Mikuo Hatsune podszedł do Miku Zatsune. Jednak niestety dla niego z opóźnieniem zorientował się, że za nim stanął Mikuo Zatsune, który od tak po prostu z całą swoją siłą uderzył go w głowę od tyłu. Mikuo H stracił przytomność i upadł. Miku H. usiadła na podłodze i zaśmiała się. Wstała, a z jej ręki wylatywała niebieska otoczka. Dotknęła miejsca gdzie powinno znajdować się jej serce. Wszyscy uczniowie już patrzyli. Nie widzieli co zrobiła Miku H., ale byli po jej stronie, bo to reszta Vocaloid użyła siły fizycznej, nie magicznej. Wszystkie osoby mające swoje odbicia lustrzane zobaczyły przemianę Miku, która zaświeciła słabym światłem, wręcz ciemnym i zmieniła wygląd.

- Nie radziłabym tego robić. – powiedziała Neru z sarkastycznym uśmiechem. Wyciągnęła przed siebie rękę. Czekała, aż jej moc napłynie do jej ręki. Miku Hatsune zaczęła się śmiać.
- To ci się nigdy nie uda. Nie jesteś z magicznej rodziny. Naprawdę uwierzyłaś w to co powiedział ci Akaito? Aż tak jesteś łatwowierna?
W tym momencie w ręku Neru wystrzeliły płomienne iskry. Położyła swoją dłoń na klatce piersiowej i po chwili również się zmieniła tryskając wielkim światłem.

- Heh, nadal nie rozumiesz? – Miku H. przestała już z niej szydzić. – Mogę odebrać twój mikrofon w każdej chwili.
- Wiedziałam, że z tobą było coś nie tak. – powiedziała Neru. – Nie mam przy sobie żadnego mikrofonu. – spojrzała na sporą publiczność.
Wszyscy – oprócz pozostałych uczniów – zrozumieli o co jej chodzi.
- Tak, Neru mówi prawdę, nie ma przy sobie żadnego mikrofonu. Ale… ty napadłaś na Rin. – powiedział Mikuo Z.
Publiczność zabuczała i stanęła po stronie Vocaloid. Miku H. zaczęła się wycofywać. Zaciągnęła Mikuo H i wrócili do klasy.

NASTĘPNY DZIEŃ

Rin nagle zobaczyła w swoim lustrze postać podobną do Len’a. Podobną, bo wyglądał identycznie do Len’a z tym że wydał jej się starszy. Dotknęła zimnej tafli wody zamiast gładkiej powierzchni lustra, która powinna się tam znaleźć. Coś wciągnęło zdziwioną Rin. Pojawiła się po drugiej stronie, w pustej i białej przestrzeni. Tu nie było ziemi, podłogi, ścian, sufitu. Wszystko wokół było białe. Rin ledwo się rozejrzała, a spostrzegła czerwoną plamę pod nią. Dopiero teraz poczuła ból w okolicach brzucha, była tam przebita długim, srebrnym, mieczem.
Rin z krzykiem obudziła się. Usiadła. Zobaczyła ruch w lustrze. Uszczypnęła się w rękę sprawdzając czy to nie sen. Zabolało. Rin wstała z łóżka. Wyciągnęła rękę do lustra, ale zawahała się…

Miku H. siedziała w swoim pałacu na swoim tronie. Młody mężczyzna podszedł do niej.
- Skończyłeś?
- Tak… pani…
- To świetnie, jeden problem z głowy.
Miku oddaliła mężczyznę. Sięgnęła po swój srebrny mikrofon.
- Akita Neru… posiadła złoty mikrofon. Mikrofon zagłady. Jest już skończona, a myśli że to ona ma w sobie taką moc. – powiedziała do Mikuo, który siedział obok niej na drugim tronie – niższym.
- Gdyby miała wyższą moc nie byłaby teraz w naszych rękach. Wkrótce nie będzie w stanie odróżnić swojego chłopaka od wroga. – odpowiedział Mikuo.
- Już wkrótce… jednak to powinno się już dzisiaj stać.  – Miku wstała z tronu.
- Martwisz się czymś, siostro?
- Jeżeli Neru nie będzie pod naszą władzą, to okaże się że jest silniejsza ode mnie, co nie będzie dla nas korzystne. Już teraz Złoty Mikrofon dał jej zbyt dużo mocy, skoro straciła swoje odbicie.
- Siostro, jedyną osobą, która ujarzmiła do końca Złoty Mikrofon była Lśniąca Dama.
- Jej prawie udało się pokonać naszą prababkę.
- Tak… - Mikuo uśmiechnął się do siebie, kiedy Miku była do niego odwrócona plecami. Nagle Miku poczuła piekący ból w klatce piersiowej. Spojrzała na nią. Była przebita na wylot złotym mieczem.
- Prawdziwy z ciebie syn Złej Wiedźmy. – to były ostatnie słowa Miku. Upadła na zimną posadzkę. Mikuo wyjął miecz z Miku i wytarł go o jej sukienkę.
- Szmatę powinno się traktować jak szmatę. I kolejny problem z głowy.

Miała zamknięte oczy i nie za bardzo słuchała co inni mówią.
- Zmartwienia Miku stały się prawdą. – powiedział Mikuo H. – Neru jest przodki nią Lśniącej Damy.
- Lśniąca Dama? – zapytała Meiko. – Ta z bajek?
- Wiesz coś o niej, Meiko? – zapytał Kaito.
- Dawno, bardzo dawno temu żyła przepiękna kobieta o imieniu Ayako. Była mistrzynią w sztukach walki. Najsilniejsi mężczyźni – inni mistrzowie  - nie byli w stanie jej dorównać. Tajemnicą Ayako było to, że ona używała magii. Przeciwnik dowiadywał się o tym tuż przed swoją śmiercią. Pozorowała uderzenie srebrnym mieczem, a tak naprawdę używała magii. W ten sposób jej miecz nigdy nie był skażony krwią, a wkrótce stał się złotym. Przestroga dla dzieci jest taka, że ten kto znajdzie miecz i będzie nim zabijać zostanie przeklęty na zawsze.  – Meiko skończyła opowiadać.
Mikuo H. wyciągnął swój złoty miecz.
- Chodzi o ten miecz, prawda? – powiedział z uśmiechem i przystawił ostrze miecza do szyi Neru, która nawet nie drgnęła, wyglądała na bardzo spokojną. Nagle otworzyła oczy. Nie były już bursztynowe, ale niebieskie. Świeciły, jakby były z diamentu. Neru zrobiła bardzo szybki ruch, tak że  nikt się nie zorientował prawie. Odebrała miecz i przewróciła Mikuo H. jednocześnie. Przystawiła mu ostrze do szyi.
- Ten kto splamił miecz krwią zostanie przeklęty. – powiedziała spokojnie. Podniosła miecz do góry, tak jakby zamachiwała się na Mikuo H. Wokół miecza pojawił się złoty pył. Mikuo H zasłonił się ręką, ale Neru celowała w ziemię. W podłożu pokazała się złota sieć linii. Zaokrągliła się przy Meiko i Kaito. Kwadratem została otoczona Neru i Akaito. Trójkąt stworzył się przy Miku Z i Mikuo H. Neru podniosła czarny mikrofon.
- To była marna atrapa prawdziwego mikrofonu. Muszę znaleźć prawdziwy mikrofon. – zwróciła się do Meiko i pozostałych Vocaloid.
Podrzuciła wysoko mikrofon. Kiedy ten był w powietrzu ona wyciągnęła rękę w górę i po chwili mikrofon rozprysł się na miliony odłamków plastiku, metalu i innych części. Zamknęła oczy i opuściła rękę. Następnie otworzyła oczy i spojrzała na ludzi ją otaczających. Nikogo z normalnych ludzi nie widziała.
- Do czego służą te linie? – zapytała Meiko.
- To linie miłości i przyszłości. Kiedy będę mieć Złoty Mikrofon będę mogła określić datę śmierci Ziemi.
- To tak jakby linie papilarne na naszych dłoniach. – powiedziała z entuzjazmem Meiko, ale Neru już jej nie słuchała.
- Linie co? – chyba nie trzeba mówić kto taki inteligentny był.
- Papilarne, to te kreski na dłoniach… - odpowiedziała Meiko. Kaito spojrzał na swoją dłoń. Neru w tym czasie patrzyła w stronę słońca. Mikuo H. leżący nadal na ziemi przyglądał się jej i szukał drogi ucieczki. Strzepnął mrówkę chodzącą po nim, jednak czekał na jakąś reakcję ze strony dziewczyny. Ta nawet nie drgnęła i nadal patrzyła w Słońce. Akaito stał z boku i patrzył na całą tę scenę. Dziwnie go to rozbawiło. Mikuo spróbował wstać. Podparł się jedną ręką i nagle dziewczyna spojrzała na niego mrożącym wzrokiem. Mikuo zastygł w miejscu. Mikuo Z. podszedł do Neru. Zbliżył się jeszcze bardziej. Stał tuż tuż za nią. Dziewczyna uderzyła go prosto w twarz.
- Widzisz, dlatego nie masz swojej linii. – Neru wskazała na ziemię pod Mikuo. – Nikogo nie pokochasz. – powiedziała twardo i chłodno.
Mikuo Z. zastygł ze zdziwieniem i lekkim przerażeniem,  a także uczuciem piekącego bólu po uderzeniu.
- Słońce zachodzi. – zauważyła Neru.
- Tak, racja… siedzimy tu już od dłuższego czasu, ale…
- Już czas na mnie. – przerwała Kaito i podeszła do niego. Uśmiechnęła się zalotnie. – Słodki jesteś. – przejechała swoim palcem wskazującym po torsie Kaito. Uśmiechnęła się jeszcze raz. Zbliżyła swoją twarz do jego. Kaito nawet nie śmiał się ruszyć. Meiko patrzyła na to zazdrośnie. W tym momencie słońce zaszło. Wokół Neru pojawiło się oślepiające, białe światło. Dziewczyna powróciła do swojej postaci, ale stała w tej samej pozycji co przed zajściem słońca.
- T-to nie byłam ja, żeby było jasne. – powiedziała i natychmiast się cofnęła. Mikuo H. uśmiechnął się do siebie i wstał z ziemi. Już miał zamiar uciec, ale Neru wyjęła miecz i przystawiła ostrze do jego pleców, bo stał do niej tyłem.
- Ale nadal moce mam te same. Lśniąca Dama tylko wykorzystała część moich zdolności. Mam ich o wiele więcej i o wiele mocniejszych.  – powiedziała do niego.
- Zobaczymy, Akaito bierz ją! – zawołał i wyślizgnął się spod miecza poczym złapał jej rękę, dość mocno. Akaito również złapał ją za rękę, ale nie spieszyło mu się i tylko delikatnie. Mikuo chciał odebrać jej miecz. Neru jednak tylko się uśmiechnęła i stała spokojnie. Wokół Mikuo pojawiły się złote obręcze, on jednak się nie zorientował, nadal próbował wyrwać jej miecz. Po chwili grunt pod nim zaczął się podnosić. Przestraszony puścił ją. Potem grunt wystrzelił do góry na wysokość wysokiego budynku. Neru również wniosła się do góry na swojej platformie. Kiedy znalazła się na jego wysokości powiedziała:
- Teraz mogę to wszystko zakończyć. Jesteś słabszy bez swojej siostry. – wyciągnęła w jego stronę ostrze. – Wystarczy jedno cięcie i po sprawie. – Neru udała, że chce wbić miecz w jego brzuch, ale tak naprawdę użyła magii. Jego ciało upadło i po chwili rozsypało się w drobny pył, a jego dusza wniknęła w miecz. Platforma, na której stała gwałtownie zaczęła spadać. Tuż przed ziemią zatrzymała się i wpadła na swoje miejsce. Tak samo było z kolumną ziemi obok.
- Wszystko się skończyło. – powiedziała z uśmiechem.
Te słowa zrobiły na wszystkich smutne wrażenie.
- Masz racje… - powiedziała, zwieszając głowę Miku Zatsune. – Vocaloid nie może istnieć bez czterech członków.
- Co stało się z Rin…? - to raczej nie było pytanie.
- Już nic jej nie będzie – powiedziała Miku ze łzami i smutnym uśmiechem. – Dotarła tam gdzie każdy by chciał.
- Przykro mi, Neru… - powiedział Kaito.
Meiko zaczęła płakać. Neru jednak stała jak zamrożona. Widziała przed sobą chwile, które spędziła z Rin. Uśmiechnęła się na ich wspomnienie, ale oczy mówiły co innego. Łzy ciurkiem jej leciały. Zaczęła się śmiać przez łzy. Po chwili przestała. Rin… Len… już nigdy więcej nie powiedzą do niej ani słowa. Nigdy więcej nie będzie mogła usłyszeć głosu Rin, czy Len’a. Nigdy więcej nie zobaczy ich uśmiechniętych twarzy. Nigdy więcej nie powie Len’owi co czuła, nigdy go nie pocałuje, nigdy… nigdy…
- Możesz odzyskać jedną straconą duszę, za oddanie innej duszy. – powiedział głos w środku niej. – Musisz oddać tylko do rzeczy, w której jest dusza twojego przyjaciela duszę innej osoby.
- Jak… jak Rin zginęła? – zapytała Meiko ze łzami w oczach.
- Ktoś przebił ją mieczem. Ale miecz nie był złoty.
- Srebrny Miecz… musimy go znaleźć. Najprawdopodobniej jest w zamku Miku i Mikuo.
- Ale jak tam wejdziemy?
Neru spojrzała na Akaito. Chłopak tylko uśmiechnął się.
- Do usług, pani. – klęknął na jedno kolano przed Neru.
- Świetnie. Więc przynieś mi herbatę bez cukru z dodatkiem soku z cytryny. – Z twarzy Akaito zniknął uśmiech.

Vocaloid wróciło już do szkoły. W prawdzie bez Miku i Mikuo Hatsune. Nowy dzień w szkole zapowiadał się bardzo ciekawie. Neru i reszta zajęli swoje miejsca, niestety to była nadal najgorsza sala. Zaczął się kolejny semestr, kolejna wiosna, a dużo się nie zmieniło. Neru i Rin musiały pić krew, dlatego często zakradały się do szpitali i banków krwi. Obie preferowały grupę krwi A, ale ją dość rzadko znajdowały. Nie musiały spać i większość fizjologicznych potrzeb odpadała. Jeszcze wszystkich zalet, wad i nowych mocy nie odkryły. Jedną z ważniejszych zmian było to, że do ich klasy dołączył nowy chłopak. Usiadł ławkę przed Neru. Dziewczyna mogła ze swojego miejsca wyczuć perfumy koleżanki najdalej oddalonej od niej, a zapachu nowego nie mogła wyczuć swoim super węchem. Jedyną osobą w tej klasie, której zapachu nie mogła wyczuć była Rin. Nagle dostała karteczkę zza siebie od koleżanki za nią. Rozłożyła ją. Była bardzo dobrze złożona. Zanim ją rozwinęła zajęło by jej to trochę czasu, gdyby nadal była człowiekiem. Jednak z szybkością wampira rozwinęła to w 2 sekundy. Pismo było dość czytelne, ale bardzo drobne.
- To tak jakby ktoś chciał mnie sprawdzić. – pomyślała.
Uaktywniła swój wampirzy wzrok i przeczytała bardzo szybko kartkę. Natychmiast spojrzała na Rin. Ona również używała swoich mocy, widziała to bo jej oczy zmieniły się na czerwone.
Na kartce było napisane: Jeżeli to przeczytałaś znaczy, że jesteś wampirem. Chciałbym się spotkać, dzisiaj na tyłach szkoły, jeżeli możesz. Nie chciałbym się narzucać wampirowi.
Neru szybko rozejrzała się po klasie, szukając swoim super wzrokiem idioty, który chce spotkać się z wampirem. Zauważyła, że bardzo dobrze się maskuje i nie daje po sobie rozpoznać swoich intencji.
Neru czekała do końca wszystkich lekcji. Cały czas zastanawiała się jak ten ktoś rozpoznał, że jest wampirem.
Została ostatnia minuta do dzwonka i końca lekcji. Neru była cała gotowa wystrzelić jak z procy. 59 sekund…, 58, 57, 56, 55, 54…, 3…, 2…, 1… Dzwonek! Neru zerwała się z krzesła i pociągnęła ze sobą Rin. Wyszły pierwsze i na korytarzu jeszcze przez chwilę było pusto, wystarczająco długo, by wampiry mogły porozmawiać.
- Dostałaś tą kartkę?
- Tak. Mam się spotkać jutro na tyłach szkoły.
- Eh… a ja dzisiaj. Załatwię go szybko i będziemy miały to z głowy.
- Słyszałam, że ostatnimi razami krążą w naszym mieście łowcy…
W tym momencie uczniowie zaczęli się wylewać na korytarze.
- Bądź ostrożna! – krzyknęła Rin ciągnąca przez tłumy.
Neru stała tuż pod klasą. Śledziła przez chwilę uczniów, którzy zmierzali w kierunku tyłów szkoły, ale wszyscy zmieniali kierunek przy rozwidleniu korytarzy.
Neru poszła przez opustoszały korytarz. Otworzyła szerokie drzwi i wyszła na zewnątrz. Oparła się o ścianę i czekała.
Po pięciu minutach nowy chłopak z jej klasy wyszedł przez drzwi szkoły. Nie zaskoczyła go obecność Neru.
- Nazywam się Gakupo i...
- Jesteś idiotą, żeby zapraszać wampira sam na sam. – Neru przycisnęła go do ściany i przejechała pomalowanym paznokciem po jego szyi.
- Czyli mówisz, że człowiek nie może zakochać się w wampirze? Ta miłość nie powinna istnieć? – Gakupo był bardzo spokojny i nie zareagował na to co robiła Neru.
- Tak. Wyobraź sobie, że wampir może zjeść w każdej chwili człowieka.
Nagle Gakupo złapał Neru za rękę i to on przycisnął ją do ściany zaskoczoną. Miał niesamowitą siłę. Może nawet większą od Akity.
- Więc ty i Akaito bądź Len powinniście się rozstać. – powiedział z chytrością na twarzy. – Ale ja z tobą nadal możemy być parą.
- O… o co ci chodzi? – powiedziała nadal pod wpływem zaskoczenia, a teraz to zmieszało się ze strachem.
- Sama tak powiedziałaś. Wampir nie może kochać człowieka, bo inaczej go zje, a raczej wyssie z niego całą krew.
- Więc ty… też jesteś wampirem?
- Taak… - Gakupo zbliżył swoją twarz do twarzy Neru. Złapał mocniej jej rękę i przycisnął do ściany. Jego intencje były bardzo proste, próbował ją pocałować.
- Stój! – ktoś krzyknął za Gakupo. Nagle chłopak opadł na ziemię bez życia. Neru zobaczyła za nim stojącą z uniesioną w górze, wielgachną księgą Rin, uśmiechającą się do Neru. Jednak to nie ona krzyknęła, ale Len, który właśnie wyłonił się zza Rin.
- Nic ci nie jest? – zapytał z daleka.
- Nie. Dzięki. Ale skąd…
- Len wszystko widział. – zaczęła dramatycznie Rin. – Mimo, że my miałyśmy o wiele lepszy wzrok, to skupiłyśmy się na karteczkach. Len w tym czasie obserwował tego tutaj. – wskazała na leżącego Gakupo. – Zauważył u niego czerwone oczy, które błysnęły przez sekundę. Potem Len zapytał mnie gdzie ty poszłaś i musiałam mu powiedzieć. Natychmiast zorientował się o co chodzi.
- Gakupo został wyrzucony z poprzedniej szkoły. Znaleziono kilka dziewczyn rozebranych i zakrwawionych. Nauczyciele domyślili się kto to był. Wszystkie dziewczyny kiedyś były wampirami, ale on ma pewne zdolności do zmiany wampira w człowieka, ale ta osoba może przypłacić temu życiem. – kontynuował Len.
- Więc… przeniósł się tutaj, żeby dalej ćwiczyć na swoich ofiarach. Próbuje ćwiczyć dla kogoś ważnego dla niego, tak żeby tamtej osoby nie zabić. – domyśliła się Neru.
- Też do tego doszedłem.
- Więc co z nim zrobimy?
- Najpierw poczekamy, aż się obudzi. Potem o wszystko zapytamy…
Kolejny dzień
Neru podeszła do Vocaloid.
- Powinniśmy odzyskać swoją klasę i uznanie innych w klasie. Strasznie nam spadło po niedawnych wydarzeniach. – zaczęła Neru.
- Po poprawieniu egzaminów będziemy mogli zmienić salę. – dopowiedział Kaito.
- Tak, ale cała klasa musiałaby świetnie to napisać.
- To chyba nie będzie problemem. Jedynymi osobami obniżającymi nasz poziom są: ty Neru i Kaito. – powiedział Len.
- Jak to? Ja obniżam?
- Taak… i to o sporo od Kaito.
- Co!? Pokaż mi te wyniki! – Neru wyrwała Len’owi karty z wynikami całej klasy. Przejrzała oceny wszystkich osób. Piątka, piątka, piątka, piątka, nawet szóstka jest, piątka, piątka… Wróciła do swojego nazwiska.
- CO!? TRÓJKA!? – krzyknęła Neru.
- No… musisz to poprawić.
Neru przypomniała sobie teraz swoje oceny ze sprawdzianów. W pierwszym terminie dostawała jedynki, ale potem poprawiała na piątki i z tego wychodziły jej trójki. Spojrzała jeszcze na ocenę Len’a. To właśnie u niego była ta szóstka. Chciała spojrzeć na niego z wyrzutem, ale spostrzegła jeszcze jedną szóstkę u Gakupo >_<

Jak Neru ma zamiar poprawić swoje oceny, co jej w tym przeszkodzi, a kto stanie na drodze miłości Meiko dowiecie się w następnym rozdziale.

Jestem po prostu nikim… Wszyscy wokół mają specjalne moce i pochodzenie. Neru jest szlachetnym wampirem i dziedziczką mocy Lśniącej Damy, a Rin ma moce rodu Kagamine i również jest wampirem. Len jest bardzo mądry i ma moce Kagamine. Akaito ma bardzo silne moce. Nawet Gakuko jest szlachetnym wampirem i jest świetna w sztukach walki. Kaito najprawdopodobniej wkrótce stanie się wampirem… a ja… ja jestem nikim. Jestem bez wartości i nie pasuję więcej do Vocaloid. Najlepszym rozwiązaniem będzie wyprowadzka na studia do akademiku z dala od innych, bo już tu więcej nie pasuję…

Neru weszła do klasy. Do końca pierwszej lekcji nie zobaczyła ani Meiko, ani Kaiko, ani Meito. Nie wiedziała co robić. Zbliżał się termin wojny z klasą D o salę, a ich nadal nie było. Pomyślała, żeby przełożyć wojnę. Podczas jednej z przerw podeszła do Rin.
- Nie widzę nigdzie Meiko i Kaiko. Może przełożyć bitwę.
Rin pokręciła głową.
- Nie możemy. Musimy walczyć w takim składzie w jakim jesteśmy. Bitwa odbędzie się pod koniec wszystkich zajęć. Wszystkie klasy będą na nas patrzeć, ale dla nas to będzie pestka. W sumie nikt jeszcze się nie pojedynkował o salę i nie wiemy jak to będzie wyglądać.
Wróciły na lekcje wraz z dzwonkiem. Wszyscy byli lekko podenerwowani i czekali na rozpoczęcie bitwy.
Kończyła się właśnie ostatnia lekcja. Zostało tylko pięć minut do bitwy. Nauczyciel przerwał swoją gadkę o historii muzyki i powiedział:
- Bitwa odbędzie się pojedynczo. Każdy będzie musiał coś zrobić pojedynczo. Zostaniecie w tej klasie pod koniec lekcji i wywołana osoba wyjdzie za nauczycielem. On zaprowadzi was do Sali, gdzie wszystko się odbędzie.
Rozległy się szepty.
- To chyba będzie koniec na dzisiaj. Przygotujcie się do tej bitwy, bo ja jakoś nie mam zamiaru was uczyć przez kolejny miesiąc. – powiedział pan Higurashi ze zgrozą w głosie i spojrzał na Mikuo i Rin, a także na Neru, Kaito i Len’a. Nagle zaczął krążyć po całej klasie wzrokiem, jakby czegoś szukał.
- Widzę, że nie ma z wami panny Meiko i Kaiko. Szkoda, mogliście z nimi wygrać…
- Co ma pan na myśli? – zapytała Neru.
- Eh… Meiko i Kaiko będą musiały zostać w tej Sali jeżeli nie pojawią się na bitwie, a mają czas do końca bitwy. – pan Higurashi pokazał w swój zegarek i spojrzał na pierścień na palcu Kaito.
Chłopak tylko uśmiechnął się rozumiejąc o co chodzi.
- Proszę pana? Mogę wyjść do łazienki? – spytał.
- Szybko, idź.
Kaito wyszedł i stanął za drzwiami Sali. Przesunął palcem po swoim szmaragdowym pierścieniu. Po chwili pojawiła się obok niego Kaiko.
- Już myślałam, że nigdy nie wyjdę stamtąd. – powiedziała wściekła.
Kaito nic nie odpowiedział i wszedł do Sali. Zajął swoje miejsce w tym samym momencie kiedy dzwonek zadzwonił.
- Akita Neru, chodź ze mną. – pan Higurashi wskazał na drzwi, jednak Neru nie była co do tego zbytnio przekonana. Pan Higurashi tak jakby się zorientował i skrzywił się na samą myśl, co było wtedy. Jeszcze do teraz boli go nadgarstek. Neru wstała ze swojego krzesełka i wyszła za panem Higurashi.
Szli korytarzami, które Neru doskonale znała. Prowadziły do byłej Sali klasy A. Jednak zamiast skręcić w prawo, skręcili w lewo.
- To nie idziemy do tamtej Sali? – zapytała go.
- Nie. Jeszcze dużo miejsc w tej szkole dla ciebie jest nieznanych. Ten korytarz prowadzi do Sali bitew.
Pan Higurashi wprowadził ją przez jakieś drzwi, ale tylko Neru przez nie przeszła. Mimo, że wszystko widziała dzięki jej wzrokowi to było bardzo ciemno. Żadnego światła w Sali. Po chwili lampy zapaliły się i rozświetliły ogromne wnętrze. Było jeszcze większe od Sali klasy A.
- Zapraszam tutaj, Akita-san. (san to pani, panno)
Neru weszła na ogromną scenę. Przed nią stała dziewczyna w różowych włosach. Neru pamiętała ją z poprzedniej klasy. To znaczy ona została w tej najlepszej Sali jako jedyna, ze względu na jej „słaby stan zdrowotny”. Teraz miała z nią walczyć. Z Luką Megurine. Miała świetny głos i niejednych pokonała z kretesem.
- Wiecie co macie robić?
- Nie do końca. – odpowiedziała Neru.
- Masz cokolwiek zaśpiewać. I tak przegrasz. – powiedziała do niej zgryźliwie Luka. – Przecież robisz to pierwszy raz.
- Ty zaczynaj.
- Jak chcesz.
Megurine Luka

Akita Neru

Każdy po kolei śpiewał. Wyniki miały być podane pod koniec. Jednak nikt nie był zdziwiony wielką salą. Każdy coś o niej słyszał, a Rin skłamała mówiąc Neru że nikt jeszcze nie próbował opcji bitwy. Każdy oprócz Neru miał już w tym doświadczenie, więc śpiewali i tańczyli inaczej niż zazwyczaj.
Jedne z ważniejszych pojedynków:
Kasane Teto

Yowane Haku

Kagamine Len
Neru pomyślała, że nie chce już więcej tego widoku widzieć.

Kagamine Rin
Ona miała już i tak słodki wygląd, więc nie ważne co by nie tańczyła wyglądać będzie świetnie.

Kaito
Mina Neru była bezcenna kiedy zobaczyła Kaito w takim stroju.

Kaiko
Każdy kto zna Kaiko, wie że ona tak nigdy by nie zatańczyła.

Miku Zatsune
Szkoda, że nie mogliście zobaczyć miny Luki kiedy to zobaczyła, aż takiego poświęcenia ze strony Miku nie podejrzewała.

Wyniki. Najbardziej stresująca część konkursu po zaprezentowaniu siebie. Każdy chciał wygrać. Ale każdy po kolei przegrywał z Luką. Włączając w to Neru, Rin, Len’a, Kaito, Kaiko i Teto. Najlepiej się trzymała Miku, której zabrakło jednego punktu do wygranej. Wszystko to wygrała Luka. Jednak został jeszcze jeden pojedynek nie rozegrany. Mianowicie pojedynek między Meiko a Luką.
- Jeżeli chcecie ktoś może ją zastąpić ze swoją piosenką.
Vocaloid zaczęli się naradzać.
- Dajcie mi jeszcze raz spróbować. Wcześniej nie wiedziałam o co biega, ale teraz…
- Nie. Musimy dać jeszcze trochę czasu, a nasza wybawicielka przyjdzie. – powiedziała Rin. – Meiko w te klocki rzeczywiście jest najlepsza z nas. Mam nadzieję, że mnie posłucha i przyjdzie tutaj.
- Rozmawiałaś z nią?
- Tak, ale teraz nie czas na to. Musimy zorganizować przerwę na odpoczynek.
Rin poprosiła sędziów o odpoczynek, ale ci się nie zgodzili. Potem próbowała z tym, żeby mogli zaśpiewać jeszcze raz i wybrać osobę odpowiednią do pojedynku.
- Chętnie pośmieję się z nich – powiedziała Luka do nauczycieli, którzy po chwili zgodzili się na ten układ.
Rin Kagamine

Kaito

Kaiko

Miku Zatsune i jej zespół


Piosenki zaczęły im się kończyć, jak na ten czas. Nie byli zbytnio przygotowani na coś takiego.
Neru już miała zacząć śpiewać, kiedy nagle drzwi otworzyły się z hukiem. W drzwiach stała najbardziej oczekiwana w tym momencie osoba. Mimo, że Neru była trochę zła, że nie dali jej jeszcze raz zaśpiewać, to ucieszyła się widząc ją. Meiko była okryta jeszcze cieniem. Weszła do pomieszczenia bardzo pewnym krokiem.
- Dawaj mikrofon, Neru! – krzyknęła wyciągając rękę.
Neru rzuciła w jej stronę sprzętem, a Meiko zręcznie go złapała. Weszła po schodkach na scenę.
- Możemy zaczynać. – uśmiechnęła się do nauczycieli.
Na scenie było jeszcze ciemno. I po chwili włączyło się oświetlenie i muzyka.

Każdy mógł teraz zobaczyć jak wygląda. Wyglądała nie jak na co dzień, była po prostu słodka. Jej taniec był doskonały i przyciągał wzrok chłopców.
Luka chciała poprawić swój występ i zatańczyła tą samą piosenkę co Meiko. Chciała, żeby chłopcy patrzyli na nią takim samym wzrokiem jak na nią.

Mimo, że była ładna to nie wystarczająco słodka, by dorównać Meiko.
Nauczyciele ogłosili ostateczny wyrok.
- Salę A ostatecznie zatrzymuje… - nie mógł dokończyć bo cała klasa D ucieszyła się słysząc słowo „zatrzymuje”. – klasa A!!!! – wreszcie dokończył. Cała klasa D oniemiała i zamilkła. Przez pół minuty zaległa cisza, a potem wybuchła fala wielkiego Hurrraaa! Ze strony klasy A. 
Vocaloid wyniosło Meiko na rękach do Sali klasy A.
- Więc jednak byłam im potrzebna. Teraz już wiem, że zawsze będę do nich pasować. – pomyślała Kaiko spoglądając na szczęśliwą Meiko, naburmuszoną ale i szczęśliwą Neru. Popatrzyła na śmiejące się twarze przyjaciół i zrozumiała w jak wielkim była błędzie, myśląc że nie pasuje tutaj.

Kaito wytrzeszczył oczy na Meiko. Nie wierzył swoim uszom. Meiko nie mogła tego powiedzieć.
- N-nie możesz tego zrobić! – złapał ją za ramiona. – Zwariowałaś?
- Ale… to jedyny sposób.
- Pomyśl o tych wspomnieniach, które…
- …przeżyłam? Niczego nie pamiętam. Niczego nie doświadczyłam.
- A jednak. Skądś musiało się wziąć uczucie do mnie… - Kaito dopiero po chwili zorientował się co powiedział i zarumienił się.
Meiko spuściła wzrok i również zarumieniła się z uśmiechem.
- Nie mniej jednak Meito nie mógł się we mnie zakochać… - dokończył Kaito robiąc się coraz bardziej czerwony. – I…
- Przecież nie wybieram się daleko. Zawsze będę tu. W twoim sercu. – Meiko położyła swoją rękę na piersi Kaito.
- Ale ja chcę mieć cię przy sobie. – powiedział za nim Meiko położyła palec wskazujący na jego ustach. Pokręciła przecząco głową.
- Tak naprawdę wcale mnie nie znasz… To… wszystko było emitowane przez Meito. Wszystkie te uczucia, wszystkie moje zachowania. Teraz nie jestem w stanie tknąć muchy.
- Jednak Meito musiał się skądś wziąć. – powiedział Kaito przez jej palec, a ona tylko się uśmiechnęła.
- Jest odbiciem. Czyli moim przeciwieństwem.
- Co nie znaczy, że pozwolimy ci to zrobić.
- Nie macie na to wpływu.
- Zauważ, że Neru i Rin…
- Są wampirami i co z tego? Nie mają wpływu na moje decyzje.
- Powstrzymają cię. -  obiecał Kaito.
Po całym weekendzie Meiko i wszyscy inni wrócili do szkoły. Jedni w lepszym inni w gorszym humorze.
- Kaito, co tak wyglądasz na zaspanego? – zapytała w końcu Rin.
- Pilnowałem… Meiko..
- ? – wszyscy Vocaloid.
Kaito szybko i skrótowo wyjaśnił co Meiko chce zrobić i dlaczego. Powiedział również, o tym żeby powstrzymali Meiko.
- Hm… Rozumiemy cię Meiko i nie mamy zamiaru odwracać cię od tej decyzji. – powiedziała Neru ze zrozumieniem.
- Dzięki, Neru.
- Ale! – zaprzeczył Kaito, po tym jak Meiko weszła do klasy.
- To musiała być ciężka noc
- Tak…
- Wiesz, że tylko ty możesz ją zawrócić, przekonać żeby tego nie robiła.
- Ale jak?
- Ja tego ci nie powiem. Sam to wiesz w głębi swojego serca. Jeżeli chcesz ją odzyskać musisz przemówić swoim sercem.
Neru weszła do sali i usiadła na swoim największym i najwygodniejszym fotelu. I pomyśleć, że kiedyś ten fotel zajmowała Miku Hatsune i Luka Megurine. Wzięła jedną ze swoich książek i zaczęła czytać. Nagle ktoś do niej podszedł. Podniosła głowę i skrzywiła się.
- Co … pan tu robi?
- Głupi dyrektor przeniósł mnie tutaj razem z wami… - Pan Higurashi wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać.
- Rzeczywiście głupi dyrektor… - Neru zrobiła face palm. – A więc o co chodzi, nasz wychowawco? – Teraz uśmiechnęła się szyderczo.
- Więc… ty tu jesteś przewodniczącą?
- W tej chwili tak. I raczej już na zawsze.
- A nie chciałabyś zostać przewodniczącą szkoły? Dzięki temu mógłbym wkrótce przejść do klas niższych i was zostawić.
- Hm… nie. Jeżeli chce mnie pan wepchnąć w jakąś robotę to nie mam zamiaru się tym zajmować.
- Ale przewodniczący nic praktycznie nie robi.
- Stanowczo odmawiam.
- Jeszcze zobaczymy. - powiedział do siebie po cichu.
- A tak właściwie, to ile ma pan lat?
- 21.
- A zachowuje się pan jak jakiś 50-cio latek.
- CO!?
- Powiedziałam 50-cio latek .
Pan Higurashi opuścił salę, a Neru wróciła do swojej lektury. Jakieś kilka foteli dalej siedziała Meiko. Przypatrywała się różnym sytuacjom, analizując je i przeżywając ze swoimi prawdziwymi uczuciami. Po chwili podszedł do niej Kaito.
- I jak?
- Co jak?
- Jak ci się podoba?
- Ah, to… To wygląda na zwykłą klasę muzyczną.
- Zwykłą?
- No…
- Jeszcze nie słyszałaś głosu Neru, czy Rin. Nie mówiąc już o moim.
- Heh. Na pewno są ładne.
- Ładne? Ty naprawdę nie wiesz co znaczy ta klasa prawda?
- Chyba wiem.
- Mi się zdaje, że nie.
- To tylko ty tak myślisz. Między wami istnieje długa nić przyjaźni…
- Oj, daj z tym spokój. Robisz się nudna, wtedy przynajmniej miałaś jakiś charakter.
Meiko otworzyła usta, żeby je potem zamknąć. Wstała z fotela i uderzyła mocno Kaito w policzek.
Zasłoniła ręką swoje usta, w przerażeniu jednak potem opamiętała się i nawet nie przeprosiła go tylko odeszła. Większość patrzyła na całe to zdarzenie. Kaito normalnie pobiegł by za taką rozwścieczoną dziewczyną, a szczególnie wtedy kiedy to przez niego się stało. Jednak tym razem stał osłupiały i rozerwany na w pół wewnętrznie. Połowa jego chciała za nią pobiec, jednak druga, silniejsza połowa kazała mu zostać tu. Podeszła do niego Neru, która była trochę zła za to że nie przerwali jej czytanie książek, ale cała jej złość opadła w momencie kiedy zobaczyła twarz Kaito. Odgarnęła jego włosy zasłaniające zraniony policzek.
- Uau. To było mocne uderzenie, a ty nawet nie drgnąłeś. – przejechała zimną dłonią po jego czerwonym policzku. – Boli? – zapytała z czułością w głosie.
Kaito tylko lekko kiwnął głową.
- Usiądź, będzie mi łatwiej. – powiedziała, sadzając zesztywniałego Kaito na głęboki fotel, po czym poszła do łazienki. Zmoczyła chusteczkę zimną wodą i wróciła. W progu zatrzymała się, bo zobaczyła, że Kaito nie był sam. Właśnie w tym momencie Meiko ocierała jego zraniony policzek zmoczoną chusteczką.
- Przepraszam. – powiedział w końcu Kaito.
- Ja też. – odpowiedziała Meiko. – Jednak chyba nie możemy być razem.
- A założysz się? – Kaito nagle się ożywił.
- Tak. Spróbuj mnie rozkochać w sobie przez tydzień.
- Ale… mówiłaś, że wyjeżdżasz.
- To może jeszcze trochę poczekać.
Przez cały tydzień Kaito próbował flirtować z Meiko. Nie dość, że flirtował z nią, to jeszcze próbował być gentelmanem, ale rzadko mu to wychodziło i najczęściej rozbawiało Meiko. W połowie tygodnia, w czwartek Meiko powiedziała do Kaito:
- Nie udało ci się. A dzisiaj idę kupić bilety.
- Nie! Mam jeszcze trzy dni.
- Wątpię, żeby to coś zmieniło. Miłość nie może powstać w ciągu tygodnia.
Kaito spuścił głowę, tak że jego oczy zasłaniały kosmyki włosów.
- Masz rację.
Meiko była trochę zdziwiona odpowiedzią chłopaka. Nie wiedziała na jaką odpowiedź liczyła. Może lubiła, kiedy Kaito tak się starał, a może wcale go nie kochała. W każdym razie Meiko nie miała zamiaru nic z tym robić. Po skończonych lekcjach wyszła sama, co ostatnio się nie zdarzało bo cały czas towarzyszył jej Kaito.
Następny dzień nie zapowiadał się dobrze. Kiedy Meiko otworzyła swoją szafkę – albo raczej szafę, bo uczniowie w klasie A mieli własne szafy – to wyleciało kilka kartek.
- Jakieś listy miłosne? – pomyślała Meiko i podniosła je. Przyjrzała się im i po chwili wybałuszyła oczy. Natychmiast ruszyła wściekła do Kaito, który rozmawiał z Neru i Rin.
- Co to jest? – Meiko wyciągnęła rękę z kartkami już w połowie drogi.
Kaito wziął od niej te kartki i przyjrzał się nim. Okazało się, że były to zdjęcia Kaito i…
- Ale zrobiłaś minę Rin… - powiedział Kaito do Rin, a ona szybko spojrzała na zdjęcia.

- Skąd to masz?!
- Ktoś mi podrzucił do szafki. Spójrzcie na inne.
Kaito i Miku Hatsune

Kaito i… Len

- Kaito! Jak mogłeś to zrobić? – powiedziała z oburzeniem Rin.
Neru wydawała się być spokojna i nie odzywała się.
- To nie ja. W sumie to też dostałem jedno zdjęcie.

- Skąd to wytrzasnąłeś? – zapytała w miarę spokojnie Meiko.
- Mówiłem ci, że to nie ja. Ale ty miałaś zabawę z tym tu kolesiem, prawda? – powiedział Kaito za nim ugryzł się w język z tonem wyrzutu.
- Ha? To też nie ja. Jednak ty…
- Nie! Meiko, nie mów tego! – nagle Neru zrobiła się niespokojna.
- … musiałeś mieć niezły ubaw z tą dziewczyną. Widzisz, jesteś zwykłym kobieciarzem i dlatego nie chciałam cię pokochać…
- Za późno… - szepnęła Neru.
Z Kaito wystrzelił niebieski promień światła. Po chwili wyglądał zupełnie inaczej, a z jego oka świeciło to samo niebieskie światło. W jego ręku znalazł się sztylet.

Neru upadła na kolana. Czuła w klatce piersiowej ogromny, przeszywający ból.
- M-mówiłam… - wypowiedziała z trudem to słowo i oparła się rękoma o podłogę.
Szczęście, że nikogo jeszcze nie ma. – pomyślała.
- Jesteś szlachetnym wampirem, o niesamowitej mocy, a męczy cię ten ból? – głos Kaito zmienił się. Jak widać jego charakter również.
- Dla twojej wiadomości. Wampir nigdy się nie poddaje. – powiedziała Rin zasłaniając Neru całą sobą.
- Ty jesteś wampirem, ale silniejszym niż… to coś. – wskazał palcem na klęczącą dziewczynę.
Neru miała już dość jego gadania. Jak zwykle…
- … jesteś irytujący. – powiedziała i powoli wstała z zamkniętymi oczami. Po chwili je otworzyła, a one zmieniły barwę na krwisto czerwone.
Zaatakowała. Niestety Kaito zrobił błyskawicznie unik. Osiągnął prędkość taką jak Neru. Spróbowała jeszcze raz. Powoli zaczęli ze sobą walczyć.
- Jeżeli czegoś nie zrobię, to się pozabijają. – pomyślała Meiko.
Neru zrobiła unik kucając i zobaczyła oczami wampira czerwone światło bijące od Meiko. Znowu poczuła, jak piecze ją klatka piersiowa. W ostatniej chwili zrobiła unik przed uderzeniem Kaito.
Tym razem to Meiko zaczęła świecić swoim czerwonym światłem i po tym zmieniła swoją postać.

- PRZESTAŃ! – krzyknęła jak dawna Meiko.
Kaito i Neru na chwilę się zatrzymali. Neru kucnęła, bo dokuczał jej ból. Jednak przeciwnik chciał to wykorzystać i pchnął sztyletem do przodu prosto w Neru. Nagle z kieszeni spódnicy Neru wypadło jedno ze zdjęć. Sztylet zatrzymał się tuż przed twarzą Neru. Kaito spojrzał na zdjęcie.
Meiko to samo zobaczyła i również na nie spojrzała.
Przez całą salę przeleciały czerwone i niebieskie błyski, a Meiko i Kaito wrócili do siebie, do swoich postaci.
- Może miłość nie jest wieczna, ale przyjaźń nadal zostaje, prawda? – powiedziała Neru uśmiechając się do nich.
- To nie fair! Ja też chce się w coś zmienić! – wrzeszczała Rin, która najwyraźniej nie zauważyła jeszcze zdjęcia.
Po chwili włosy Rin gwałtownie urosły i w tej chwili wyglądała tak:

- Świetnie. Co tu się dzieje? – jej głos nie był słodki, był… o wiele grubszy i taki pasujący do doroślejszej dziewczyny. Nowa Rin spojrzała na zdjęcie, które nadal leżało na podłodze. Podniosła je, a potem wróciła do swojego ciała.

Wracamy do czasów po przemianie Kaito, Meiko i Rin.  Do zdarzenia z tajemniczymi zdjęciami.
- Skąd miałaś to zdjęcie Neru?
- Nie wiem. Ktoś musiał mi je włożyć do kieszeni. – Neru skłamała, ale nie wiedziała tak naprawdę, że to ona włożyła te zdjęcia do ich szafek.
Gdyby Neru w tej sekundzie nie mrugnęła, wszystko zupełnie potoczyłoby się inaczej. Wyobraźcie sobie to w zwolnionym tempie. Neru zamyka oczy, a po chwili otwiera je. One zmieniają barwę na niebieski, a od niej biją trzy silne fale energii.
Meiko, Kaito i Rin uchylają się przed podmuchami tak silnych fal.
- Co się stało? – zapytała Rin.
Nikt jej nie odpowiedział, bo wszyscy byli zajęci zasłanianiem się teraz przed światłem i lżejszymi podmuchami mocy.

W lustrze Lena
Len siedział w ciemnościach, w pustej przestrzeni lustra.
- Jak ona mogła mnie dzisiaj nie wziąć? – pomyślał Len. Przeczuwał bowiem, że coś się stanie nieciekawego.
Wpatrywał się w dal. W ciemną dal. Po chwili zobaczył lecące do niego światełko.
- R-rin?
Poczuł, że robi mu się zimno. Mała istotka leciała do niego. Zatrzymała się tuż przed nim.

- Coś tu dzisiaj ciemno. Czyżby Rin cię tu zostawiła?
- Kim jesteś?
- Jestem wróżką. Nazywam się Lin i mieszkam tu z tobą. Ale chyba Rin zgasiła nam światło. Więc co się stało?
Len wyciągnął obie ręce przed siebie, tak żeby mała wróżka mogła na nich usiąść.
Lin dotknęła jego policzka, a on poczuł jak bardzo jest zimna.

- Um… chciałbyś stąd wyjść? Wiesz, ja znam wyjście, ale wtedy już tutaj nie wrócisz…
- Niech zgadnę. Ty nie chciałaś, żebym stąd wychodził, prawda?
- Um… nie to, że ja nie chciałam. Miałam zakaz wypuszczania cię stąd. Ale Mój Pan się zgodził, więc możemy iść.
- Twój Pan?
Wróżka jeszcze raz dotknęła jego policzka.
- Przepraszam. – powiedziała ze smutnym uśmiechem. Z jej małej rączki wyleciało chłodne powietrze-przynajmniej tak to odczuwał Len. Prawdą było to, że ta mała wróżka używała na nim zaklęcia zapomnienia i usuwała to co powiedziała o Swoim Panie.
Len powoli zamykał oczy, jakby zasypiał.
- Jeżeli tu zaśniesz, to nigdy stąd nie wyjdziesz już. – szepnęła do niego, a on natychmiast rozszerzył swoje oczy.
- Wstań. Pokażę ci drogę.
Len wstał i ruszył za wróżką, która leciała po białych schodkach. Przeszli spory kawałek, kiedy Lin nagle się zatrzymała.
- Ja dalej nie mogę iść. Idź sam.
- A. Okej. To cześć.

Lin miała spuszczoną głowę. Czuła jakby miała się zaraz rozpłakać.
- Tylko uważaj na siebie. – powiedziała w myślach, bo Len był już zbyt daleko.

W klasie A
Po wszystkich tych falach światła i energii Neru wyglądała całkiem inaczej.

- Mam już dość tego waszego gadania. – powiedziała Lśniąca Dama. – Ta sprzeczka o waszą miłość była tylko po to, żebyście uzyskali swoje moce. Wasze rodziny mnie o to poprosiły.
- Że co?
- Martwiły się, że wy  nie macie żadnych magicznych zdolności. Jednak je odkryliście. I wiecie już jakie one są niebezpieczne. Przywołajcie tu swoje odbicia.
- Hai! (Tak!)
Kaito potarł swój niebieski pierścień, a przed nim stanęła bliźniacza dziewczyna do niego.
Meiko nic nie zrobiła. Po prostu stała jak wryta w ziemię.
- Co się stało? – zapytała Lśniąca Dama.
- Ja…
- Ona postanowiła nie zabierać ze sobą Meito. I nie ma ochoty mieć już swoje odbicie lustrzane. – odpowiedział Kaito zamiast Meiko.
Lśniąca Dama podeszła do Kaito z tym zalotnym uśmiechem.
- Jaki odważny, ale nadal słodki. – powiedziała dość cicho. – Jednak nie powinieneś wtrącać się w to. – powiedziała zdecydowanie głośniej. – Nie obchodzisz ją, więc po co masz ją bronić? Powiedz mi po co?! – Lśniąca Dama wyciągnęła przed siebie swoją elektryczną gitarę. Pociągnęła jedną ze strun. Ten dźwięk mógł usłyszeć tylko Kaito. Skulił się i upadł na kolana. Lśniąca Dama pociągnęła jeszcze. Tym razem upadł całkiem na podłogę i zwijał się z bólu.
- Przestań!! – krzyknęła Meiko. – Proszę… To nie jego wina…
Lśniąca zatrzymała rękę przed pociągnięciem struny jeszcze raz. Jej gitara zdematerializowała się, czyli zniknęła.
- Tak? Po prostu to powiedz. Co czujesz…
Meiko odwróciła się do Kaito i ukucnęła przy nim.
- Ja… przepraszam… Ty musiałeś mieć ciężko przeze mnie. Tyle dla mnie zrobiłeś… A ja niczym ci się nie odwdzięczyłam… Ale… wreszcie sobie to uświadomiłam… ja… kocham cię.
Lśniąca Dama otarła udawaną łzę z uśmiechem.
- To było takie piękne. Ale… spójrz. – wskazała na twarz Kaito. – On zasnął.
- Jednak… dziękuję. Teraz wiem co mam zrobić.
- A ja będę czekać, aż mu to wyjawisz. Oni będą milczeć jak zaklęci, prawda? – zapytała z naciskiem na ostatnie słowo.
- Jasne.
- Minna! Arigatou (Wszyscy! Dziękuję) – powiedziała Meiko.
- Ale chcę dostać twoją rękawicę. Zabiorę sobie z niej Meito i ci ją oddam. Sądzę jednak, że nie będzie już działać jak kiedyś.
- To nic.
- Wiesz co robisz. Jesteś jedyną najmądrzejszą osobą w tym gronie. Nie licząc mnie.
- Właśnie. Kiedy odzyskamy Neru? – zapytała Rin.
- A gdzie Len?
Nagle Lśniąca Dama poczuła coś zimnego przy swojej szyi.
- Rozumiem. Lin cię wypuściła. Albo On cię wypuścił.
- Len! Co ty tu robisz? Jak… - zaczęła Rin.
- Oddaj Neru! – zawołał Len.
- Więc i ty ją kochasz, ale… nie możesz tego zrobić. Nie skrzywdzisz jej przecież.
- O czym ty mówisz.
- Mówię, że to ja jestem częścią Neru. Jestem drugą częścią jej mocy. Jeżeli weźmiesz ten nożyk ode mnie to ci powiem więcej.
Len zawahał się, ale odszedł na kilka kroków od Lśniącej Damy.
- Neru jest moim potomkiem. Ma moją moc, ale ta moc przez wszystkie te pokolenia reformowała się, aż osiągnęła poziom 5, uznając mój za pierwszy poziom. Każdy taki poziom ktoś w niej zapieczętował. Poziomy te różnią się od siebie wielkością, siłą jak i energią mocy jaką zawierają. Neru osiągnęła do tej pory tylko te 2 poziomy. Pierwszym poziomem jest poziom Lily. Drugi poziom to poziom Lśniącej Damy. Nie znam reszty i nikt jej nie zna. Jednak już mój poziom może kontrolować jej ciało, więc co  będzie mógł trzeci poziom? Prawdopodobnie kiedy Neru osiągnie poziom 5 jej ciało może zostać rozerwane. W sumie nikt jeszcze nie osiągnął pełni swojej mocy. Nikt oprócz mnie i Wiedźmy Hatsune. Ale my miałyśmy specjalne zdolności i wytrzymałe ciało. Jedno jest pewno Neru do tego podświadomie dąży za wszelką cenę. Ktoś jej w tym pomaga, mimo że wcześniej zapieczętował w niej te moce. Niestety mój czas jest określony i muszę znikać. Teraz zwrócę ci Neru. Postarajcie się, żeby nie osiągnęła kolejnego poziomy. Przynajmniej nie dzisiaj. Już i tak jej ciało jest zbytnio zmęczone moją przemianą. Więc, papa. – Lśniąca Dama pomachała ręką i rzeczywiście zniknęła zostawiając omdlałą Neru.
Dziewczyna zachwiała się, poczym wpadła w ramiona Len’a, który złapał ją. Rin pomogła mu położyć ją na jednej z kanap. To samo zrobiła Meiko i Kaiko z Kaito.
- Miejmy nadzieję, że to wszystko na dzisiaj. Ale… jak ty się tu znalazłeś? Nie mów, że znów jesteś człowiekiem.
- To dopiero początek dnia, a już tak dużo się stało. Jednak wygląda na to, że już nie będę musiał wracać do twojego lustra.
- W takim razie może zacząć spać w swoim pokoju! Hurra! Będę mieć wreszcie więcej prywatności.
- Aż tak ci to przeszkadzało?
- Nie, ale i tak będzie fajnie. Masz pokój tuż obok, a… - Rin chciała dokończyć to zdanie, ale przerwała jej Neru mamrocząc coś przez sen.
- H…Haga…
- To słodkie. Mówi przez sen. – powiedziała Kaiko.
- Hagane – dokończyła swoje słowo przez sen otwierając oczy.
- Ciekawe co to znaczy. – chciała powiedzieć Rin, nie zauważając otwartych oczu Neru, ale w tym samym momencie zorientowała się, że wzlatuje w powietrze. Rozejrzała się dokoła i widziała, że wszyscy oprócz Neru i Kaiko wznieśli się do góry, a Kaito obudził się. Po chwili Rin dostała nowe moce, tak samo jak inni w górze.
Rin i Len

Kaito

Meiko

Następnie wszyscy upadli na kolana, dosłownie, przed Neru i Kaiko, która stała za nią.
Neru również zmieniła swój wygląd, wcale nie wyglądała jak Neru.

Kiedy spojrzeli na nią dziwnie poczuli się mali i nic nie warci.
- Wstańcie… - rozkazała, ale sama upadła na kolana.
- Neru!
- Nic mi nie jest… to po prostu wykończenie przemianami. – odpowiedziała.
Podniosła się i odwróciła do Kaiko. Jej niebieskie oko coś przecięło.
- Yh… - Kaiko otworzyła szerzej oczy. Poczym zwężyła je. – I tak jest już za późno. Mam wystarczającą ilość twojej mocy do wykonania przemiany.
Kaiko zaśmiała się głośno i rozbłysła błękitnym światłem.

- Przemieniłaś się, ale to za mało, żeby mnie pokonać. Zapomniałaś o energii potrzebnej na walkę. – Neru powiedziała to i strzeliła ze swojego oka niebieską strzałą. Świetlna strzała trafiła prosto w Kaiko, która upadła.
- Kai…ko… - wyszeptał Kaito.
- Nic jej nie będzie. Ona tylko chciała zdobyć trochę mocy, żeby móc nam pomagać.
- Po co jej. Przecież ona ma swoją…
- Właśnie ona nie ma. Posiada zdolność zabierania mocy innym, może jej używać, ale nadal będzie najsłabsza. Kaito, masz zbyt dużo mocy, dlatego ona nic nie posiada oprócz tej umiejętności. Nie zdaje sobie sprawy, że ta umiejętność jest bardzo ważna, prawie najważniejsza. Gdybyś miał możliwość robienia tego co ona, to byłbyś potężniejszy od samej Lśniącej Damy.
- Ale nie od ciebie, prawda?
- Tak. Nazywam się Black Rock Shooter i jestem 3 częścią mocy Neru. Do tego kiedy ja się zmieniam, to wszyscy wokół zyskują moce Typu-H.
- To dlatego mam na sobie te ciuchy. – powiedziała Rin  z lekkim obrzydzeniem.
- Mi tam się podobają. – odpowiedziała Meiko przeglądając się w pobliskim lustrze i pozując.
- Co mają wspólnego Lily, Lśniąca Dama i ty z Neru? – zapytał Len.
- Dobre pytanie, ale sądzę, że na to pytanie odpowiedź zna tylko część piąta. Wiem jednak, że Lily to podstawowy poziom Neru i… jest po prostu nią. Lśniąca Dama jest jej babcią. A ja jestem jej siostrą. Jednak dlaczego jesteśmy wszystkie w Neru tego nie wiem. Neru może panować nad Lily. Lśniąca Dama kieruje się swoją mocą, ja kieruję się zrozumieniem. I rozumiem doskonale, że Neru nie powinna się zbytnio zamieniać we mnie. Dlatego to jest zadanie dla was. Nie pozwólcie jej przemieniać się w ogóle… Jeżeli będzie w zagrożeniu, to wy musicie ją chronić. Wolę nie myśleć co się stanie, kiedy uzyska 5 część ze swojej mocy. Moje prawdziwe imię to Hagane. – w tym momencie Black Rock Shooter zaczęła błyskać i powoli zmieniać się. – Nie pozwólcie wymówić jej tego słowa. Nigdy więcej… To klucz do mojej przemiany. – powiedziała to już znikając.
Neru prawie upadła na podłogę, ale Kaito złapał ją.
- Black Rock Shooter… dziękuję. – szepnął w stronę śpiącej Neru, ale chodziło mu o jej siostrę. Na twarzy Neru pojawił się lekki uśmiech. Kaito położył ją na sofie. Po czym wszyscy wrócili do swojego poprzedniego wyglądu. W tym samym czasie Kaiko również wróciła do swojego poprzedniego stanu, ale nadal spała na podłodze. Kaito podszedł do niej i usiadł obok.

Neru otworzyła swoją szafę w klasie A. Zobaczyła tam ładną kopertę.
- Hm… ciekawe od kogo. – pomyślała, wyobrażając sobie Len’a.
Wyjęła kopertę i otworzyła ją. Owionął ją słodki zapach perfum, które jakoś dobrze znała. Wyjęła list i zaczęła go czytać.
Przeczytała go skrótowo i o to co jej wyszło:
Zapraszam cię Akitę Neru na pierwszą randkę pod szkołą.
Len Kagamine.
- Chwila, coś mi się tu nie zgadza. – pomyślała Neru i przeczytała jeszcze raz dokładniej.
Zapraszamy Akitę Neru na pierwsze spotkanie samorządu szkoły.
Luka Megurine
Sala klasy A. Wybrano cię na przewodniczącego pod usilnymi prośbami pana Higurashiego.
- C-co!? – krzyknęła i ruszyła szybkim krokiem do pana Higurashi. Stanęła przed jego biurkiem, cała płonąc ze złości.
- Panie Higurashi… czy może pan to jakoś wytłumaczyć? – powiedziała jak najuprzejmiej, ale jej to nie wyszło przez drżenie głosu.
Pan Higurashi wziął list i szybko go przeczytał.
- Więc jednak ciebie wybrali.
- Jak to jednak?
- O patrz! Spotkanie jest za 3 minuty, jesteś przewodniczącą więc nie możesz się spóźnić. – powiedział szybko pan Higurashi wskazując na zegar.
- Tu nie ma godziny, ani daty.
- Ale Luka mi powiedziała, żebym tobie powiedział. A teraz już, czmychaj stąd.
- Później się policzymy. – powiedziała odchodząc.
- Nie sądzę, nie przeżyjesz tego spotkania. – powiedział mrocznie pan Higurashi, po czym zaśmiał się równie mrocznie.
Neru szybko pobiegła do swojej Sali, gdzie miało się odbyć spotkanie. Otworzyła drzwi i weszła do Sali. Zdziwiła się. Ale nie tym, że w klasie było ciemno i mrocznie, a nawet przerażająco, tylko tym, że wszyscy siedzieli już na swoich miejscach.
- Oh, Neru, dotarłaś tu. – powiedziała życzliwie Luka. – Proszę usiądź na tym fotelu. – wskazała na wysoki fotel, za którym stała.
Neru ruszyła tam poprawiając torbę. Luka pstryknęła palcami i ktoś wziął torbę Neru i położył ją obok niej.
- Sama mogłam to zrobić. – powiedziała lekko zażenowana. – I kiedy kończymy?
- Pierwsze spotkanie potrzebuje tyle czasu, że jesteśmy zwolnieni z lekcji.
- Przynajmniej nie spędzę tego czasu z tym Cykadą. Chociaż nie wiem co gorsze - towarzystwo Luki czy Higurashiego. –myślała Neru.
- Więc, rozpoczynamy pierwsze spotkanie… - Luka wygłaszała swoją wypowiedź zamiast Neru. Twierdziła, że Neru musi zachować jeszcze swój głos na resztę spotkania. I nie myliła się. Neru musiała odpowiadać na tysiące pytanie przewodniczących klas. Potem musiała podpisywać miliony papierów i dokumentów. Kiedy już był koniec lekcji większość opuściła klasę. Niestety Neru musiała zostać i napisać około stu przepisów, próśb i innych rzeczy, których już miała dość. Kiedyś się ściemniało Luka uznała, że to koniec spotkania.
- Uf… - westchnęła Neru i ziewnęła. To zdecydowanie był męczący dzień.
Wstała ze swojego fotela i wzięła torbę. Wyszła z Sali i ze szkoły. Ruszyła przez ciemności i przez parking. Chociaż wiedziała, że nie zastanie tam swojej limuzyny, to chciała się tamtędy przejść i tak było krócej.
- O! Neru! – ktoś zawołał.
Neru odwróciła się.
- Len… Co ty tu jeszcze robisz?
- Słyszałem, że zapisałaś się do samorządu.
- Niee, to ten facet mnie wrobił.
- Wiedziałem… Jak chcesz możesz się wypisać.
- Nie dam mu tej szansy, więc zostanę w tym samorządzie.
- Słyszałem, że tam jest naprawdę ciężko i dają wycisk.
- Nic mi nie będzie.
- Ale, pamiętaj, że cię ostrzegałem. Chcesz jechać ze mną? – zapytał po chwili.
- Nie, dzięki. Trochę ruchu na świeżym powietrzu mi nie zaszkodzi. – Neru się do niego uśmiechnęła, a potem pożegnała i ruszyła w stronę swojego domu.
Wpadła do swojego pokoju i padła na łóżko. Zasnęła w ubraniu.
W śnie spotkała znowu Nero. Coraz częściej się pojawiał w jej snach od przemiany z Lśniącą Damą.
Nagle zadzwoniła jej komórka. Wyciągnęła rękę na ślepo i odebrała telefon.
- Halo? – spytała zaspana. – Luka… Co się stało?
- Słuchaj, musisz mi powiedzieć kiedy będzie kolejne spotkanie samorządu. No i co z…
- Luka… Czy ty w ogóle kiedyś śpisz?
- Nie.
- Aha. To cześć. – Neru rozłączyła się i odłożyła komórkę. Niestety ta znowu zaczęła dzwonić.
- Halo?
- To znowu ja. Więc co z…
Neru natychmiast się rozłączyła. Nawet nie otworzyła jeszcze oczu.
Komórka zadzwoniła jeszcze raz.
- Słuchaj, Luka, daj mi spokój.
- Neru? To ja Len.
- Oh! Len! Sory, wcześniej Luka do mnie dzwoniła…
- Nie daje ci spokoju przez samorząd?
- No, trochę.
Neru odniechcenia otworzyła oczy. Stwierdziła, że za zasłonami łóżka jest zbyt jasno. Odsłoniła je jedną ręką, drugą nadal trzymając komórkę. O mało co, a wydałaby z siebie zduszony okrzyk. Natychmiast wstała z łóżka.
- To kiedy będziesz w szkole? – zapytał Len.
- Nie mogłeś zadzwonić wcześniej?! Muszę się pospieszyć. Pa! – Neru szybko rozłączyła się i ubrała.
Błyskawicznie uczesała się i wyszła z domu, biorąc po drodze swoją torbę i kanapkę, którą podała jej jedna ze służących.
- Później się policzymy. – pomyślała mijając je.
Wsiadła do limuzyny, która po chwili ruszyła. W ciągu pięciu minut Neru była już w szkole. Naszczęście dzwonek był dopiero za następne pięć minut.
Ruszyła szybkim krokiem do klasy A. Po drodze spotkała Lukę.
- Neru! Jak dobrze, że cię widzę.
- Hej. ^^’ Wiesz, trochę spieszę się na lekcję.
- No co ty. To ty nic nie wiesz?
- O czym?
- Dzisiaj samorząd jedzie na wycieczkę zintegrować się . Zdziwiłam się widząc cię tak wcześnie, ale pomyślałam, że ty tak zawsze jesteś.
Neru przypomniała sobie rozmowę Luki i jej w nocy. Rzeczywiście wspominała o tej wycieczce.
- Neru? Dobrze spałaś? Wyglądasz trochę jak trup.
- Ja… idę się spakować… - Neru próbowała opanować swoją wściekłość i wyszła ze szkoły.
Kiedy wróciła spowortem, autokar stał już przed bramą szkolną. Chciała podejść do pierwszego z brzegu, ale w tym momencie Luka ją zatrzymała.
- Idziesz w nie w tą stronę. Nasz autokar jest bardziej luksusowy od klasy A. A stoi za tobą.
Neru odwróciła się i prawie odskoczyła, bo nie zauważyła wcześniej kiedy przyjechał autokar, a stał metr od niej.
- No, już. Wsiadaj i daj jemu bagaż, on już go schowa. – powiedziała Luka, wskazując na chłopaka, który wkładał już część bagaży. Neru przypomniał się ten sam chłopak, który wziął jej torbę na pierwszym spotkaniu samorządu.
Dziewczyna podała mu swoje dwie torby i wsiadła do autokaru za Luką. Usiadła obok niej.
- Po co tak dużo autokarów, skoro to tylko samorząd jedzie?
- No… jeszcze cała klasa A tam jedzie. Tak właściwie to jedziemy tam, żeby wypróbować uczniów.
- Hę?
- Będzie tam nasza szkoła i jeszcze jedna. Chyba z Brookstone. Podobno jest bardzo dobra, a jeżeli tamci uczniowie wygrają, to nasza szkoła spadnie w rankingu. I wtedy…
- I wtedy większość uczniów odejdzie, a potem szkoła zbankrutuje, tak?
- Dokładnie, ale to samo ma tamta szkoła. Jednak jest też możliwość, jeżeli ktoś spodoba się z tej gorszej szkoły, która przega, drugiej szkole to może się do tej lepszej przenieść.
-  Tak jest co roku? I nasza szkoła zawsze wygrywa, tak?
- Tak. Jeżeli teraz przegramy… to…
- Tak, wiem, wiem… Ale wiesz, większość z klasy A wydaje się nie wiedzieć o wycieczce.
- Tak, bo tylko samorząd o tym wie. Oni jadą tam też jakby na przetrwanie z tamtą szkołą. To będzie ciężki tydzień dla nich.
- A dla nas?
- My mamy specjalne miejsca, nic nam się nie stanie. Dopóki nie weźmiemy udziału w konkursie. Ale nie mamy przymusu…
- Świetnie. Więc ja również wezmę w tym udział.
- Wiedziałam… ale kiedy przegrasz to tak jakby cała nasza szkoła przegrała, bo…
- Wiem. Bo jestem przewodniczącą szkoły.
Po chwili autokar wyruszył w daleką drogę.
Neru żałowała teraz, że nie ma tu przy niej Lena, ani Rin, Meiko, Kaito, Kaiko, Teto… ani nikogo z Vocaloid.
- O, Neru. Nie wiedziałam, że też tu jesteś. – powiedział ktoś za fotelem Neru. Dziewczyna odwróciła się i…
- Rin! Len! Co wy tu robicie? Przecież to jest autokar dla samorządu.
- To samo chciałam powiedzieć. W tamtym autokarze nie było już miejsc, więc musieliśmy tu przyjść, tak samo jak i inni. Dla ciebie też nie starczyło miejsca?
- Nie, ja… należę do samorządu.
- Serio? Len, wiedziałeś? – zobaczyła, że ten kiwnął głową. – I nic mi nie powiedziałeś!
- To nie było do końca pewne, że na pewno zostanę w samorządzie.
- Jakie zajmujesz stanowisko? – Rin cały czas się uśmiechała.
- Przewodnicząca szkoły…
Uśmiech z twarzy Rin zniknął w tempie błyskawicznym. Nie wiedzieć dlaczego, ale wstała ze swojego fotela i usiadła  na drugim końcu autokaru obok Meiko.
- Czy ja powiedziałam coś nie tak? – zapytała Neru Lena.
- Rin ma lekki uraz do przewodniczących szkoły. W poprzedniej szkole jeden przegrał bardzo ważny konkurs, upierając się że na pewno wygra i przez niego cała szkoła przegrała. Podobno w tej szkole poprzedni przewodniczący ledwo co wygrał. Mało mu brakowało, a by przegrał.
- Aha…
- Może to był jednak zły pomysł, żeby brać udział w tym konkursie… - pomyślała.
- Znamy chociaż trochę przeciwników? – Neru zapytała Lukę.
- Niestety nie, ale każdy się bardzo wyróżnia.
- Co to znaczy?
- O! Patrzcie, dojechaliśmy! I chyba jesteśmy pierwsi.
Neru wyjrzała za okno autokaru. Rzeczywiście, stali przed ogromną Willą. Neru wysiadła z autokaru.
Zobaczyła przed sobą duży staw z fontanną nieopodal. Do budynku prowadziły białe, marmurowe schody. Daszek nad drzwiami podtrzymywały również białe i marmurowe kolumny.
- Podziwiać będziemy później. Chodźmy do naszych pokoi. – powiedziała Luka otwierając drzwi ogromnej Willi. Weszła, a za nią weszła Neru. Po chwili większość uczniów z klasy A i z samorządu dotarła już do środka. Neru zatrzymała się gwałtownie. Nie mogła uwierzyć własnym oczom.

- To jest ta druga szkoła?
- Tak… - Luka powiedziała to dość cicho jak na nią.
- Są beznadziejni.
- No co ty. Większość uważa to za hit.
- TO? Zobaczysz sędziom się to nie spodoba.
- Ta szkoła nas w ten sposób wita.
- Ja im dam takie powitanie…
- Powinniśmy odpowiedzieć na to.
- Zaśpiewać mamy?
- Tak. W dwuosobowym składzie. Bo oni tak zaczęli. Musi to być coś lepszego od tego. Dali nam bardzo trudny poziom jak na początek. Jeżeli tu przegramy, to dalej możemy  już nie iść…
- Dobra, wystawiamy Amu i Nadeshiko.
- Jesteś pewna?
- Jak najbardziej.
- Amu! Nadeshiko! Przewodnicząca chce, żebyście zaśpiewały!
Po chwili doszły do nich dwie dziewczyny.
- Czy to na pewno dobry wybór, żebyśmy…
- To wola przewodniczącej… zobaczmy jak ona wybrała… Czy wygramy czy nie. – powiedziała do nich szeptem, po za słuchem Neru.
- Dobra…

Neru stała dość dumnie obok stołu dla sędziów. Zerknęła na ich zapiski. I po chwili wyciągnęła kciuk w górę do dziewczyn z jej klasy.
- Udało się nam!
- W tym roku chyba możemy być pewni zwycięzstwa.
- Tak…!
- Chwileczkę! – ktoś zawołał stając na podeście. Była to dziewczyna w różowych, rozpuszczonych włosach i o czerwonych oczach. – Jeszcze jedna runda… Runda rozstrzygająca. Pomiędzy przewodniczącymi.
- Tonarine… - szepnęła Neru.
- Ah, Neru.
Neru była zaskoczona jej wyglądem. Bardzo się zmieniła, na lepsze oczywiście.
- To ty! – Rin krzyknęła w stronę Tonarine. – Ty zawsze pogrążałaś moje szkoły. Chcesz i tą pokonać?
- Ty jesteś… Rin, prawda? To fakt, chcę pokazać, że moja szkoła zawsze jest najlepsza.
- Jednak teraz będzie problem… - powiedziała Neru patrząc w podłogę.
- Nie martw się, na pewno dostaniesz się do mojej szkoły.
- A skąd wiesz, że chcę do niej należeć? – nadal miała spuszczony wzrok i mówiła bardzo cicho.
- To oczywiste, zawsze chciałaś być tą najlepszą.
- Heh. Więc będę z tobą walczyć. – Podniosła głowę i głośność głosu. – Ja się zmieniłam, tak samo jak ty. I mam zamiar chronić to co jest…
- Jest Tobie potrzebne?
- Nie. Jest ważne i czymś więcej dla każdego tu z nas. – na twarzy Neru pojawił się chytry uśmiech. Wskazała ręką na wszystkich otaczających ją.
- Ah, więc dołączyłaś do Vocaloid. Wiesz, że przyjaciółki nie powinny tak ze sobą rozmawiać.
- Dlatego… my… nie jesteśmy już przyjaciółkami. – powiedziała Neru, kiedy na jej twarzy zniknął uśmiech i wszelka jego była obecność.
Tonarine właśnie przeżyła szok, przez dobrą minute nie odezwała się. Właściwie to żadna ze stron się nie odezwała.
- Tonarine, pasujesz jak ulał do tamtej szkoły. Cieszę się, że będziemy uczciwie walczyć. Niech lepsza zwycięży. – pierwsza przemówiła Neru.
- Ta… To właśnie w tobie lubię. Jesteś taka naiwna. – na twarzy Rin pojawił się uśmieszek. – Myślisz, że ona będzie walczyć uczciwie? To grubo się mylisz. To już nie jest ta sama osoba, co kiedyś.
Neru zauważyła, że Rin od wyjazdu spod szkoły dziwnie się zachowywała.
- Tonarine, myślę że dzisiaj ja wygrałam. Czyż nie? – Neru spojrzała w stronę stołu juri.
- Eh… - Tonarine wyglądała, jakby miała zaraz zacząć wraczeć jak rozwścieczony pies.
- Luka! Zaprowadź nas do pokoi.
- Hai! (Tak jest) – Luka wykonała ruch, jakby salutowała.
- Spocznij, poruczniku. – Neru zaśmiała się i poszła za Luką po wysokich schodach. Nie ominęły je kilka pułapek zastawionych przez szkołę Brookstone. Kilka wiader nad drzwiami, masło na krzesłach, pasta na drzwiach i klamkach, gąbki w lekko uchylonych drzwiach. Jednak wszystkie omijały, były zbyt widoczne jak dla nich. I właśnie w ten sposób spędziły cały wieczór.
Następnego dnia Neru obudził dziwny dźwięk. Wstała z łóżka i po cichu wyszła z pokoju w koszuli nocnej nie budząc Luki. Zobaczyła jak dziewczyny z drugiej szkoły szykują kolejne wiadro z wodą nad drzwiami jednego z pokoi. Zauważyła jednak, że jedna z dziewczyn również ją spostrzegła i powiedziała to do swojej koleżanki. Neru uśmiechnęła się jakby do siebie. Obróciła się i przeszła o krok w prawo w momencie kiedy jedno z wiader spadało na nią i obiło się z łoskotem o podłogę.
- Popęłniłyście jeden błąd i byłyście nieuważne. – Neru pstryknęła palcami i po chwili wiadra z wodą spadły na dziewczyny z innej szkoły. Każda z nich krzyknęła i zbiegli się nauczyciele, ale w tym momencie Neru już nie było. Wróciła do swojego pokoju i udała, że dalej śpi. W efekcie uczennice ze szkoły Brookstone dostały naganę za wchodzenie do dormitorium innej szkoły, co było zabronione ze względów bezpieczeństwa obu szkół.
Nagle Luka, która najwyraźniej również udawała, że śpi zaczęła się śmiać.
- To było świetne jak je załatwiłaś. Ale wiesz, że tamta szkoła ci tego nie daruje?
- Ha! Wiem, ale same się o to prosiły.
Nagle ktoś zapukał do drzwi pokoju.
- Proszę. – odpowiedziała Luka.
Weszła jakaś mała dziewczynka i podała zwinięty rulon Neru. Wychodząc pokazała jej język. Neru chciała do niej podejść, ale zawróciła ją Luka wskazując na ten rulon.
- Chyba… to nie jest to o czym myślę. Ale zobacz…
Neru rozerwała wstążkę oplatającą skrawek papieru i rozwinęła go. Zaczęła czytać dokładnie list. Nie mogła uwierzyć własnym oczom.
- Dborze to zaplanowała, ta Tonarine.
- Co tam jest napisane?
- Chcą mnie wyrzucić ze szkoły.
- CO!?
- Ale wcześniej mam się zgłosić do dyrektorki.
Neru szybko wstała i ubrała się. Ruszyła zawiłym korytarzem w stronę pokoju dyrektorki. Zapukała i weszła. Nie zdziwiły ją piękne zdobienia, takie jakie były na ścianach w szkole w gabinecie dyrektora.
- Neru, powiedz w prost czy to prawda, że podłożyłaś wczoraj wybuchającą bombę do dormitorium przewodniczącej szkoły Brookstone.
Neru zrobiła bardzo zdziwioną minę, po czym powiedziała:
- Ah… oczywiście, że tak… - z lekkim uśmieszkiem.
- Heh, wiesz, że teraz grozi ci wyrzucenie ze szkoły. – odpowiedziała dyrektorka z równie wesołą miną.
- Naturalnie. Zrobi pani to co powinna.
- Cieszę się, że się ze mną zgadzasz. Dlatego idź się spakować. Jeszcze dzisiaj przyjedzie po ciebie autokar.
- Tak jest…
Neru wyszła z pokoju, zamykając drzwi z cichym stuknięciem. Bardzo lekko przyjęła wyrzucenie ze szkoły. Tak naprawdę, to nie wiadomo czy w ogóle zdawała sobie sprawę z tego co zaszło w pokoju dyrektorki. Doszła do pokoju jej i Luki. Ledwo otworzyła drzwi i usłyszała:
- I co? Neru?
- Mam się spakować.
- W-wyrzuciła cię?
- Tak. – powiedziała to twardo, bez żadnych szczególnych emocji.
- Jej, przykro mi… To wszystko przez…
- Słuchaj, Luka. – przerwała jej Neru. – Pamiętaj, jeżeli Tonarine wyzwie przewodniczącą na pojedynek to nie możesz do tego dopuścić. Aktualnie ty jesteś teraz przewodniczącą i masz władzę nad uczniami. Może mnie przyjąć spowrotem, jeżeli znajdziesz odpowiednią ilość podpisów to ja wrócę. W każdym razie kiedyś wrócę i przywrócę tej szkole najlepszą opinię.
Po jakimś czasie autokar przyjechał i Neru wyszła z budynku. Wsiadła do autokaru jeszcze obracając się w stronę Luki, z innymi nie chciała się żegnać.
- W każdym razie kiedyś wrócę i przywrócę tej szkole najlepszą opinię. – te słowa tkwiły i wyryły się w głowie Luki. Przez następne kilka dni, tygodni, miesięcy, może nawet lat miała jej już więcej nie zobaczyć…

Neru spojrzała na nauczyciela, który właśnie niósł nieprzytomnego Mikuo. Jego rana została już wyczyszczona dzięki Neru, a Rin szła za nimi z obolałym ramieniem. Wcześniej mocno uderzyła o umywalkę, tak że ta po chwili pękła i wytrysła z niej (umywalki jbc ) woda.
- Skąd pan się tam wziął?
- Po prostu przechadzałem się i tyle.
- Nie wierzę.
- Widziałaś gorszą scenę i w to nie chcesz uwierzyć?
- Gorszą?
- Tak, odkryłaś, że Rin to wampir.
- Więc… pan o tym wiedział?
- Jasne, że tak. Jest nawet jednym z najpotężniejszych wampirów, nie da się jej szlachetnej mocy przeoczyć.
- Rozumiem… Pan również jest wampirem. Poczuł pan krew, prawda?
- Tak…
Doszli już do pokoju pielęgniarskiego.
- Nie wydałaś się być zaskoczona faktem, że Rin jest wampirem. Musiałaś wiedzieć o tym wcześniej. – powiedział kładąc Mikuo na jednym z łóżek pielęgniarskich.
- Racja, wiedziałam o tym wcześniej.
- Powinnaś już wracać do swojego pokoju. Jutro wstajemy bardzo wcześnie.
Neru zaśmiała się.
- Wampiry nie muszą chodzić spać, prawda? Ale nie zaszkodzi im jak się prześpią?
- Hm… to prawda.
- Więc pan też powinien pójść spać…
- Ale nie muszę! Idź już. Chyba nie chcesz, żebym cię ugryzł.
Neru podeszła do drzwi. Przed wyjściem z pokoju odwróciła się z uśmiechem do pana Higurashiego.
- Rin nie jest szlachetnym wampirem. To ja nim jestem. Nie mógł by mnie pan ugryźć… i ja również nie muszę iść spać.
Zamknęła drzwi do pokoju, zostawiając oszołomionego nauczyciela. Jednak kiedy zorientował się co chce zrobić Neru, jej już nie było w pobliżu. Nagle usłyszał, że ktoś się krztusi. Spojrzał na Rin. Dziewczyna trzymała się za gardło i zrobiła zdziowioną zmieszaną z przestraszoną minę. Czuła silny zapach wampirzej krwi. Ten sam zapach dotarł do pana Higurashiego. Słodka woń krwi zaczęła podrażniać jego gardło, co wywołało u niego kaszel. W tym samym momencie drzwi do pokoju gwałtownie się otworzyły. Stał w nich Len z Kaito. Spojrzeli zdziwieni na nauczyciela, potem Rin i Mikuo.
- Rin! – Len podszedł do swojej siostry i złapał ją za ramiona.
- Co się dzieje? – zapytał Kaito. – Ten mnie budzi w środku nocy, tu Mikuo jest nieprzytomny. Higurashi i Rin krztuszą się, a cała szkoła jest w czerwonych śladach.
Len podszedł do szafki i wyciągnął stamtąd szklankę i wodę. Nalał wodę i podał ją nauczycielowi. Pan Higurashi natychmiast wypił wodę i przemówił, przerywając kaszlem.
- Te ślady… to ślady krwi Neru. Jej wampirza strona przejęła nad nią kontrolę. Jeżeli ktoś jej nie powstrzyma to po pierwsze zlecą się tu inne wampiry i wszyscy będą w niebezpieczeństwie i… po drugie Neru się wykrwawi… nie będzie mieć już wampirzej krwi… - Pan Higurashi rozkaszlał się na nowo. Len i Kaito stali chwilę zaszokowani, po czym wybiegli z pokoju. Kierowali się świeżymi śladami krwi na ścianach i podłodze. W miarę jak się zbliżali do Neru ściany były coraz bardziej w krwi i były częściowo zniszczone uderzeniami. Dobiegli do sali gdzie odbył się pojedynek.
- Mi te kudasai! (spójrz!) – Kaito wskazał na jedyne najwyższe miejsce, które było na środku pomieszczenia. Na szklanej platformie stała do nich tyłem Neru. Światło księżyca padało tuż obok niej i było widać, że nawet bluzkę z tyłu miała we krwi. Po chwili odwróciła się do nich powoli. Bardzo powoli. Chłopcy w pierwszej kolejności ujrzeli kapiącą ciurkiem krew, potem coś ostrego, cienkiego i metalicznego w ręku Neru.
- To pilnik! – spostrzegł Kaito.
- Hontoni… (Naprawdę…) dziewczyny są straszne. – powiedział Len kręcąc głową.
- Chyba masz rację… - powiedział Kaito, wskazując na jakąś ciemną, zmasakrowaną masę. – Nie chcę wiedzieć jak jej się ktoś narzucił, że tak skończył.
Czerwone oczy Neru spostrzegły w ciemnościach stojących Len’a i Kaito. Chłopcy nie zdążyli mrugnąć, a wampir stał tuż przed nimi. Zatrzymała się bardziej naprzeciwko Len’a. Przechyliła lekko głowę. W tym momencie Kaito głośno przełknął ślinę ze strach, jednak Neru nie zwróciła na niego uwagi.
- … Pamiętasz mnie? – zapytał cicho Len.
Neru uśmiechnęła się. Przejechała swoim palcem po jego policzku, po czym złapała go delikatnie za podbródek, cały czas z uśmiechem. Zostawiła czerwony ślad krwi na jego policzku. Len nie zauważył, ale Neru zbliżała swoją głowę w stronę jego szyi. Nagle Kaito złapał ją za rękę, którą trzymała Len'a.
- Nie zrobisz tego.
Neru odwróciła głowę w jego stronę. Puściła Len'a i… po chwili stała znowu na szklanej platformie.
Zaczęła się śmiać.
(trzeci śmiech z filmu)

- Nie potrzebuję jego krwi. Dostałam już odpowiednią ilość. – powiedziała, podchodząc w miejsce padania promieni księżyca.
Wtem szklane okno, przez które wpadało światło księżycowe roztrzaskało się. Odłamki szkła nie opadły na podłogę, tylko wróciły do postaci okna.
- Co to było? – zapytał Kaito.
- Na pewno coś gorszego.
Neru wyglądała na bardzo czujną. Nagle uderzyła w coś niewidzialnego dla ludzkiego oka z prędkością wampira, wyciągając prawą rękę w bok. To coś upadło obok Neru, która nie przestawała być czujna.
- Co tu się dzieje? – zapytał ktoś stojący za chłopcami, którzy drgnęli na dźwięk czyjegoś głosu. Oboje odwrócili się i po krótkim przyjrzeniu rozpoznali Meiko.
- Dokładniej nie wiemy. Dlaczego tu jesteś?
- Obudził mnie odgłos stłuczonego szkła. Kiedy wstałam Miku leżała nieprzytomna na podłodze, a Kaiko… jakby… rozpadła się.
- Jak to rozpadła się?
- No… po prostu rozpadła się. Zostały po niej kawałki porcelany.
- P-porcelany?
- Dlatego chciałam pójść po Neru albo Len'a lub Rin. Ale Neru nie znalazłam, za to na korytarzach była wszędzie krew. W końcu dotarłam tutaj. – Meiko opowiadała to z pełnym spokojem.
Nagle wyciągnęła swoją katanę w bok, tak samo jak zrobiła Neru, z tą samą prędkością. Obok niej upadła pewna postać. Katana jej nie przebiła.
- Uh… - Meiko pochyliła się nad tym czymś. – Ona jeszcze żyje.
- Ona?! – chłopcy wykrzyknęli razem i podeszli do Meiko.
Dziewczyna usiadła na podłodze. Spojrzała zabójczym wzrokiem na Meiko. Ta jednak nie zareagowała specjalnie. Dziewczyna skrzyżowała ramiona i udała, że ma focha.
- Kim jesteś? – zapytał Kaito.
Dziewczyna odwróciła głowę w przeciwną stronę i zignorowała go.
Len pacnął się ręką w głowę. Po chwili wyciągnął rękę do dziewczyny, która spojrzała na niego zdziwionym wzrokiem. Po czym uśmiechnęła się i wstała o własnych siłach.
- Nazywam się Soune Taya (przyp. w Japonii najpierw podaje się nazwisko potem imię), Wasza Wysokość. Jestem szlachetnym wampirem.
Teraz nawet Meiko nie powstrzymała się od zdziwienia. Tylko Len zdawał się nie spostrzec tego wyrażenia.
- Co tu robisz?
- Hai. (Tak.) Wyższe władze wampirów kazały nam tu przylecieć. Inny szlachetny wampir zbeszcześcił nasz honor, dając się ponieść emocjom.
- Kazali wam ją unicestwić?
- Hai. Nie wiedzieliśmy, że Wasza Wysokość tu będzie. W dodatku ma bardzo dobrą ochronę. – Tu Taya spojrzała na Meiko, jakby z zazdrością.
- Karz im zaprzestać.
- Ale… Wasza Wysokość!
- To rozkaz!
- Hai. – Taya zniknęła na chwilę.
- Len! Co to ma znaczyć? – zapytał Kaito, po tym jak doszedł do siebie. – Jesteś jakimś królem wampirów, czy co?
- Trafiłeś.
- …
- Heh…
- I co masz własny zamek? Podwładnych? I masz dużą władzę? A tron? Siedziałeś już na nim? A może ty też jesteś wampirem? Skoro nie, to dlaczego jesteś ich królem?
- Za dużo pytań. Mam zamek, siedziałem na tronie, mam podwładnych, nie, nie jestem wampirem.
- I dlaczego jesteś ich królem?
- Wampirami są głównie młode dziewczyny…
- Spodobałeś się im.
- Tak.
- Teraz rozumiem, dlaczego tak na mnie spojrzała… - powiedziała Meiko.
W następnej sekundzie za Meiko klęczały na jednym kolanie cztery dziewczyny w tym Taya.
- Wasza Wysokość… - powiedziały wszystkie naraz, pochylając głowy.
- Wstańcie. Kaito, Meiko przedstawiam wam:
Namine Ritsu

Yokune Ruko

Sukone Tei

Soune Taye już znacie

- Ritsu jest jedną z czterech najpotężniejszych szlachetnych wampirów.
- A ci trzy pozostali z najpotężniejszych?
- To Gakuko, Gakupo i Neru. Ruko, Tei i Taya również są bardzo silne. Władze musiały je przysłać, żeby pokonać Neru. Widziałem, Ritsu jak ci się dostało. Neru będzie chyba najsilniejszym wampirem z pośród wszystkich. Dlatego jeżeli jej teraz nie przywrócimy będzie bardzo źle.
- To była tylko chwila nieuwagi. Wydaje mi się, że Wasza Wysokość ma kontrolę nad wszystkimi wampirami, więc…
- To prawda, ale nie chcę jej tego robić. – skończył już prawie szeptem, spuszczając głowę.
Neru w tym czasie rozglądała się jeszcze przez chwilę, a potem spostrzegła wampiry otaczające Len'a. W ciągu jeden sekundy znalazła się tuż przed nimi. Uśmiechnęła się kolejny raz. Wszyscy trzymali się na baczności, a Ritsu podeszła bliżej Jego Wysokości. Jednak Neru zdziwiła wszystkich. Uklękła na jedno kolano z uśmiechem przed Len’em. Spuściła głowę.
- Proszę mi wybaczyć. Nie wiedziałam, że jesteś Jego Wysokością.
- Wasza Wysokość! Proszę jej nie wierzyć, czuję kłamstwo w tych słowach. – powiedziała Ruko.
- Wiem, że masz moce rozpoznawania kłamstwa od prawdy, ale ja zadecyduję co zrobię.
- Wasza Wysokość… - szepnęła Tei, która potrafi czytać myśli innych w wybranych przez siebie momentach.
Len uśmiechnął się do niej.
- Mówiłem, żebyś nie czytała moich myśli.
- Eh… Hai. Sumimasen. (Tak. Przepraszam.)
Len powoli podszedł do klęczącej Neru. Jej uśmiech zniknął, a oczy były nadal czujne. Len położył swoją dłoń na jej glowie. Przyjrzał się jej oczom. Nie widział w nich, ani odrobiny ufności. Wziął dłoń i odwrócił się do swoich wampirzyc. Znienacka Len odwrócił się do Neru i złapał ją za gardło.
- Oh! – to był jedyny dźwięk jaki wydała Meiko, bo potem Tei przystawiła jej do szyi mały tasak ubrudzony już krwią, nie wiadomo czyją. Neru złapała rękoma dłoń Len'a ściskającą jej szyję. Zaczynała się dusić. Zacisnęła mocniej swoje dłonie. Len po chwili rzucił nią na odległą ścianę. Myślał, że dziewczyna wpadnie z łoskotem na ścianę, jednak ona zatrzymała się dwa metry przed nim.
- To ci się nie uda. – powiedziała uśmiechając się. – Musiałbyś zerwać pieczęć z moich magicznych mocy.
- Ts… - Tei chciała zakląć, ale Neru z szybkością błyskawicy odbiła od niej tasak i uderzyła ją w brzuch i w twarz pięścią, tak że odleciała na 5 metrów, puszczając Meiko, która była zszokowana przebiegiem wydarzeń. Neru poczuła ból w dłoni, która trzymała tasak. Zobaczyła, że tasak jest naładowany elektrycznie i raził ją prądem. Nie miała zamiaru puszczać tasaka przed wrogami.
Tei, która już się pozbierała od uderzeń zaczęła się śmiać.
- Puść go, bo i tak przegrasz, więc po co masz się jeszcze męczyć przed śmiercią.
Neru spojrzała na nią bardzo poważnym i zawziętym wzrokiem. Całkowicie przejęła kontrolę nad swoim bólem. Wbiła głęboko tasak w ścianę obok. Spojrzała na swoją rękę. Była taka jak zwykle, może miała trochę poparzeń. Tei przerwała swój śmiech wraz z wbiciem tasaka w ścianę.
Len ukucną i położył dłoń na podłodze. Spojrzał po swoich podwładnych. Zrobiły to samo. Podłoga już i tak zniszczonej budowli zaczęła się trząść.
- Stańcie za mną. – Neru rozkazała Meiko i Kaito.
- Ale… Czy ty czasem nie byłaś po tej złej stronie?
- Jak chcesz być z nimi to proszę, ja nie zatrzymuję.
- Racja…
Neru znalazła się w tej samej pozycji, co Len. Skupiła się i podłoga przestała drżeć.
- Jesteś za słaby. – powiedziała z nutą ironi w głosie.
- Co ty tak właściwie zrobiłaś? – zapytała Meiko.
- Zadziałałam przeciwną mocą do ich mocy. Jednak normalnie takie moce zderzyłyby się i nastąpił by wybuch. W tym wypadku moje moce zwyciężyły, uciszając ich moce.
- Jesteś silniejsza od nich wszystkich razem wziętych? – Kaito był zupełnie zszokowany.
- Jak widzisz.
- Dlaczego tamtych zabiłaś? – Za to Meiko trzymała zimną krew.
- Nikogo nie zabiłam.
- To… co… to jest?
Neru zaczęła się szczerze śmiać. Przewróciła się na podłogę ze śmiechu.
- Pytasz o to na ścianach? – zapytał Len, wstając.
- Między innymi.
- To kechup.
- Co?! – Meiko i Kaito krzyknęli jednocześnie.
- Nie mów, że wzięłaś to wszystko na poważnie. – powiedziała Neru w przerwie od śmiechu.
- Więc… a… co się stało kiedy uderzyłam o Taye kataną?
- One są prawdziwymi szlachetnymi wampirami i nic jej się nie stało. Nie wiemy czy są silniejsze ode mnie, ale naprawdę są silne.
- A co z Kaiko i Miku?
- Cóż to nas lekko zaskoczyło, ale potem je zobaczyliśmy jak stały na balustradzie.
- I po co to wszystko było?
- Kręciliśmy taki filmik. – Neru wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Zwycięzcy mieli przez ostatnią noc nagrać film. Niestety mamy tylko jedną część. Tylko wy o tym nie wiedzieliście.
- Co z Rin i Higurashim. I Mikuo.
- Rin i Mikuo dopisali się sami do akcji filmu. Pan Higurashi rzeczywiście jest wampirem i jego węch przyspieszył akcję naszego filmu.
- Neru… Ja kiedyś cię zabiję. – powiedziała wściekła Meiko.
- Nie uda ci się. – Neru jeszcze raz szeroko się uśmiechnęła. – Być może, że druga część filmu będzie nakręcona w szkole. Wtedy znowu nie powiemy wam kiedy będziemy kręcić.
- Wtedy się już zorientujemy.
- Właściwie to… tak naprawdę… Len jest królem wampirów. A dziewczyny przyleciały mnie zabrać do swojego zamku. Ale ja się nigdzie nie wybieram. A jeżeli będą próbować mnie tam wziąć siłą to będą prawdziwe ofiary i prawdziwa krew. Ty pomyślisz, że to film i zabiją cię. Więc lepiej miej się na baczności. Druga część nie jest planowana za wcześnie, więc jakby coś się stało w niedługim czasie to wiedzcie, że to nie jest plan filmowy, a prawdziwa rzeź.
- Aż przechodzą po mnie dreszcze. Tylko, dlaczego chcą cię wziąć do swojego zamku?
- Bo powinnam uczyć się ich tradycji, historii i stylu panny na dworze.
- Więc będziesz typem buntowniczki, ale wiesz, że to się zawsze tak kończy: Dziewczyna zostaje sprowadzona do zamku, znajduje sobie tam przystojnego księcia i potem żyje z nim długo i szczęśliwie.
Neru skrzywiła się na myśl o takim słodkim zakończeniu.  – Nic z tego.
- Neru. – powiedziała Ritsu, wyciągając do niej rękę.
- Pff… zapomnij. – Neru sama wstała i odeszła na kilka kroków do tyłu. – Nigdzie nie pójdę…
Wyczuła, że za nią stoi Ruko.
- Radzę się wam odsunąć. – szepnęła do Meiko i Kaito. Meiko natychmiast pociągnęła za sobą swojego chłopaka.
- Wasza Wysokość, proszę stanąć za mną. – powiedziała Taya do Len'a.
- Nie zróbcie jej krzywdy. – powiedział.
- Oczywiście.
W momencie kiedy wszystkie 4 wampirzyce miały się rzucić na Nery, ta podskoczyła dość wysoko, złapała się jakiegoś drążka na suficie i wskoczyła za balustradę na drugim piętrze. Pobiegła dalej korytarzem. Niestety zrobiła błąd wybierając korytarz, na którym nie ma żadnych okien czy drzwi. Z jednej strony stała Ritsu, Taya. Z drugiej Ruko i Tei. W tym momencie przypomniała sobie wizję Meiko szczęśliwej księżniczki i księcia.
- Zbyt słodkie zakończenie. – pomyślała. Nagle upadła na kolana. Czuła okropny ból w klatce piersiowej. Spojrzała na Ritsu.
- Nie, nie zrobisz tego… chyba…
- Przestań się opierać, nie bolało by tak bardzo.
Neru oparła rękę o ścianę i podniosła się. Oparła się plecami o ścianę. Oddychała głęboko, ale ból nie zmniejszał się.
- Ritsu! – Neru usłyszała głos Len'a. Jednocześnie ból zniknął.
- Neru, poddaj się i pojedź do zamku. Tam może być całkiem fajnie.
- Len! – Neru wypowiedziała jego imię z oburzeniem.
- Nie możesz zaprzeczyć rozkazowi króla. – powiedziała Taya.
Neru zamknęła oczy na dłuższą chwilę i po chwili je otworzyła.
- Teraz nie jestem w ciele wampira i król nie może mi nic zrobić.
- Ty to masz farta, możesz w każdej chwili wrócić do formy człowieka. – powiedziała Tei.
- Ale nie martw się, będziemy chodzić razem z wami do szkoły. Już nas zapisałam, tak na wszelki wypadek. Będziemy czekać, aż się zmienisz. – oświadczyła Taya.
- Taya, jesteś wredna…
- To nie moja wina. – powiedziała to jednak z uśmiechem. – Wyższe władze kazały nam cię sprowadzić.
- Ehem… Taya ty jesteś naczelnym dowódcą w wyższych władzach… ^^’
- Ah… no, tak…

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Głowa szkieletu przechyliła się, a potem odpadła po uderzeniu Lily. Szkiełka zegarków popękały, a wskazówki zatrzymały się. Skrzydła po chwili rozpadły się w drobny pył, a reszta kości opadła za fotel. Kaito najwidoczniej wrócił już do siebie, pomyślała tak Meiko, kiedy zobaczyła jego minę.
- Dlaczego mam na sobie te ubrania? I co robią tu te kwiaty? Aaaaa to są kości!!
- Nic nie pamiętasz, prawda?
- Tak… Nawet nie wiem, po co tu przychodziłem i kiedy.
Po chwili do biblioteki wbiegł Len. Zatrzymał się widząc tą dwójkę, poczym spostrzegł zegarki. Podniósł jeden z nich.
- To… niemożliwe, ale…
- Ale co?
- One należą do shinigami – boga śmierci. Jeden z nich najwyraźniej chciał przekazać swoje moce i stworzyć Yami no Matsuei (potomka ciemności). Jednak ty to najlepiej rozumiesz, Meiko, prawda? W końcu twoja katana…
- Wiem o tym! Nie musisz mi tego mówić!
- Więc, powiedz nam co się dzieje w świecie bogów? Czy jeden z nich umiera? Nie słyszałem, żeby bogowie umierali.
- Meiko, co to wszystko znaczy?
- Powinniśmy zorganizować spotkanie Vocaloid i im to opowiedzieć. Wszystkim, bez wyjątku. Bogowie to nie jest coś, z czym w pojedynkę dacie sobie radę, a jestem przekonana, że jest tam wiele mądrych osób i czekają tylko na taką przygodę. – powiedziała dziewczyna z wcześniej, stojąc za nimi.
- To ty! Skąd wiedziałaś, że…
- Coś takiego się stanie? Nie odpowiem ci na to pytanie, bo sama nie znam na nie odpowiedzi. – było to czyste kłamstwo, gdyż doskonale wiedziała co się stanie, stało i dzieje. Miała jakby 7 zmysł, wliczając jeszcze 6 kobiecy zmysł.
- Heh… Wiedziałam, że cię tu spotkam…
- Eh… Ritsu…
- Znacie się? – zapytał Kaito.
- Zwołajcie Vocaloid, to wszystko wam wyjaśnimy.
Vocaloid działała błyskawicznie, już po 5 minutach wszyscy, a także nowi wiedzieli, dlaczego tu są.
- Po pierwsze. Watashi wa Mitsuki desu. (Nazywam się Mitsuki)Wiecie, że jacyś bogowie próbują dostać się na naszą ziemię i wprowadzić własne zasady. Chcą stworzyć własną armię, dlaczego itd. powie wam Meiko.
- Wiecie, że moja rodzina słynie z bycia najlepszym w używaniu katany. Moja matka została przywódcą tego klanu. Dokładnie 10 lat temu w nocy przybył pewien mężczyzna do naszego domu. Chciał natychmiast spotkać przywódcę, a że był bardzo ranny nie mogli mu odmówić.
- Niech zgadnę. Zabił twoją matkę.
- Hahaha… nie… Jeszcze nie… Zaprowadzili go do niej. On tylko wręczył jej kartkę papieru, a ona przyjęła ją, mówiąc: Weź ją pod swoją ochronę, dopóki nie dorośnie. Oczywiście, mowa była o mnie. Ten mężczyzna wychował mnie jako mój ojciec, wcześniej wymazując mi pamięć. Dopiero niecały rok temu wszystko mi opowiedział, a wtedy pamięć wróciła. Moja matka podpisała z nim kontrakt. Ja przeżyję, jeżeli ona przejmie pozycję kimi no seikatsu (boga życia). Kiedy pamięć mi wróciłam, dostałam katanę od samego boga. Tym samym mam wstęp do świata bogów, jestem tam księżniczką i będę następcą mojej matki. W każdym razie jest tam shinigami, który został przecięty kataną taką jak moja. One mają właściwość do zabijania boga, ale tylko jednego, wybranego tej katanie. Bogowie są nieśmiertelni, dlatego kiedy rządy jednego z tych bogów się znudzą my mamy obowiązek go zabić.
- Więc co my mamy zrobić? Skoro ten shinigami został już zraniony tą kataną, to co my mamy zrobić.
- Jest dokładnie tak jak powiedziałeś. Został tylko zraniony, nie zabity. Prawdziwa katana najprawdopodobniej zaginęła. Shinigami chce złamać umowę i wybrać sobie następcę. I my musimy go znaleźć.
- Ale on może być na całym świecie.
- Dokładnie, dlatego podzielimy się na grupy dwuosobowe i będziecie zwiedzać różne kraje.
- Po pierwsze co ze szkołą, a po drugie jak mamy ich znaleźć i co z kosztami podróży? – Vocaloid wydawał się nie być zachwycony tym pomysłem.
- Więc…
- Wszystko jest gotowe. Będziecie podróżować poprzez świat bogów. Szkoła zdecydowanie wyraża zgodę na podróże krajoznawcze i koncertowe. Jedzenie, nocleg i inne potrzebne sprawy będziecie mieć również ze świata bogów. A co do tego jak go znajdziecie, to szukacie młodego chłopaka w wieku Meiko z kataną. – wszystko powiedziała Mitsuki, wtrącając się w tekst Meiko.
- Kim ty jesteś, że możesz coś takiego proponować? Chodzi mi o świat bogów…
- Dobra, dobra… wszystko powiem… Albo jednak jeszcze nie teraz. – powiedziała z chytrym uśmieszkiem. Wystarczyła jej jedna chwila, by zniknąć, tak, aby nikt tego nie zauważył. Wystarczyło ich jedno krótkie mrugnięcie, ale to mrugnięcie musiało być wspólne.
- Normalnie taka osoba jak ty zniknęła by, a jeżeli nie to została by złapana przez całą resztę, by dowiedzieć się prawdy. Ty jednak nie wykazałaś nawet najmniejszej ochoty na ucieczkę. Czego jesteś tak bardzo pewna, Mitsuki? – zapytał Len.
- Podzielcie się na grupy. – rozkazała całkowicie ignorując jego pytanie. Kilka grup dwuosobowych tworzyły pary chłopiec-dziewczyna.  Natychmiast porozdzielała takie pary. Niestety została jedna taka para. Byli to Rin i Len.
- Rin pójdziesz z Meiko i Kaito. Ja muszę coś jeszcze załatwić z Lenem. Wyruszymy trochę później. Czy wszyscy już wiedzą dokąd mają lecieć? – zobaczyła tylko kiwnięcie głową. – Świetnie. A więc do zobaczenia później! – podniosła wyprostowaną rękę w górę ponad głowę, po chwili ją opuściła, jakby dawała znak do rozpoczęcia wyścigu samochodowego. – Powodzenia wszystkim! – Wszyscy zniknęli w wielkiej chmurze pyłu.
- Czego od nas chcesz? – zapytał Len.
- Nie rozpoznajesz mnie jeszcze, prawda?
- Huh?
- Musimy złożyć wizytę twojemu królestwu i pozbyć się Nero.
- Nie pójdziemy nigdzie dopóki nie powiesz, kim tak naprawdę jesteś.
- Baka! Myślisz, że to mnie zatrzyma? Mogę dostać się do twojego królestwa bez twojej zgody. Mogę wyrządzić tam wiele szkód. Mogę pozabijać wampiry nawet stąd i nie potrzebuje jakiejś wielkiej armii, żeby tego dokonać. Mogę zabić nieśmiertelnych, teleportować się gdzie ze chcę, mogę żyć albo i umrzeć, wiem jaka będzie przyszłość i jaka była przeszłość. Mogę cofnąć przeszłość, mogę zatrzymać czas, mogę manipulować przyszłością, ale jedyne czego nie mogę zrobić to zabicie mojego brata Nero!
- Więc…
- Nie! Nie jestem Neru, ani Lily, ani Lśniącą Damą, czy Black Rock Shooter. Mimo, że Neru i BRS były moimi siostrami, a Lśniąca Dama babcią. Co zaskakujące żyłam już kilka lat wcześniej od Lśniącej Damy, jednak nie mogłam jej uratować. Żadnej z nich… Nawet Nero… Nie mogę cofnąć przeszłości związanej z nimi…- Mitsuki obróciła się i akurat natrafiła na ścianę. Nie zwróciła uwagi na to, że wcześniej jej tu nie było. Po prostu najzwyczajniej w świecie uderzyła ręką w tą ścianę. Spodziewała się upadku ściany, gruzów, ale ściana nie doznała najmniejszego uszczerbku. Dopiero teraz rozejrzała się gdzie jest. Wokół niej były 4 ściany. Nic więcej, tylko te 4 ściany.
- Złoto…? – szepnęła do siebie. Przejechała palcem po płaszczyźnie złotej ściany. Nagle zadrżały i zaczęły się do niej zbliżać. Jedyna lampa, która wisiała na samym środku zaczęła bujać się.
- Jeżeli jest to złoto, to mam bardzo małe szanse, ale spróbować zawsze warto. – pomyślała bardzo spokojnie. Skoncentrowała się i wyrzuciła z dłoni kilka srebrnych kulek, które odbiły się od ściany i obiły się o drugą. Zaczęły nabierać prędkości obijając się o każdą ze ścian. Mituski zorientowała się, że srebro zaczęło wychodzić spod jej kontroli. Przybrało prędkość światła. Dziewczyna uklękła zasłaniając głowę przed kulkami. Ściany nadal się zwężały, a kule coraz bliżej niej przelatywały. Stwierdziła, że nie może jeszcze panikować. Wstając złapała jedną z tych kulek. Odrzuciła ją do tyłu z taką siłą, że bardzo mocno uderzyła o jedną ze złotych ścian.
- Całe szczęście, że zostało mi jeszcze trochę energii. Inaczej ta kula rozerwałaby moją rękę na strzępy. – pomyślała. – A tak w ogóle to co to jest? Nigdy jeszcze tego nie widziałam…
Kucnęła przed kolejną kulą, ale po chwili złapała kolejną upadając na poruszającą się ścianę.
- Auć! Tym razem bardziej bolało. Ale nie przegram… - wstała ledwo unikając kolejnego zderzenia. Skupiła się. Miała zamiar wytworzyć silną barierę, która zatrzyma i ściany i kule, jednak potrzebowała ona trochę czasu i dużo energii. Przy zbyt niskim poziomie mocy można się zabić. Naturalnie zdawała sobie z tego sprawę, ale nie miała zamiaru przegrać z Len’em. Poczuła lekkie ukłucie na karku. Gdyby nawet chciała to by nie poruszyła się. Jej powieki zrobiły się wyjątkowo ciężkie, a wszystkie 4 ściany wraz z kulami zaczęły wirować. Upadła na kolana.
- Ushinau koto wa arimasen! ( Nie przegram!) – powoli i chwiejnie wstała. Strzałka usypiająca wypadła.
- Mówiłam, że będzie za mało. – powiedział znajomy głos.
- Nie. Zobacz.
Mitsuki oparła się o ścianę. Ciężko jej było oddychać, nie słyszała też świstu latających kul. Ostatnimi siłami mogła tylko zsunąć się na podłogę. Powieki stały się zbyt ciężkie, powoli zamknęły się, a ona usnęła.