Ania w końcu wróciła do domu. Jej młodsze rodzeństwo już na nią czekało. Dziewczyna weszła z przyjaciółkami do swojego pokoju i szybko rozpakowała się. Włączyła komputer i zobaczyła jedną nową wiadomość. Był to jednak zwykły spam, usunęła więc go. Dzisiaj dziewczyny miały zostać na noc, co opiekunek w domu dziecka nie zdziwiło. Wychodziły one do Ani tak często, że mogłyby tam nawet zamieszkać. Młodszym dzieciom również to nie przeszkadzało, choć często przeszkadzały siostrze wchodząc nagle do pokoju z nieznanych, banalnych powodów. Ania zaczęła uśmiechnęła się i włączyła pierwsze karaoke. Wszystkie trzy uwielbiały śpiewać z karaoke.

W drzwiach stanęła jednak nie Kira, a Ania. Otworzyła je szybko i spojrzała na Ginny, przekrzywiając głowę.
-Um... dzień dobry?

-Em... mamy nie ma w domu. - Ania odwróciła wzrok nerwowo poprawiając krótkie włosy które ledwo zasłaniały plaster na jej szyi. Ona również była zakłopotana tą sytuacją.

-Nie mam pojęcia... nie ma jej od kilku miesięcy, więc... nie wiem, naprawdę. - Ania zaczęła nerwowo rozglądać się na boki.

-Tak, mieszkamy sami... ale radzimy sobie całkiem nieźle. - Ania uśmiechnęła się. - Często pomagają mi też Wiktoria i Martha z domu dziecka.

-Do widzenia. - Ania kiwnęła głową, zamknęła drzwi, weszła do salonu i opadła na kanapę, wzdychając. Marylin wskoczyła jej na kolana. Podrapała kotkę za uchem i spojrzała przez okno, obserwując odchodzącą Ginny.

W domu rozległ się głośny dźwięk dzwonka telefonu.

-Dzień dobry - odezwał się w słuchawce głęboki, męski głos - czy zastałem Annę Yagami?
Ciche potwierdzenie skłoniło go do dalszego kontynuowania.
-Dzwonię w sprawie castingu na piosenkarza. Wasz zespół wyszedł najlepiej, spośród kandydatów, jednak jest pewna sprawa.... -przerwał w tym momencie - mianowicie, chodzi o to, że możemy zatrudnić tylko jedną osobę, nie więcej

-No cóż, tak mówi regulamin: ,,Z tego castingu zostanie wyłoniona tylko jedna osoba na piosenkarza/rkę. Reszta będzie musiała czekać na następne castingi."
-Choć... Może byłoby jakieś wyjście...- dodał po chwili namysłu.

-No cóż, prawda jest taka, że nie mamy pieniędzy na zatrudnienie i promowanie aż trzech piosenkarek. Jedną dalibyśmy radę, ale trzy... Stroje, zakwaterowanie, bilety. Wszystkie koszty trzeba potroić. Przejdę do sedna - potrzebny wam menadżer. Może być trudno znaleźć kogoś, kto zainwestuje w was bez gwarancji, że spodobacie się publiczności. - zakończył -Znajdźcie kogoś, najlepiej, kogoś bogatego, ale chojnego (napraaaaawdę trudno będzie znaleźć kogoś takiego ), spodobajcie mu się i zróbcie karierę. Jak ktoś się znajdzie, zadzwoń to wtedy załatwimy całą papierkową robotę.
-Innego wyjścia chyba nie ma. Do widzenia. Czekam na telefon-zakończył rozmowę mężczyzna i rozłączył się. Sądził, że zdeterminowane nastolatki nie poddadzą się i osiągną cel. A jeśli nie? No cóż. Przemysł rozrywkowy w tym mieście już upada, one są jedną z tych ,,ostatnich" szans, aby go uratować.