie miało drzwi. Na tym korytarzu podłoga była marmurowa i biała z czarnymi smugami, a ściany były czarne, marmurowe z szarymi smugami. Neru po chwili zorientowała się, że Akaito nie ma przy niej.
- Nie mów mi, że się zgubiłam… - pomyślała. Nagle wszystkie lampy zaczęły szalenie migotać, po chwili zgasły. Neru zauważyła, że w pomieszczeniu nie ma żadnych okien. Poczuła chłodne powietrze za sobą. Znienacka ktoś złapał ją od tyłu. Poczuła, że ten ktoś zbliża się do jej szyi. Odchyliła głowę w bok i poczuła, jak coś liże ją po szyi. Otworzyła szeroko oczy, nic nie widziała bo było ciemno. Po chwili lampy zapaliły się i wybuchły. Neru zamknęła oczy i poczuła, że ten ktoś ją puścił. Zasłoniła się rękoma przed spadającym szkłem. Niestety kilka kawałków zraniło jej ręce. Otworzyła oczy i zobaczyła ten sam zamek, ale o wiele starszy.
To co widziała:

- R-rin? Rin! – zawołała dziewczynę, ale ta w ogóle nie zwracała na nią uwagi.
- Len!
- Kaito!
- Meiko!
Wołała wszystkich po kolei, ale oni traktowali ją jak powietrze. Neru zwróciła uwagę, że wszyscy walczyli między sobą, wyglądali na starszych.
- Nie możliwe, żebym przeniosła się do przeszłości. – pomyślała. – Jedno jest pewne, to nie są Rin i Len. Tylko kto?

Nagle w pewnym momencie Neru wszystko zrozumiała.
- Czyli Len jednak był kiedyś prawdziwym człowiekiem, rodzonym bratem Rin…
Neru wróciła do swoich czasów. Leżała na nie swoim łóżku w nie swoim pokoju. Znalazła się w pięknej, złotej i jasnej komnacie.
- Poznałaś właśnie cząstkę swojej, Rin i Len’a przeszłości. – powiedział Akaito
- Mojej i zaraz, o co ci chodzi.
- Chodzi mi o twój dziwny sen. Rodzice Rin i Len zostali pozbawieni swoich rodziców, więc zostali oddani do twojej rodziny. Również oni byli swoim rodzeństwem (rodzice Kagamine). Rodzice Rin i Len walczyli ze złą wiedźmą, która pochodzi z rodziny Hatsune. Ojciec Kagamine został zaklęty w odbicie lustrzane. Jego siostra – matka Rin i Len’a zakochała się w bracie twojej matki, Neru. I tak powstała Rin. Len powstał od rodzeństwa Kagamine, a ty powstałaś od ojca Len’a i siostry ojca Rin.
- Chwila, chwila. Przystopuj, nic nie zrozumiałam.
- Kiedyś było rodzeństwo Kagamine i Akita. Brat Kagamine zakochał się w siostrze Akita i wtedy urodził się Len. Siostra Kagamine zakochała się w bracie Akita i tak powstała Rin. A ty pochodzisz od Siostry Kagamine i brata Akita. Jednocześnie brat Akita i brat Kagamine to ta sama osoba. Więc uproszczając to wasza trójka jest rodzeństwem. Ty i Rin jesteście sobie najbliżej. Jednak siostra Akita zakochała się w młodym mężczyźnie o nazwisku Shion.
- I wtedy ty się urodziłeś!! – nagle Neru zrozumiała.
- Tak.
- I mam ci w to uwierzyć?
- No, tak.
- Akurat, jak mi nie pokarzesz dowodu to nigdy nie uwierzę.
- Dobrze, pokarzę ci. Czy dowód na istnienie złej wiedźmy wystarczy?
- Jeżeli ona używała magii to tak, wtedy wszystko byłoby możliwe.
Akaito wyciągnął przed siebie rękę z pierścieniem, który Neru dopiero teraz zauważyła.
- Patrz. – wskazał na bardzo delikatny, porcelanowy wazon, pełny wody i długimi kwiatami, które przy najlżejszym wietrze wypadały z wazonu. Akaito podniósł je nie dotykając ich.
- Wow… Ale chwila, ten pierścień… miała zła wiedźma Hatsune. Czyli wychodzi na to, że ty… a raczej rodzina Shion była spokrewniona z Hatsune.
- Tak, a także Zatsune.
- To zbyt skomplikowane. Ale wychodziło by na to, że ty, Rin, Len i ja jesteśmy wrogami.
- Tak.
- Co oznacza, że… muszę już iść. – powiedziała to z uśmiechem.
- Hm… magia, on ją posiada, więc i ja ją powinnam posiąść. – pomyślała i wzięła szybko złoty mikrofon, który leżał obok niej. Poczuła, że mikrofon zrobił się bardzo gorący, nie chciał przyjąć jej ręki.
- Co ty… - zaczął Akaito.
Neru krzyknęła do mikrofonu i po chwili zniknęła. Pojawiła się przed zamkiem.
- Bardzo ciekawy wróg… bardzo… A jednocześnie to moja kuzynka.

Lekcja muzyki i pierwszy raz kiedy mogli zaśpiewać na tych zajęciach. Nauczyciel wywoływał po kolei uczniów.
- Akita Neru.
- Nareszcie – mruknęła Neru.
- Zaśpiewaj Love is war.
- E… - najgorsza piosenka jaka mogła być do zaśpiewania. – dokończyła w myślach.
- Dajesz Neru! – Kaito ją dopingował, dobrze wiedział, że ta piosenka nie najlepiej jej wychodzi
Zaczęła śpiewać.

W połowie śpiewu ktoś (czyt. Akaito) jej przeszkodził.

Neru chciała coś powiedzieć, przeszkodzić mu, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Spojrzała na niego ze zmrużonymi oczami. Nasuwało jej się na myśl zdanie: Gdyby oczy mogły zabijać. Akaito tylko się uśmiechnął szyderczo.
Neru zaśmiała się bez głośnie. Skoro magia istnieje, to oczy mogłyby zabijać. Skupiła się. Akaito zrozumiał co próbuje zrobić i w odpowiednim momencie schylił się nadal śpiewając. Oczy Neru zaświeciły się złotym bursztynem. Po chwili oczy Neru przecinały wszystko, gdzie tylko spoczął jej wzrok. Uczniowie również unikali zdezorientowani, bo nie widzieli laseru. Jedynymi osobami, które widziały laser byli Vocaloid. Neru zorientowała się, że nie może zaprzestać laserować. Spuściła wzrok na podłogę, w której zaraz zrobiła się dziura przebijająca się w ziemi.
- Wszyscy wyjdźcie z klasy! – zawołał Len. Nikt nie próbował nawet zaprzeczyć mu. Jeżeli on coś rozkazał to było to święte i każdy się do tego musiał dostosować. Neru poczuła do niego wielką sympatię, że tak się zachował.  Akaito przestał już śpiewać.
- Widzisz, tak to jest jak się używa magii bez wiedzy jak ona działa. – zakpił z niej Akaito.
Neru podniosła wzrok na niego, ale w tym momencie laser przestał działać.
- I co głos już ci wrócił? – Akaito podszedł do niej i złapał za podbródek. Neru pokazała mu język, poczym uwolniła się od jego ręki.
- Świetnie, ciekawe jak sobie poradzisz bez swojego głosu. – zaśmiał się. – Jakbyś chciała go odzyskać to przyjdź do mnie i poproś o niego, jeżeli będziesz w stanie. – uśmiechnął się szyderczo na końcu, poczym opuścił klasę.
- Neru? – zapytał Len.
Nero chciała odpowiedzieć, ale poruszała tylko ustami. Zwiesiła głowę. Len położył na jej ramieniu rękę.
- Nie martw się, znajdziemy na to jakiś sposób.
Przypomniało jej to scenę pierwszego dnia w szkole. Neru pokręciła głową. Pokazała na drzwi i na migi pokazała, że chodzi jej o Akaito.
- Nie, nie pójdziesz do niego. – zaprzeczył Len.
Kaito tylko pokiwał głową. Neru spojrzała na Miku H. i przypomniało jej się, że miała powiedzieć Len’owi i Rin ich pochodzenie. Chciała im to szybko powiedzieć, ale nie dała rady bez głosu. Wbrew zakazom Len’a i Kaito Neru pobiegła za Akaito. Nie mogła go nigdzie znaleźć. Pobiegła jeszcze sprawdzić sektor A na parkingu. Zobaczyła limuzynę Akaito. Podbiegła do niej. Zobaczyła tylko szofera, nikogo więcej nie było. Chciała zawrócić, kiedy szofer wyszedł z limuzyny.
- Młody panicz powiedział, żeby zaczekać na panienkę. Domyślił się, że będzie panienka szukać panicza. Panicz Shion pojechał wcześniej, ale powiedział, żeby panienkę zabrać.
Neru nie mogła nijak odpowiedzieć więc tylko kiwnęła głową i wsiadła do samochodu.
Szofer zabrał ją do domu – zamku Akaito. Neru wysiadła szybko z limuzyny, nie dając szansy szoferowi otworzyć drzwi. Szybko przemierzyła bramę, która automatycznie otworzyła się przed nią. Poczuła się trochę jak u siebie. Zamaszystym krokiem doszła do bram zamku. Spróbowała popchnąć drzwi. Otworzyły się pod ciężarem jej nacisku. Szofer próbował ją dogonić, chciał otwierać przed nią drzwi. Dziwnie czuł, że to będzie jego nowa pani, miała taki sam charakter jak poprzedniczka. Neru nie za bardzo wiedziała gdzie dalej iść, więc zatrzymała się w korytarzu, którego nie polubiła, mimo że był przepiękny. Szofer dobiegł do niej dysząc.
- Proszę za mną. – powiedziała dziewczyna w stroju służącej, stojąc oparta o poręcz schodów. Jak na służącą wyglądała zbyt nonszalancko. Neru weszła po schodach. Pierwszy stopień, drugi, trzeci, czwarty, piąty… Minęła służącą… siódmy, ósmy, dziewiąty, dziesiąty – dotarła na półpiętro. Oparła rękę o drugą część poręczy i zauważyła, że ma na ręce bransolety. Spojrzała na siebie całą i zobaczyła, że cały jej strój był zmieniony. Służąca trzymała przed nią wielkie lustro.
To co zobaczyła przeraziło ją. Może Len i Kaito mieli rację, żeby do niego nie iść.

-Tutaj jestem łatwym celem i nie mam swojego głosu. – pomyślała Neru, ale weszła dalej na górę. Przy dwudziestym stopniu poczuła się bardzo lekka. Podskoczyła i od razu trafiła na trzydziesty stopień. Służąca zaczęła ją wyprzedzać. Poprowadziła ją przez masę korytarzy, zakrętów i skrętów. W końcu trafiły w to samo miejsce, ale od drugiej strony.
- Żal… - pomyślała Neru.
- Proszę zaczekać na panicza. – służąca uśmiechnęła się chłodno, a jednocześnie z nutą chytrości i zniknęła.
Neru stała i czekała. Zaczęło jej się robić duszno. Postanowiła zaczerpnąć powietrza. Zeszła na dół po schodach i otworzyła szeroko drzwi wejściowe, które były bardzo duże. Neru stanęła jak wryta. Kilka razy zaczęła nerwowo mrugać. Zaśmiała się nerwowo. Kilka metrów przed nią stał ogromny, czarny ze złotymi oczami smok. Zaczęła się cofać do środka. Niestety, ale smok szedł w jej kierunku. Dyszał. Z jego dziurek nosowych ulatywał dym. Neru doszła do schodów, zaczęła się po nich wspinać przodem do smoka. Na pół piętrze wpadła na ścianę i już nie mogła nigdzie się ruszyć. Odruchowo wzięła magiczny mikrofon, ale teraz był bezużyteczny bez jej głosu. Widziała, że smok zatrzymał się i szykował się do zionięcia ogniem. Neru zasłoniła się rękoma i ukucnęła. Spojrzała ostatni raz na smoka i zacisnęła oczy. Po chwili usłyszała donośne ryknięcie i szczęk miecza. Otworzyła jedno oko, potem drugie. Zobaczyła przed sobą Akaito.
W sumie to tak właśnie wyglądał, kiedy obrócił się do niej.

Neru wstała. Akaito przycisnął ją do ściany i złapał za podbródek  - znowu. Dziewczyna próbowała się wyrwać z jego uścisku, ale daremnie.
- Zazwyczaj księżniczka odwdzięcza się rycerzowi za jej uratowanie pocałunkiem.
Neru zmrużyła wściekle oczy.
- Czemu nic nie mówisz? Ah, no tak straciłaś głos. – kpił z niej, a ona robiła się coraz wścieklejsza.
Omiótł ją wzrokiem.
- Więc tak wyglądasz w tym świecie. Nie powinnaś robić takiej miny, teraz nie jesteś słodka. – zaśmiał się. – Jeżeli chcesz odzyskać swój głos to pocałuj mnie. – wyszeptał jej do ucha.
Neru odepchnęła go od siebie jak najdalej się jej udało.
- Skoro tego nie chcesz to nigdy nie odzyskasz swojego głosu i swojej mocy.
- Niby czemu miałby mi pomagać. – pomyślała. – Myliłam się, powinnam była posłuchać Lena i…
Neru nie skończyła swojej myśli, bo musiała zrobić unik przed mieczem Akaito. Mogła robić tylko uniki, nie miała się czym bronić. Smok, który usiadł i patrzył ciekawie na scenę rozgrywającą się przed nim nagle ryknął wyrażając swoją dezaprobatę do aktualnych wydarzeń. Pod wpływem zaskoczenia i drżenia podłogi Neru wpadła w ręce Akaito. Na jej nieszczęście, a zarazem szczęście miała uniesioną głowę do góry kiedy upadała. Akaito ją złapał, a przy okazji niechcący dotknął jej ust swoimi. Oboje otworzyli szerzej swoje oczy. Oderwali się od siebie po dobrej pół minucie. Neru spuściła głowę i wzrok. Ukryła swój rumieniec za blond włosami. Akaito odgarnął jej włosy, poczym delikatnie pocałował w usta. Neru nie sprzeciwiała się tylko dlatego, że poczuła jak jej głos powracał. Akaito nagle przerwał i odsunął się na bok odsłaniając śpiącego smoka.
- Mówiłem…
- Chcę wrócić do domu… - oświadczyła cicho Neru.
- A co… jeśli ci nie pozwolę? – uśmiechnął się szyderczo.
- To i tak wyjdę. – powiedziała głośniej i pewniej. Poczuła coś ciężkiego przy opasce na nodze. Wyciągnęła stamtąd długi sztylet. Zaczęła biec. Biegła tą samą drogą co przyszła. Po jakimś czasie biegu znalazła się przy schodach. Zaczęła po nich zbiegać. Pierwszy stopień, drugi, trzeci, czwarty, piąty… ominęła sprytnie służącą, która chciała ją złapać, siódmy, ósmy, dziewiąty, dziesiąty – Neru zniknął sztylet, pojawiły się jej poprzednie ubrania. Dwudziesty stopień…, trzydziesty i Neru znalazła się na dole. Nikt stamtąd już jej nie gonił. Szybko wybiegła przez drzwi  z komórką w ręku. Zadzwoniła po swojego najbliżej domu Akaito szofera. Po dwóch minutach był już na miejscu, Akaito prawie by ją dogonił, zabrakło mu 10 sekund. Neru szybko wsiadła do limuzyny i kazała jak najszybciej stąd odjechać.

Następnego dnia Neru przyszła do szkoły wraz ze swoim głosem. Starała się nie być sam na sam w pomieszczeniu z Akaito. Trzymała się raczej Len’a i Kaito. Jednak coś zaniepokoiło ją podczas jednej z przerw. Rin i Mikuo dość często obściskiwali się. Na każdej przerwie, czasem nawet na lekcjach. Neru poprosiła Rin na słówko.
- Rin, co robiłaś w ten weekend?
- Em… byłam na piżama party u Miku.
- Miku Hatsune, czy Zatsune?
- E… no… Zatsune.
>_< - Neru. – Nie mów, że zrobiłaś to… z nim…
- To…? Z nim…? O czym ty mówisz, Neru? – Rin zdradziła się uśmiechem.
- Ah, nic, nic. Len! Chodź tu na chwilę! – zawołała Neru.
Len podszedł do nich i zapytał się o co chodzi.
- Wiesz co nasza siostra zrobiła?
- Nasza!? – oboje wykrzyknęli – i Rin i Len.
- Ah, no tak. Nie powiedziałam wam naszej przeszłości. – Neru zaczęła wszystko opowiadać, powiedziała możliwe przypadki co do dziedziczenia mocy, była tam też wzmianka o dzieciach Rin i Mikuo.
- Więc, podsumowując. Rin właśnie wypełnia jeden punkt z tej listy.
- Który? Chyba nie mówisz o…
- Tak, mówię o tym punkcie. Więc, nasza rodzina była duża, a teraz się jeszcze bardziej powiększa. W naszej rodzinie będzie zła wiedźma Hatsune, ale teraz od dwóch stron. Bo od Akaito i teraz od Rin, przez Mikuo i Miku.
- To wojna między rodzinna…
- Z użyciem magii…
- I jeszcze ostateczną walkę zakończy powrót ukochanego brata.
- Ukochany brat? – zapytał Len. – Chyba już o tym słyszałem… Łącząc nasze drzewo genealogiczne, to ukochanym bratem wychodzi mój ojciec. Zniknął jako odbicie lustrzane, był kochany przez obydwie siostry i jeszcze wiedźmę Hatsune.
- Tak, to pasuje do siebie… Ale on może wrócić w każdej erze, epoce, wieku, latach, dniach, miesiącach, tygodniach.
- Na pewno wyczujemy jego powrót.
- Len… jak to się stało, że jesteś odbiciem lustrzanym?
- W wieku 11 lat tak po prostu zniknąłem w lustrze Rin. Potem ona mnie odnalazła i nie do końca to pamiętam…